Ο νομπελίστας Χάρολντ Πίντερ έγραφε το 1958: «Δεν υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ του πραγματικού και του μη πραγματικού, ούτε μεταξύ του αληθινού και του μη αληθινού. Ένα πράγμα δεν είναι απαραιτήτως ή αλήθεια ή ψέμα. Μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αλήθεια και ψέμα». Κάποιος φυσικά θα έκανε τον αντίλογο, υποστηρίζοντας πως ένας ενήλικας με κριτική σκέψη, θα μπορούσε να ξεχωρίσει το αληθινό από το ψεύτικο αλλά ο ανθρώπινος εγκέφαλος και ψυχισμός δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο σε όλους τους ανθρώπους. Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως οι αστικοί θρύλοι αφορούν παράξενες ιστορίες και δοξασίες που βασική πηγή εμπνεύσεως είναι η πόλη, σε αντίθεση με τις λαϊκές παραδόσεις οι οποίες προέρχονται από χωριά και νησιά.
Ο σύγχρονος άνθρωπος ζώντας και αναπνέοντας μέσα σε ένα απόλυτα τοξικό και πεζό αστικό τοπίο, έχει χάσει την επαφή με την φύση, την παράδοση και ότι αξιοπερίεργο αυτά περιέχουν. Φτάνοντας λοιπόν σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο, πλάθει στο μυαλό του ιστορίες ώστε το τσιμέντο που τον περιβάλλει να γίνει πιο ονειρικό και να νιώσει πως το λεπτό πέπλο ανάμεσα στον κόσμο και τον άλλο κόσμο, έρχεται πιο κοντά.
Φυσικά, δεν είναι όλοι οι αστικοί θρύλοι αποκύημα φαντασίας και ηθελημένου ψέματος. Είναι πολύ πιθανόν ένα περίεργο γεγονός που συνέβη πριν από δεκαετίες να μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα και να έφτασε στις μέρες μας, στην μυθική πλέον μορφή του. Το μεγαλύτερο μερίδιο των θρύλων αυτών, το κατέχει ο χώρος των φαντασμάτων και των στοιχειωμένων σπιτιών. Ειδικά, εκείνα τα μέρη που είναι αρνητικά φορτισμένα λόγω κάποιου εγκλήματος ή κάποιου άθλιου γεγονότος που είχε κάποτε συμβεί.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε πως πολλά παραφυσικά φαινόμενα σε τέτοιους τόπους, μπορεί να είναι και αποτέλεσμα του συλλογικού ασυνείδητου, όπως το είχε εκφράσει και περιγράψει ο Καρλ Γιουνγκ. Δηλαδή, αν μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων νιώθει φόβο ή απειλή για κάποιο τέτοιο μέρος, τότε μπορεί να παρατηρηθεί έξαρση μεταφυσικών δραστηριοτήτων ή και ακόμα ένα είδους μορφοδιάταξης π.χ. ένα παράθυρο που ήταν ανοιχτό, ξαφνικά μία μέρα να το δει κάποιος χτισμένο, χωρίς εξωτερική παρέμβαση ιδιωτικών ή δημόσιων φορέων.
Άλλα παραδείγματα αστικών θρύλων είναι, ο νεαρός που κοιμήθηκε με μία κοπέλα και ξύπνησε την επόμενη σε μία μπανιέρα και του έλειπε το νεφρό του. Κάποια συγκεκριμένα λόγια μπροστά στον καθρέφτη την νύχτα που μπορεί να προσελκύσουν δαιμονικές οντότητες. Η γυναίκα που κάνει οτοστόπ και ξεχνάει κάτι δικό της στο αμάξι και όταν την επόμενη ημέρα πάει ο οδηγός να το επιστρέψει η μητέρα της, συνήθως, αναφέρει πως η κόρη της έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και εκατοντάδες άλλα.
Όλα μπορεί να έχουν ψήγματα αλήθειας και όλα μπορεί να έχουν ή να μην έχουν συμβεί. Στο επίκεντρο όμως πάντα βρίσκεται ο άνδρας και η γυναίκα της μεγαλούπολης που έχουν χάσει τον αρχετυπικό εαυτό τους. Εκείνη την ουσία που έχει καταπιεί με λαιμαργία η εξαντλητική καθημερινότητα, το άγχος για την επιβίωση, η έλλειψη επαφής με το Θείο και το μεταφυσικό και που έχει στριμώξει για τα καλά την οντολογική αναζήτηση, με αποτέλεσμα την αστική απομόνωση μας.
Επίσης, στον τομέα αυτόν εμπίπτουν και θεωρίες που κάποιοι λανθασμένα τις εντάσσουν στην συνομωσιολογία. Κάποιες από αυτές αναφέρουν πως ο Έλβις Πρίσλεϊ ζει ακόμα, πως το τραγούδι Hotel California είναι σατανιστικό, πως η Μαίριλιν Μονρό γεννήθηκε με έξι δάχτυλα και άλλα ακόμα.
*Από το 6o περιοδικό Mankind, Φεβρουάριος 2022, Βασίλης Λαζάρου, Αρθρογράφος