Στον κόσμο του αθλητισμού και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου, μπορεί κάποιος να ανακαλύψει υπέροχες ιστορίες που έχουν γίνει πλέον ορόσημα του παιχνιδιού, μιας και κάθε τι το παλιό και υπέροχο νομοτελειακά πρέπει να έχει ανάλογες ιστορίες και θρύλους. Ιστορίες συγκίνησης, πάθους, τραγωδίας αλλά και συνάμα κάποια γεγονότα τα οποία μένουν στο θυμικό μας, λόγω του τραγελαφικού τους χαρακτήρα.
Ήταν το 1945, όπου στο White Hart Lane, διεξαγόταν ένας φιλικός αγώνας ανάμεσα στην Arsenal και την Dynamo Moscow υπό ανεπανάληπτης βαρύτητας και πάχος ομίχλης, θυμίζοντας περισσότερο σκηνικό από κάποιο βιβλίο του Sir Arthur Conan Doyle, παρά ποδοσφαιρικό αγώνα. Οι παίκτες και των δύο ομάδων φυσικά ζήτησαν από τον διαιτητή να διακόψει το ματς αλλά εκείνος για έναν περίεργο λόγο ήταν ανένδοτος. Η διεξαγωγή του αγώνα μετατράπηκε σε φαρσοκωμωδία, με τους αθλητές των δύο ομάδων να αρχίζουν να παίζουν με τους δικούς τους κανόνες.
Κάποια στιγμή η Dynamo, πραγματοποίησε μία αλλαγή χωρίς όμως να βγάλει παίκτη εκτός και οι οπαδοί έκπληκτοι, νόμιζαν πως οι Ρώσοι έπαιζαν με 15 παίκτες. Φαντάζεται κανείς την θολούρα από την ομίχλη που ακόμα και ο διαιτητής δεν πήρε χαμπάρι τι συνέβη. Από την μεριά τους οι Κανονιέρηδες, εκμεταλλεύτηκαν εξίσου την κατάσταση, επαναφέροντας στον αγωνιστικό χώρο έναν παίκτη ο οποίος πριν είχε βγει και με τον οποίο συνέχισαν να παίζουν μέχρι το τέλος του παιχνιδιού. Δυστυχώς για τους Άγγλους όμως, σαν σε νέμεση αρχαίας τραγωδίας, σε μία προσπάθεια του τερματοφύλακα τους να προλάβει την μπάλα, χτύπησε στο δοκάρι λόγω έλλειψης ορατότητας και λιποθύμησε. Ένας αστικός ποδοσφαιρικός θρύλος λέει πως την θέση του την πήρε ένας θεατής κάτω από τα γκολπόστ και το ματς συνεχίστηκε. Ο αγώνας έληξε 4-3 υπέρ της Ρωσικής ομάδας, χωρίς να έχει κάποια ποδοσφαιρική σημασία για την Arsenal αλλά από τότε κατέχει περίοπτη θέση στην παράδοση της.
Βασίλης Λαζάρου, αθλητικογράφος.
