Πολλοί είναι οι άνθρωποι που θέλουν να ξεφύγουν από τη βιομηχανική καιψηφιοποιημένη ζωή των πόλεων και όχι μόνο. Υπάρχει η ανάγκη για κάτι διαφορετικό, άγριο, μυστηριακό. Το φυσικό που πολλοί από μας θέλουν να νιώσουν. Υπάρχουν αρκετά μέρη στον κόσμο που μπορούν να προσφέρουν αυτή την εμπειρία. Χωρίς όμως να είναι εύκολα προσβάσιμα λόγω της γεωγραφικής θέσης τους ή της διάθεσης και της θέσης της ψυχής μας. Που αντιτίθεται σθεναρά σε ότι ξεφεύγει από τα όρια του συνηθισμένου και του σίγουρου.
Ένα τέτοιο μέρος είναι το νησάκι Elidaey, νότια της Ισλανδίας, καταχωνιασμένο σε ένα σύμπλεγμα νησιών και βραχονησίδων με το όνομα Vestmannaeyjar. Εκεί βρίσκεται μόνο ένα μικρό σπιτάκι που μέχρι και πριν λίγο καιρό κανείς δεν ήξερε την ύπαρξή του και πολλοί θεωρούσαν πως πρόκειται για ιντερνετική φάρσα. Τελικά αποδείχθηκε πως είναι αληθινό, έχοντας μια ιστορία που πάει τριακόσια χρόνια πίσω.
Τον καιρό εκείνο, σαν άξιοι απόγονοι του Φλόκι, ζούσαν μόνο πέντε διαφορετικές οικογένειες. Επιβίωναν καλλιεργώντας τη γη, ψαρεύοντας και κυνηγώντας. Τα ζώα που είχαν μαζί τους πολλαπλασιάζονταν χάρη στο πλούσιο γρασίδι του νησιού. Φυσικά, δεν έμεναν στο τωρινό αγρόκτημα αλλά σε καλύβες.
Γύρω στο 1930, οι κάτοικοι αποφάσισαν να μετακομίσουν στην Ισλανδία μιας και το μέρος είχε γίνει υπερβολικά απομονωμένο για τις ανάγκες τους. Η ομορφιά και η επιβλητικότητα του μέρους, ενέπνευσε το 1953 την Ellidaey Hunting Association να φτιάξει μία κυνηγετική μεγάλη καλύβα για τις ανάγκες τους.
Φυσικά, δεν υπήρχε τίποτα από τα σημερινά αγαθά, παρά μόνο μία σάουνα. Υπάρχουν ακόμα αντιρρήσεις για το ποιοι είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του αγροκτήματος, ίσως για να διατηρήσουν κάποιο μύθο γύρω από το Elidaey. Η πεζή πραγματικότητα ακόμα μία φορά έρχεται να επιβεβαιώσει την σκληρότητά της. Όποιος θέλει να το επισκεφθεί πρέπει να είναι μέλος της κυνηγετικής λέσχης του Elidaey. Έστω να γνωρίζει κάποιον ώστε να κάνει τις συστάσεις.
Σκάναρε και ακολούθησε την έρευνα:
Βασίλης Λαζάρου, Δημοσιογράφος
