Η ΚΙΝΑ αποτελεί έναν από τους αρχαιότερους πολιτισμούς με ιστορία που χρονολογείται από το 100 π.Χ. Η φιλοσοφία, η θρησκεία, η πολιτική και οι δυναστείες συντάσσουν την ιστορία του κινέζικου κράτους και κατά ακολουθία επηρέασαν την πορεία εξέλιξης στις τέχνες, και φυσικά στη μουσική.
Η μουσική της Κίνας χρονολογείται από το 3.000 π.Χ. Εκείνα τα χρόνια έκανε την εμφάνιση του ο Κομφουκιανισμός, ο οποίος επέδρασσε στον τρόπο ζωής, σκέψης και δημιουργίας. Σύμφωνα με το δόγμα του κομφουκιανισμού, εξελίχθηκε και η μουσική, η οποία κατατάσσεται σε δύο κατηγορίες. Την επίσημη και τη λαϊκή.
Η ΚΙΝΑ ΕΠΙΣΗΜΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Η επίσημη μουσική ή αλλιώς σοβαρή μουσική αναφέρεται στη θρησκευτική μουσική παράδοση. Αυτή η κατηγορία απαρτίζεται από την «κομφουκιανική μουσική», Yayue και τη «Μουσική του Συμποσίου», Yen– yue.
Η κομφουκιανική μουσική Yayue χαρακτηρίζεται επίσημη, σοβαρή, κομψή και κλασσική. Συνήθως συνδυάζεται με το χορό και χωρίζεται σε πολλές υποκατηγορίες. Σύμφωνα με τον Κομφούκιο, ήταν το είδος μουσικής που θεωρούταν ευεργετικό, εκλεπτυσμένο, σωστό για την αυτοκαλλιέργεια. Τόπος εκτέλεσης της αποτελούσαν οι ναοί, τα δικαστήρια και οι αριστοκρατικοί χώροι.
H «Μουσική του Συμποσίου», Yen– Yueh, αποτελούταν από τον συνδυασμό θρησκευτικής και λαϊκής μουσικής. Χαρακτηριζόταν ως γιορτινή μουσική, ψυχαγωγικού σκοπού και εκτελούταν από σκλάβους της αυτοκρατορίας, γυναίκες και άντρες.
Η ΚΙΝΑ ΚΑΙ Η ΛΑΪΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Η λαϊκή μουσική περιλαμβάνει το λαϊκό τραγούδι, τις λαϊκές αφηγήσεις, καθώς επίσης τις όπερες της Κίνας.
Το λαϊκό τραγούδι είναι όπως θα λέγαμε το «δημοτικό» τραγούδι της Κίνας. Πρόκειται ουσιαστικά για τραγούδια που εκτελούνταν κατά τη διάρκεια εργασίας ή γιορτών, με θέμα την καθημερινή ζωή. Σώζονται τα κείμενα, όχι όμως η μουσική.
Οι εξιστορήσεις μέσω μουσικής αφήγησης, απαγγελίας και τραγουδιού συντάσσουν τη λαϊκή αφήγηση. Πρόκειται για παραμύθια με θέματα τις δυναστείες, την αγάπη, την καθημερινή ζωή. Συνοδεύονταν από κρουστά και έγχορδα όργανα.
Η όπερα της Κίνας αποτελείται επίσης από πολλά είδη. Οι πιο γνωστές είναι Η όπερα του Πεκίνου και η Όπερα Kun. Όλες οι όπερες απαρτίζονται από διαφορετικές διαλέκτους, διαφορετικούς μουσικούς τρόπους και διαφορετικά λογοτεχνικά κείμενα.
Ωστόσο ο χορός, η ακροβασία, οι συμβολισμοί, τα περίτεχνα κουστούμια και οι πλούσιες σε χώματα μάσκες αποτελούν κοινό γνώρισμά τους. Πρόκειται για μουσικό θέατρο, βασιζόμενο στη τραγωδία και τη κωμωδία. Ανάλογα το είδος της όπερας το θέματά τους ήταν στρατιωτικά, πολιτικά, αγάπης και μυθιστορικά.
Το δράμα αποτελεί κεντρικό στοιχείο της κινέζικης όπερα, τόσο στη μουσική όσο και στον λόγο, τις κινήσεις και το μακιγιάζ. Ανάλογα τα χρώματα του προσώπου διακρίνονται οι χαρακτήρες της όπερας. Τέλος ο διαχωρισμός των φωνών δεν γίνεται σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, σε σοπράνο, άλτο, τενόρο κτλ. Η κατηγορία της φωνής εξαρτάται από το ρόλο: Νεαρός/η, ηλικιωμένος/η, πολεμιστής/ρια
Σκάναρε και ακολούθησε την έρευνα:
Φραντσέσκα Αλλίαϊ, Ερευνήτρια
