Το ποδόσφαιρο στη Λατινική Αμερική είναι άκρως συνδεδεμένο με την φτώχεια. Η ήπειρος αυτή γνώρισε το άθλημα από τους Άγγλους και αμέσως έγινε αγαπητό από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Ήταν άμεσο, κατανοητό και το μόνο αναγκαίο ήταν μία μπάλα. Φυσικά, στην αρχή στα κλειστά κλαμπ των αποικιοκρατών απαγορευόταν να συμμετέχουν οι γηγενείς πληθυσμοί και κυρίως οι μαύροι. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις έπαιζαν ντόπιοι με πιο ανοιχτό δέρμα. Κάποια αλλαγή επήλθε όταν η Ουρουγάη φιλοξένησε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ
Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής έχουν μακρά και βίαια ιστορία. Από τους Ευρωπαίους κατακτητές μέχρι του συνεχιζόμενους εμφυλίους, που τους ξεκινούσαν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, όποτε χρειαζόταν. Κυβερνήσεις μαριονέτες, χαμηλό βιοτικό επίπεδο ( ενώ είναι πλούσιες σε φυσικούς πόρους ) , εγκληματικότητα και αδιαφορία για τους ιθαγενείς λαούς, είναι κάποιοι από τους λόγους που χιλιάδες άνθρωποι στράφηκαν στο ποδόσφαιρο.
ΤΟ ΑΔΑΜΑΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Πολλοί γνωστοί ποδοσφαιριστές που ξεχωρίζουν μέχρι τώρα και λοιποί θρύλοι του ποδοσφαίρου, ξεκίνησαν να κλωτσάνε το τόπι από τις λασπωμένες αλάνες της Αργεντινής, τις επικίνδυνες φαβέλες της Βραζιλίας και τις κακόφημες γειτονιές της Χιλής. Ο βιολογικός συνδυασμός ινδιάνων, λευκών και Αφρικανών, δημιούργησε ένα τέλειο μωσαϊκό ποδοσφαιρικής τέχνης και αδάμαστου ταλέντου. Αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ δεν παίζουν με σκοπιμότητα και κάνουν περίτεχνες ενέργειες χωρίς προφανή ανάγκη. Θέλουν να νιώσουν την χαρά του παιχνιδιού.
Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε το ηχητικό :
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Φυσικά, πάντα χρειάζεται και η τύχη και ένα μονοπάτι που δεν είναι για όλους. Πρώτα κάποιος πρέπει να καταφέρει να ξεφύγει από τα φτωχά και άνομα περίχωρα, να τον υπογράψει κάποιος σύλλογος της χώρας του και αν είναι πραγματικά καλός να περάσει την άλλη όχθη του Ατλαντικού και να παίξει μπάλα στην πολυπόθητη Ευρώπη. Πολλές φορές όμως οι μεταβάσεις αυτές μόνο εύκολες δεν είναι για ένα Λατινοαμερικάνο που δεν μπορεί να χωρέσει στα καλούπια της Παλαιάς Ηπείρου. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί ταλαντούχοι παίκτες επέστρεψαν πίσω στην πατρίδα τους. Ακόμα και κοινωνιολογικά να το δει κάποιος, όλοι αυτοί οι ποδοσφαιριστές κουβαλούν και τους προσωπικούς δαίμονες τους. Διαλυμένες οικογένειες, ναρκωτικά, μέχρι και δολοφονίες συγγενικών προσώπων τους από συμμορίες, μπροστά στα μάτια τους.
ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ
Συνεπώς μόνο τυχαίο δεν είναι πως χώρες όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή που θριαμβεύουν στα Παγκόσμια Κύπελλα, δεν έχουν καταφέρει να αναπτύξουν και εθνικά πρωταθλήματα αντίστοιχα της Αγγλίας και της Ιταλίας.
Εν κατακλείδι, το ποδόσφαιρο στη Λατινική Αμερική είναι άκρως συνυφασμένο με την φτώχεια. Όταν δεν υπάρχει παιδεία, υγειονομικές δομές, υποσιτισμός και κυριαρχεί η κουλτούρα της βίας, η ελάχιστη ελπίδα που μπορείς να δώσεις στους πολίτες σου, είναι ο Πελέ και ο Μαραντόνα.
Βασίλης Λαζάρου, Αθλητικογράφος
