Αναμφίβολα, οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις καθορίζουν τις τάσεις μιας εποχής, αλλά και καθορίζονται από το επίπεδο παραγωγικών σχέσεων και τις δυνατότητες ανανέωσης και προσαρμογής στις οποίες βρίσκεται μια χώρα.
«Κάθε αλλαγή είναι σωστή και ευεργετική όταν γίνεται στην ώρα της και έρχεται σαν ώριμος καρπός και όχι σαν μήλο μαραμένο ή μισοσαπισμένο.
Μία μεταρρύθμιση λέμε ότι έγινε ή δεν έγινε, όταν έχουν ή δεν έχουν εκπληρωθεί ορισμένοι βασικοί τουλάχιστον όροι της.
Αλλιώς ξεγελούμε τον εαυτό μας ότι κάναμε δήθεν μεταρρύθμιση, ενώ απλώς φορέσαμε ανάποδα τον εκπαιδευτικό μανδύα μας (Φράγκος, 2000:70)».
Εκπαίδευση είναι η διαδικασία της αγωγής και της μάθησης που οργανώνεται από την πολιτεία ή από οποιονδήποτε άλλο φορέα με ένα συστηματικό και υπεύθυνο τρόπο.
Η ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση αντιμετωπίζει αρκετές αδυναμίες συγκριτικά με την πανεπιστημιακή εκπαίδευση των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης.
Αρχικά, το περιεχόμενο και η ποιότητα της πανεπιστημιακής μας παιδείας δεν ανταποκρίνεται στις εξελίξεις της επιστήμης και τις σημερινές και αυριανές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.
Πέρα από το χαμηλό επίπεδο σπουδών, πολλοί σύγχρονοι κλάδοι των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών είναι είτε υποανάπτυκτοι είτε ανύπαρκτοι στη χώρα μας.
Η διεθνής τάση και εμπειρία, δείχνουν πως οι κλάδοι αυτοί θα διαδραματίσουν πολύ σημαντικότερο ρόλο στην παραπέρα πρόοδο της κοινωνίας.
Ακόμα, αναμφίβολα, χρειάζεται ανασυγκρότηση των πολλών, συγκεντρωμένων ή διασκορπισμένων τμημάτων πανεπιστημιακών τμημάτων, χωρίς η συνένωση αυτή να αποτελεί πανάκεια, ως κεντρικός άξονας αυτής της προσπάθειας.
Αρχίζοντας από στοιχειώδη αυτοκριτική, επισημαίνεται ότι η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα αποτυχίας στον ευρωπαϊκό (και όχι μόνο) χώρο, μιας θεαματικής, ως προς τα ποσοτικά της μεγέθη αύξησης των τμημάτων των Πανεπιστημίων.
Η Πολιτεία τους σκορπίζει σε όλη την επικράτεια με μόνα κριτήρια, αφενός την ικανοποίηση των εύλογων τοπικών αναπτυξιακών επιθυμιών και αφετέρου την υποστήριξη ατεκμηρίωτων επιλογών γνωστικών αντικειμένων.
Ο ταχύς πολλαπλασιασμός του ακαδημαϊκού προσωπικού και των φοιτητών, είχε ως αποτέλεσμα την απομυθοποίηση της πανεπιστημιακής εκπαιδευτικής διαδικασίας και τη μείωση του κοινωνικού γοήτρου, τόσο του διδακτικού προσωπικού, όσο και του φοιτητικού πληθυσμού.
Προκειμένου να λυθούν τα προβλήματα κακής απόδοσης των πανεπιστημίων και της κατασπατάλησης των δημόσιων πόρων, ώστε να αρχίσει η πορεία ανάκαμψης των Πανεπιστημίων, θα πρέπει να λυθούν άμεσα τα ανωτέρω αναφερθέντα, αλλά και τουλάχιστον όσα ακολουθούν.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία της δραστικής αλλαγής στα πανεπιστήμια και της ουσιαστικής βοήθειας στην ανάταξη της κοινωνίας, είναι η ουσιαστική εσωτερική καθώς και η αντικειμενική περιοδική εξωτερική αξιολόγηση.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας, παρουσιάζει την εικόνα μιας νέας, ασαφούς και ρευστής πραγματικότητας. Δίπλα στα καθιερωμένα εκπαιδευτικά σχήματα, παρουσιάζονται ολοένα νέα, πολλά από τα οποία παραμένουν ακόμα άτυπα.
Ο χώρος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης διευρύνεται σταθερά και γίνεται ολοένα και πιο σύνθετος.
Η ανάγκη διαμόρφωσης του σε ένα ενιαίο σύνολο, ώστε να είναι σαφείς οι δυνατότητες που προσφέρει και οι συνδέσεις του με την κοινωνία και με την οικονομία καθίσταται πια πιεστική.
Σκάναρε και δες περισσότερα
Μαριάννα Τσάμη, Δημοσιογράφος
