Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ είναι ένα αμφιλεγόμενο θέμα λόγω των ποικίλων συγκρούσεων μεταξύ επιστήμης και θρησκείας. Άλλοι υποστηρίζουν πως η σεξουαλικότητα είναι έμφυτη, άλλοι μόδα, άλλοι ότι έχασαν το δρόμο του Θεού, άλλοι ότι προέρχεται από το περιβάλλον του κάθε ανθρώπου κι άλλα πολλά.
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ: ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Σύμφωνα με το βιβλίο «Η Βιολογία της Ομοφυλοφιλίας» του Jacques Balthazart, ο οποίος είναι Καθηγητής Συμπεριφορικής Νευροενδοκρινολογίας στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης στο Βέλγιο και ομότιμος καθηγητής της μονάδας νευροεπιστημών του ερευνητικού κέντρου GIGA, τα ομοφυλόφιλα άτομα, κατά την εμβρυϊκή τους ζωή και αμέσως μετά τη γέννηση, αντιμετώπισαν ένα ασυνήθιστο ενδοκρινικό περιβάλλον.
Δεν οδήγησε μόνο στον ιδιαίτερο σεξουαλικό προσανατολισμό τους, αλλά και σε διαφοροποιήσεις στη συμπεριφορά και τη φυσιολογία. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή, ασθένεια ή διαστροφή. Δεν οφείλεται σε αδιάφορους γονείς ή σε προβληματικό κοινωνικό περιβάλλον. Συγκαταλέγεται στη βιολογική ποικιλότητα.
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Η ομοφυλοφιλία για την Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να είναι απορριπτέα σαν επιλογή και σεξουαλική προτίμηση, ο ομοφυλόφιλος όμως δεν είναι απορριπτέος από το σώμα της Εκκλησίας. Ο Χριστός είπε να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας, να τον αφήσουμε να μας θεραπεύσει ψυχοσωματικά και να μας ενώσει στο Σώμα Του, την Εκκλησία.
Όσοι ιερείς υποστηρίζουν το αντίθετο, όχι μόνο έχουν παρερμηνεύσει το λόγο του Κυρίου, αλλά μάλλον γίνονται πιο αμαρτωλοί από τον καθένα. Βέβαια η Εκκλησία δεν επιτρέπει σε ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι να παντρευτεί, να υιοθετήσει ή να αλλάξει φύλο, καθώς το σώμα που δόθηκε, είναι δώρο.
Ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ. 1, 26 -28 & Α΄ Κορ. 6, 9-11) και οι Πατέρες της Εκκλησίας (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Περί τῆς ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκυνήσεως. Λόγος Α΄. PG 68, 169D & Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους Επιστολήν, Ομιλί Δ. PG 60, 417B) έκαναν σαφή την εναντίωση της ομοφυλοφιλίας. Εν ολίγοις δεν πρόκειται περί συντροφικότητας, αλλά περί διαστροφικής φιληδονίας, που δεν είναι από τη φύση τους τέτοια, αλλά γίνονται εξαιτίας της ακολασίας και του έκφυλου τρόπου ζωής τους.
Η θεολογία θεωρεί αδικαιολόγητη την ομοφυλόφιλη πράξη και κατάσταση, πολλώ δε μάλλον να γίνει αποδεκτή ως φυσική αδυναμία και να μη θεωρείται αμάρτημα, αστοχία δηλαδή από τον αρχικό προορισμό του ανθρώπου που είναι το «καθ’ ομοίωσιν» (Γεν. Α´ 26).
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ: ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Οι κοινωνικές επιστήμες ξεκίνησαν να ασχολούνται εντατικά με το φαινόμενο από τη δεκαετία του 1970, με θέματα που σχετίζονται με σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ομοφύλων. Οι «πρωτεργάτες» είναι οι ψυχολογία, κοινωνιολογία, ιστορία. Την επόμενη δεκαετία αναλαμβάνουν οι πολιτισμικές σπουδές, η κριτική της λογοτεχνίας και θεωρητικοί που υιοθετούν μεταδομιστικές προσεγγίσεις του φεμινισμού.
Το θέμα μας όμως δεν είναι να αναλυθεί η ομοφυλοφιλία, αλλά το πότε και ποιοι επιχείρησαν τη σύγχρονη αλλαγή φύλου. Σε οποιαδήποτε ηλικία μπορεί κάποιος να αλλάξει σεξουαλικό προσανατολισμό και να νιώσει πως κατοικεί σε λάθος σώμα.
«Λάθος της φύσης» το αποκαλούν μερικοί, είτε προέρχεται από το ίδιο το άτομο που αισθάνεται έτσι είτε από κάποιον ειδικό οποιουδήποτε κλάδου. Γενικά αυτή η άποψη μπορεί να συμμεριστεί από τον κάθε άνθρωπο, αναξαρτήτου ιδιότητας. Καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει και η παιδεία του καθενός. Πάντως προαναφέρθηκαν οι προσεγγίσεις τριών κλάδων.
ΤΟ 7ΧΡΟΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΑΓΟΡΙ
Θα κάνουμε μία μικρή αναδρομή στον 18ο αιώνα, στο 1779 στο κρύο Σοχό του Λονδίνου. Μία 7χρονη πήγε στο νοσοκομείο με τους γονείς του ώστε να εξεταστεί. Η διάγνωση; «Έχει κήλη», ανέφερε ο γιατρός που την εξέταζε. Οι γονείς όμως ήθελαν και μία δεύτερη άποψη. Όμως ο χειρουργός, Τόμας Μπραντ, έκανε την ανατροπή. «Δε θα προβληματίσω τον αναγνώστη, περιγράφοντας την έκπληξη που διαγράφηκε στο πρόσωπο των γονέων, όταν τους είπα ότι το παιδί τους δεν ήταν κορίτσι, όπως πίστευαν μέχρι τότε, αλλά αγόρι», έγραψε στις σημειώσεις του.
