Τα φρούτα είναι ένα από τα πιο αγαπημένα σνακ όλων, ανεξαρτήτως της ηλικίας και του ημερολογίου. Μπορούν να καταναλωθούν σχεδόν σε όλες τις εποχές, από τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού έως και τις κρύες μέρες του χειμώνα. Οι άνθρωποι, ακόμη και στις πιο άσχημες περιόδους, είχαν εφεύρει τρόπους συντήρησης των φρούτων, ώστε να μπορούν να τα καταναλώνουν τακτικά. Ήδη από τον αρχαίο κόσμο, είχε φανεί η σημασία αυτών των καρπών της φύσης.
ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ
Οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μεγάλη σημασία στα φρούτα, αποδίδοντας σε αρκετά από αυτά διάφορους συμβολισμούς, αλλά και τοποθετώντας τα στο επίκεντρο δημοφιλών μύθων, όπως για παράδειγμα τα χρυσά μήλα των εσπερίδων, που εμφανίζονται στον 11ο άθλο του Ηρακλή και το μήλον της έριδος, που αποτέλεσε μία μυθολογική εξήγηση για την αφορμή του Τρωικού Πολέμου.
Το ρόδι είχε επίσης μεγάλη σημασία στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων, αφού συμβόλιζε την κόρη της θεάς Δήμητρας, Περσεφόνη και τη θεά του γάμου, Ήρα. Η Ήρα, στο άγαλμά της, στο Άργος, κρατούσε στο ένα χέρι της σκήπτρο και στο άλλο ένα ρόδι. Στον μύθο της αρπάγης της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, ο Δίας είπε στον Πλούτωνα να επιστέψει την Περσεφόνη στη μητέρα της. Όταν έφτασε η ώρα της επιστροφής, ο Πλούτωνας την ξεγέλασε, δίνοντάς της να φάει καρπούς ροδιού. Εκείνη, έχοντας φάει έξι καρπούς, θα αναγκαζόταν να παραμείνει στο πλευρό του. Τελικά, με παρέμβαση του Δία, αποφασίστηκε να παραμένει στον κάτω κόσμο μόνο για έξι μήνες ανά χρόνο, δηλαδή έναν μήνα για κάθε καρπό που κατανάλωσε.
Ένα από τα πιο σημαντικά φρούτα στην αρχαία Ελλάδα ήταν οι ελιές που μάζευαν από το ελαιόδεντρο. Σύμφωνα με τη μυθολογία, το δέντρο της ελιάς δωρίθηκε στην πόλη της Αθήνας, από τη θεά Αθηνά και αυτός είναι και ο λόγος που η πόλη φέρει το όνομά της.
ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ ΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Από αυτούς τους μύθους καταλαβαίνουμε τη μεγάλη σημασία των φρούτων για τους αρχαίους Έλληνες. Όμως, πέρα από ιερά σύμβολα, μεγάλο ρόλο είχαν και στην καθημερινή τους διατροφή. Τα φρούτα που κατανάλωναν πιο συχνά ήταν τα μήλα, τα αχλάδια, τα σταφύλια, τα σύκα και τα ρόδια. Μάλιστα, τα σύκα ήταν τόσο σημαντικά που ο Σόλωνας, ο αρχαίος νομοθέτης της Αθήνας, απαγόρευσε την εξαγωγή τους σε άλλες περιοχές, ώστε να παραμένουν εντός της πόλης και να τα καταναλώνουν μόνο οι αρχαίοι Αθηναίοι.
Μπορεί να μην είχαν την ποικιλία των φρούτων που έχουμε εμείς σήμερα, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε από το να απολαμβάνουν αυτά που διέθεταν. Άλλος ένας τρόπος απόλαυσης των φρούτων στην αρχαία Ελλάδα, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ήταν η αποξήρανσή τους. Ιδιαίτερα δημοφιλή ήταν τα αποξηραμένα σύκα, τα οποία κατανάλωναν ως συνοδευτικό του γεύματος ή όταν έπιναν κρασί. Οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν τα φρούτα, φρέσκα και αποξηραμένα, ως επιδόρπιο. Πέρα από αυτό, είχαν ανακαλύψει και άλλους τρόπους να αξιοποιήσουν τα φρούτα που συνέλεγαν. Από τα σταφύλια παρήγαγαν τον οίνο και από τις ελιές το ελαιόλαδο, το οποίο χρησιμοποιούσαν στη μαγειρική τους, για να ενισχύσουν τη γεύση των τροφών, αλλά και ως άρωμα και σαπούνι.
Η γεύση των καρπών των δέντρων ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στους αρχαίους Έλληνες, όπως και σήμερα. Ωστόσο, η μεγαλύτερη αξία τους ήταν πως έπαιζαν σημαντικό ρόλο στον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, λόγω των μύθων και τους συμβολισμών που κατείχαν.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΟΤΡΑΣΒΙΛΙ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
