Η ΑΝΩ ΠΟΛΗ, με την πλούσια ιστορία της, αποτελεί το στέκι των νέων και των τουριστών. Κάθε φορά που περιπλανιέμαι στην Άνω Πόλη, σκέπτομαι το πως είναι να μένεις εκεί. Έχεις όλη την πόλη στο «πιάτο» σου. Ξυπνάς με αυτήν τη θέα και νιώθεις λες και δε μένεις στη Θεσσαλονίκη.
Είναι δυνατόν να μη χαζεύεις τέτοια θέα με τις ώρες; Φυσικά και όχι. Εδώ πέρα βλέπουμε όλη την πόλη με την όμορφη γαλάζια θάλασσα.
Η ΑΝΩ ΠΟΛΗ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ
Η εμβληματική βυζαντινή και μωσαϊκή ομορφιά της περιοχής δεν περνάει απαρατήρητη. Εάν θέλετε να εξερευνήσετε την Άνω Πόλη θα δείτε αρκετά υπέροχα πράματα. Πέτρινα τείχη, νεοκλασικά σπίτια, ανθισμένες αυλές και γραφικά σοκάκια. Μάλιστα, υπήρχαν αρκετοί Τούρκοι κάτοικοι, μιας και η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε επεκταθεί παντού. Επιπροσθέτως, κάπου στο 1920, κατέφθασαν και οι Έλληνες πρόσφυγες.
Λίγο πριν την απελευθέρωση, η περιοχή μετρούσε 25.000 κατοίκους, γνωστή κι ως «Μπαϊρι».Σκεφτείτε πως οι πρώτες οχυρώσεις δημιουργήθηκαν με την ίδρυση της Θεσσαλονίκης κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Πάντως, η τελική μορφή των κάστρων είναι στο μεγαλύτερο μέρος κατασκευή του 4ου μ.Χ. αιώνα.
Εδώ μπορείτε να ακούσετε την ανάγνωση του άρθρου
Εάν επισκεφθείτε την Άνω Πόλη, πρέπει οπωσδήποτε να περάσετε μέσα από τις πύλες. Εκεί θα βρείτε γραφικά σπίτια και ωραία ταβερνάκια-εστιατόρια.
ΚΙ ΟΤΑΝ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΠΟΛΗ…
Πηγαίνοντας προς Επταπύργιο ή αλλιώς «Γεντί Κουλέ» για να φωτογραφίσουμε, κάναμε μια στάση για φαγητό. Είχα προνοήσει και έφτιαξα στο σπίτι μικρά σάντουιτς, μιας και όσο περπατάς, τόσο πιο πολύ πεινάς! Θέλαμε να πάμε και σε κάποιο ταβερνάκι ή εστιατόριο, αλλά δυστυχώς ο χρόνος ήταν περιορισμένος. Τουλάχιστον ανταλλάξαμε αρκετές πληροφορίες, μιας και είμαστε λάτρεις της ιστορίας.
Εδώ μπήκαμε στην πύλη και απαθανατίσαμε αυτή τη στιγμή. Σε αυτό το σημείο μπορείτε να βγάλετε όμορφες αναμνηστικές φωτογραφίες.
Για παράδειγμα, εγώ δε γνώριζα πως στις αρχές λειτουργούσε ως φυλακές από το 1890 ως το 1989. Βέβαια, όπως αναφέρουν και πηγές, είναι οι πιο τραγουδισμένες φυλακές στο ρεμπέτικο ρεπερτόριο κατά την περίοδο του μεσοπολέμου. Ήταν μια πληροφορία που και λόγω δραμινής καταγωγής, δε γνώριζα.
Αφού τελειώσαμε το φαγητό, οι φωτογράφοι συλλέγαν υλικό κι εγώ έγραφα στο μπλοκάκι μου ό,τι χρήσιμη πληροφορία έβρισκα. Προς στιγμήν χαθήκαμε στα στενά της Άνω Πόλης, καθώς δεν ήμασταν και τόσο εξοικειωμένοι με τις «κρυφές» μεριές της.
Εδώ ήταν το σημείο που είχαμε χαθεί. Παρόλα αυτά, άξιζε. Οι περισσότεροι κάτοικοι φρόντισαν να κρατήσουν την παραδοσιακή εικόνα των οικιών τους. Επιπροσθέτως, τα παλιά σπίτια κάνουν αίσθηση, όπως αυτή η πόρτα.
Με το που αντίκρισα το, κατά πάσα πιθανότητα, Triumph Spitfire 1971, σκέφτηκα πως πρέπει να απαθανατίσουμε μια τέτοια εικόνα. Τα κλασικά αμάξια μου αρέσουν αρκετά, είναι όμορφα. Άλλωστε στους περισσότερους αρέσουν, μιας και υπάρχουν και συλλέκτες.
Αυτή είναι μια «κυρία άλλης εποχής». Εάν ο ιδιοκτήτης τη φρόντιζε λίγο παραπάνω, τότε θα μπορούσε να αποτελέσει δημοφιλή τουριστική ατραξιόν.
Στη συνέχεια, βγάλαμε κι άλλες φωτογραφίες. Τα παλιά σπίτια, τις αψίδες και φυσικά τη θέα. Ήμασταν αρκετά τυχεροί, καθώς το φαινόμενο της «μπλε λίμνης» δε μας χάλασε τα σχέδια. Ελπίζω, έστω και με τις εικόνες, να πήρατε μια γεύση της Άνω Πόλης.
Εδώ πέρα ήταν η τελευταία στάση πριν ξεκινήσουμε για τα γραφεία του GRD.
Σκάναρε και ακολούθησε την έρευνα:
Φωτογραφίες: Δάφνη Κεμερίδου και Μάριος Χαρατσίδης
Λέξεις: Μαρία Γερμαντζίδου
