Σε πολλές σελίδες του facebook ανέβαιναν αποσπάσματα της ταινίας. Aυτή η ταινία αξίζει να προβληθεί σε κάθε σπίτι, διότι δε σας κρύβω ότι δάκρυσα προς το τέλος. Εάν ένας ιός απειλούσε να μολύνει την ανθρωπότητα και χτυπούσε κι εσένα, θα μπορούσες να σκεφτείς να σώσεις αυτόν που αγαπάς; Είναι δύσκολο να απαντηθεί κάτι τέτοιο, εκτός κι αν η Αποκάλυψη γίνει με το συγκεκριμένο τρόπο.
Λίγα λόγια για την ταινία
Οι Ben Howling και Yolanda Ramke έκαναν το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο και ανέδειξαν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Πρόκειται για ένα δραματικό θρίλερ με ζόμπι που πρωταγωνιστεί ο Martin Freeman. Όμως δεν είναι από τις κλασικές ταινίες που αυτά τα άβουλα πλάσματα που περπατούν αργά και κυνηγούν τους ανθρώπους για να φάνε τα μυαλά τους. Πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό, με ανθρωπιστικό χαρακτήρα.
Η κεντρική ιστορία του Cargo διαδραματίζεται στην Αυστραλία και πραγματεύεται με τον «αγώνα δρόμου» που έχει να κάνει ο Andy (Martin Freeman), προκειμένου να σώσει την κόρη του. Πιο συγκεκριμένα ο Andy χάνει τη σύζυγό του από έναν ιό που μεταλλάσσει τους ανθρώπους σε ζόμπι μέσα σε 48 ώρες. Για κακή του τύχη μολύνεται και ο ίδιος. Έτσι, είναι αναγκασμένος μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα να βρει έναν τρόπο ώστε να σώσει την κόρη του από τον ίδιο του τον εαυτό.
Γιατί δεν είναι μία ακόμη κλασική ταινία με ζόμπι
Στην αρχή μπορεί να φανεί ως μία ακόμη συνηθισμένη ταινία με zombie apocalypse. Ναι μεν εκτυλίσσεται σε post-apocalyptic σκηνικό, που τα ζόμπι δαγκώνουν και μετά μετατρέπονται οι πάντες σε ζόμπι, ο κόσμος να προσπαθεί να σωθεί κι άλλα πολλά, αλλά οι χαρακτήρες, το σενάριο και η σκηνοθεσία προσδίδουν κάτι το αλτρουιστικό, κάτι το ανθρωπολογικό.
Το καλύτερο είναι ότι η αιματοχυσία και οι επιθέσεις είναι ελάχιστες. Πέρα από αυτό, η τανία εστιάζει αμέσως στους χαρακτήρες και την πορεία τους. Δείχνει έναν πατέρα που δίνει μάχη, όχι για τη ζωή του, αλλά για την κόρη του.
Όταν μολύνθηκε η γυναίκα του, δεν την άφησε πίσω και προσπάθησε να τη μεταφέρει στο πιο κοντινό νοσοκομείο, αλλά η ίδια του έλεγε να την παρατήσει διότι κινδυνεύουν πατέρας-κόρη. Δυστυχώς δεν την άκουσε και όταν μετατράπηκε σε ζόμπι, τον δάγκωσε. Οπότε οι 48 ώρες πριν την τελική μόλυνση ξεκίνησαν να μετράνε αντίστροφα..
Ξεκινάει λοιπόν το ταξίδι για την αναζήτηση της σωτηρίας της μικρής Rosie. Καθώς ταξιδεύουν, βρίσκουν ένα παρατημένο σχολείο με κάποιους από τους επιζήσαντες. Εκεί περνάνε με την κόρη κάποιες ώρες, μέχρι να του πουν ότι μπορεί να βρει τη βοήθεια που χρειάζεται.
Στη συνέχεια φτάνει σε μία περιοχή εξόρυξης. Εκεί συναντά έναν άνδρα που έχει βλέψεις για το μέλλον. Ξέρετε, πλούτη και άνετη ζωή, χωρίς να τον ενδιαφέρει άλλη μορφή ζωής. Εδώ είναι που βλέπουμε το πόσο βάρβαρο μπορεί να γίνει το είδος μας. Να θεωρείς τη γυναίκα κάποιου άλλου δική σου, ενώ άφησες τον άνδρα της επίτηδες να πεθάνει, δεν είναι και πολύ φυσιολογικό. Ειδικά αν χρησιμοποιείς ανθρώπινα δολώματα για να επιτεύξεις το σκοπό σου.