Σύμφωνα με αυτόν, τα γεννητικά όργανα του παιδιού έμοιαζαν με τη labia pudenda των γυναικών. Στην πραγματικότητα περιείχε το πέος και τους όρχεις. Ο χειρουργός «απελευθέρωσε» τα όργανα από το δέρμα και το παιδί «μπορούσε πια να ουρήσει όρθιο. Να φορά παντελόνια και να απολαμβάνει όλα τα προνόμια που προσφέρονται στο αντρικό φύλο». Το 1787 κυκλοφόρησε η μελέτη του Μπραντ πάνω στην υπόθεση με τίτλο «Η περίπτωση του αγοριού που πίστευαν ότι ήταν κορίτσι».
Πίστευε ότι θεράπευσε το παιδί και δεν έκανε κάποια παρέμβαση στο φύλο του. Δε δεχόταν ότι υπήρχαν περιπτώσεις ερμαφροδιτισμού στον άνθρωπο. Σύμφωνα με την καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας, Κάρολ Γουόρεν, τον 18ο και 19ο αιώνα κανείς γιατρός δεν αντιμετώπιζε το γενετικό φύλο ως επιλογή. Ο Μπραντ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι γιατροί της εποχής, πίστευαν ότι το φύλο ορίζεται από τα γεννητικά όργανα. Δεν έδιναν καμία σημασία στις προσωπικές επιλογές του ασθενή. Το 7χρονο παιδί που χειρούργησε ο Μπραντ δεν ρωτήθηκε με ποια ταυτότητα ήθελε να ζήσει.
Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ Η ΔΕΥΕΡΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΛΛΑΓΗ
Ένας Γερμανός, ο Ρούντολφ Ρ, ήθελε να αλλάξει φύλο και αυτή η διαδικασία υλοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1931. Το όνομά της έγινε Ντόρα. Βέβαια το 1922 είχε ευνουχιστεί. Το 1931 ο χειρούργος, Έρβιν Γκόρμπαντ, ανέλαβε την επέμβαση, κι ας βρισκόταν σε πειραματικό στάδιο, πράμα που ο καθιστά επικίνδυνο.
Υπάρχει μία ταινία που είναι διαθέσιμη και στο Netflix, «Το κορίτσι από τη Δανία». Μιλάει για έναν παντρεμένο άνδρα που εν συνεχεία αποδέχτηκε πως κατοικεί σε λάθος σώμα. Η ιστορία αυτή είναι πραγματική και αφορά τη Δανή ζωγράφο, Λίλι Έλμπε. Αυτή λοιπόν ήταν η δεύτερη εγχείρηση αλλαγής φύλου και θα εξιστορηθεί τούτο το γεγονός.
Ο Έιναρ Βέγκενερ ήταν ζωγράφος και στη σχολή Καλών Τεχνών γνώρισε τη σύζυγό του, Γκέρντα Γκότλιμπ. Ήταν υποστηρικτική σύζυγος, τον αγαπούσε αληθινά. Παρά αυτό το σοκ, συνέχισε να τον φροντίζει και να μένει δίπλα του, όσο κι αν την πλήγωνε. Φανταστείτε πως μέχρι να αφήσει την τελευταία της πνοή, ζωγράφιζε τη Λίλι και έλεγε πόσο την αγαπούσε. Πως ξεκίνησε όμως αυτή η αποκάλυψη; Ο Βέγκενερ φόρεσε γυναικεία ρούχα για πρώτη φορά, μετά από παράκληση της γυναίκας του, αφού απουσίαζε το μοντέλο.
Για εκθέσεις το ζεύγος μετανάστευσε στο Παρίσι, όπου εκεί άρχισε να ντύνεται σα γυναίκα, μιας και δε γνώριζε κανέναν. Αργότερα, άρχισε να συστήνεται ως «Λίλι Έλμπε» και παρίστανε την αδελφή της συζύγου του. Βέβαια στην ταινία παρίστανε τον ξάδελφο του Βέγκενερ. Είχε πάει σε γιατρούς προκειμένου να λυθεί το «πρόβλημα» που είχε. Οι διαγνώσεις βέβαια ήταν ψυχικές, όπως σχιζοφρένεια. Όμως τελικά βρέθηκε ο γιατρός που θα του άλλαζε τη ζωή. Θα τον απελευθέρωνε.
Τελικά το 1930 ταξίδεψε μέχρι τη Γερμανία, για να κάνει την αλλαγή του επιθυμούσε, να ολοκληρωθεί ως άτομο. Υποβλήθηκε σε πέντε διαφορετικές εγχειρήσεις, γιατί ο οργανισμός απέρριπτε τις μεταμοσχευμένες ωοθήκες. Πριν ολοκληρωθεί η επέμβαση, η Λίλι είχε ήδη αλλάξει το όνομά της, είχε βγάλει διαβατήριο ως γυναίκα και ο βασιλιάς της Δανίας είχε διαλύσει το γάμο με τη Γκόντλιμπ. Τελικά άφησε την τελευταία της πνοή το Σεπτέμβριο του 1931, ύστερα από περιπλοκές στις μεταμοσχεύσεις.
Σκάναρε και ακολούθησε την έρευνα:
Μαρία Γερμαντζίδου, Δημοσιογράφος