Αυτό λοιπόν έκανε αυτός ο άνδρας που συνάντησε ο πρωταγωνιστής. Βέβαια, ο Andy προσπάθησε να σώσει την γυναίκα και τα δύο ανθρώπινα δολώματα, διότι κατάλαβε ότι ο συγκεκριμένος δεν είχε ανθρωπιά μέσα του. Δυστυχώς όμως η γυναίκα αυτή δεν σώθηκε, αφού μπήκε μπροστά από τον Andy για να μη φάει τη σφαίρα. Δύο άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους, έδειξαν ότι η ανθρωπιά ακόμη και σε τέτοιες καταστάσεις δεν χάνεται.
Ο Martin Freeman δίνει μια πολύ ιδιαίτερη ερμηνεία στον ρόλο του απελπισμένου πατέρα, διότι με συγκινητικό και ρεαλιστικό τρόπο παρουσιάζει την πορεία του με μοναδικό στόχο τη σωτηρία της κόρης του, αλλά και της νεαρής Thoomi (Simone Landers). Τώρα θα πείτε ποια είναι αυτή. Πρόκειται για ένα κορίτσι που κατάγεται από μία φυλή της Αυστραλίας.
Ο πατέρας της είχε μολυνθεί, αλλά προσπαθούσε να τον φροντίζει διότι δεν ξέχασε το τι έκανε εκείνος για να τη μεγαλώσει. Με κίνδυνο πάντα τη ζωή της, τον τάιζε και τον έκρυβε για να μην τον σκοτώσουν. Δυστυχώς όμως όταν την αιχμαλώτισε αυτός ο άνδρας που προαναφέρθηκε, o πατέρα της σκοτώθηκε. Παρόλα αυτά η μικρή Thoomi συνέχισε να βοηθάει τον πρωταγωνιστή.
Εξάλλου, ποιος θα σκεφτόταν λίγες ώρες πριν το τελικό στάδιο της μόλυνσης να δέσει σε ένα κλαδί ένα κομμάτι κρέατος, ώστε να ξεγελιέται από τη μυρωδιά του προκειμένου να μη βλάψει κανέναν; Και μόνο για αυτό θα έπρεπε να θεωρείται από τις πιο κοινωνιολογικές και ανθρωπολογικές ταινίες.
Επίσης, το έργο θέτει ποικίλα ζητήματα. Των ιθαγενών της Αυστραλίας, το σεβασμό στη ζωή και την παράδοση, την καταπάτηση των δικαιωμάτων των Αβορίγινων [1] και τον εξευτελισμό της κουλτούρας. Ο κόσμος τους καταστρέφεται, η γαλήνη τους διαταράσσεται, η προσπάθειά τους να διαφυλάξουν την παράδοση, την αυτονομία τους, την αξιοπρέπεια και την ίδια τους τη ζωή συμβολίζεται από την τελετή εκτέλεσης των μολυσμένων ξένων σωμάτων.
Αξίζει η προβολή;
Θα απαντήσω ξανά. Ναι. Προσπάθησα να μη spoilαρω αρκετά κι ελπίζω να μην αποκάλυψα τα πάντα. Είναι αδύνατο να περιορίσεις τα λόγια σου για ένα τέτοιο αριστούργημα. Ερμηνεία των ηθοποιών, σκηνοθεσία, σενάριο, δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Ένα σημείο όμως που θα κεντρίσει πολύ το ενδιαφέρον και σίγουρα θα κλάψετε, είναι το τέλος. Το τι έγινε με το μωρό, συγκινεί και τον πιο σκληρό.
[1] Ως αβορίγινες ή αβοριγίνες εννοούνται, γενικά, οι αυτόχθονες κάτοικοι ενός τόπου. Ο όρος προέρχεται ετυμολογικά από τις λατινικές λέξεις «ab» (από) και «origine» (προέλευση). Ο όρος «Αβοριγίνες», με κεφαλαίο «Α», στη σύγχρονη βιβλιογραφία χρησιμοποιείται κυρίως για τους αυτόχθονες κατοίκους της Αυστραλίας. Στον Καναδά, ο νομικός όρος «Αβοριγίνες» χρησιμοποιείται για να περιγράψει το σύνολο των τριών αυτοχθόνων φυλών της περιοχής, τους Ινουίτ, Μετίς και τα «Πρώτα Έθνη» (οι τελευταίοι αναφέρονται στο Σύνταγμα ως «Ινδιάνοι»).
Σκάναρε και ακολούθησε την έρευνα:
Μαρία Γερμαντζίδου, Δημοσιογράφος
