Μετά από έναν αιώνα που οι γυναίκες διεκδίκησαν το δικαίωμα ψήφου και γενικώς τα ίσα κοινωνικοπολιτικά δικαιώματα, σε ορισμένες χώρες, ιδίως σε αυτές που κυριαρχεί ο νόμος της Σαρία, οι γυναίκες εξακολουθούν να μην έχουν δικαιώματα και φυσικά να βιώνουν μια «ζωντανή κόλαση». Παρόλα αυτά στις περισσότερες χώρες – όπως η δική μας – οι γυναίκες έχουν διεκδικήσει τη θέση τους στον κόσμο, εννοείται εξαιτίας των φεμινιστών κινημάτων. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο ακροφεμινισμός που ενοχοποιεί κάθε ανδρικό στοιχείο και φυσικά που κάνει τα «στραβά μάτια» σε περιστατικά.
Ο όρος «γυναικοκτονία»
Οι παλιότεροι θα θυμάστε πως τα ΜΜΕ χαρακτήριζαν τις δολοφονίες γυναικών ως «έγκλημα πάθους» και ιδίως στα λεγόμενα «πρωινάδικα». Αρκετά τραγικός αυτός ο χαρακτηρισμός, θαρρείς και η γυναικεία ζωή, ούσα ανθρώπινη, δεν είναι υψίστης σημασίας. Παρόλα αυτά, πριν αναλύσω τη θέση μου, θα αναγράψω τη σημασία της γυναικοκτονίας, όπως αναγράφεται και στη wikipedia.
Ο όρος «γυναικοκτονία» απευθύνεται στα εγκλήματα μίσους που βασίζεται στο φύλο, ο οποίος γενικά ορίζεται ως «η δολοφονία γυναικών (ή κοριτσιών) επειδή είναι γυναίκες», αν και οι ορισμοί ποικίλλουν ανάλογα με το πολιτισμικό τους πλαίσιο. Η λέξη καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1820 έως το 1830 και το χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1801. Μετέπειτα το 1848 δημοσιεύθηκε στο νόμο λεξικό νομικών όρων του Wharton’s.
Η φεμινίστρια συγγραφέας Ντιάνα Ε.Χ. Ράσελ (Diana EH Russell) ήταν το πρώτο πρόσωπο που καθόρισε και διέδωσε αυτόν τον όρο στη σύγχρονη εποχή, το 1976. Ορίζει τη λέξη ως «τη δολοφονία γυναικών από άντρες επειδή είναι γυναίκες». Άλλες φεμινίστριες δίνουν έμφαση στην πρόθεση ή τον σκοπό της πράξης που απευθύνεται σε γυναίκες ειδικά επειδή είναι γυναίκες. Άλλοι περιλαμβάνουν και τη θανάτωση γυναικών από γυναίκες.
Το 80% όλων των θυμάτων δολοφονίας είναι άνδρες
Πλέον αντί για ανθρωποκτονία κάνουμε λόγο για «γυναικοκτονία». Το 20% των θυμάτων δολοφονίας είναι γυναίκες και εννοείται πως αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο πρόβλημα στην ενδοοικογενειακή βία, μιας και επηρεάζει 3 στις 10 γυναίκες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής. Μάλιστα εκτιμάται ότι το 13,5% των ανθρωποκτονιών συνολικά εμπλέκονται σε στενούς συντρόφους και το ποσοστό αυτό των δολοφονιών είναι έμφυλο.
Επίσης, σύμφωνα με στατιστικά, ένας σύντροφος είναι υπεύθυνος στο 40% περίπου των ανθρωποκτονιών με θύμα γυναίκα, σε σύγκριση με το 6% της ευθύνης των συντρόφων σε ανθρωποκτονίες που αφορούν άντρα ως θύμα. Το όλο θέμα είναι μεγάλη κουβέντα και φυσικά χρειάζεται μεγάλη ανάλυση. Όμως με όλα αυτά δημιουργείται ένα πρόβλημα…
Ακροφεμινισμός (κοινώς «φεμιναζί») και μίσος προς στο ανδρικό φύλο
Όλα αυτά είναι τραγικά γεγονότα, παρόλα αυτά ορισμένες γυναίκες έχουν δημιουργήσει μια τάση μίσους προς το ανδρικό φύλο. Όλοι έχουμε δει βίντεο στα social media, άρθρα, ακόμη και σε βιβλία ακραίες απόψεις γυναικών περί «ανωτερότητας του γυναικείου φύλου», «εξάλειψη της πατριαρχίας (που όντως οι περισσότερες ανώτερες θέσεις ανήκουν σε άνδρες, αλλά δε φταίνε αποκλειστικά οι άνδρες)», «όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια και δολοφόνοι» κι άλλα πολλά.
Το ότι υπάρχουν ορισμένοι άνδρες που όντως είναι επικίνδυνοι, δε σημαίνει πως είναι όλοι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συγκεντρωνόμαστε σε μια ειρηνική διαμαρτυρία και να υπάρχουν ορισμένες γυναίκες που «γαβγίζουν» σε άνδρες περαστικούς, αλλά σε κάθε είδους διαμαρτυρία υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι... Μην πείτε ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, έχω συμμετάσχει ως παρατηρητής σε τέτοιας φύσεως διαμαρτυρία, ήμουν παρούσα σε περιστατικό.
Ενώ το πρόβλημα των γυναικών θυμάτων δολοφονίας εξαλείφεται, συνάμα εντασσόμαστε σε μια εποχή σκοταδισμού. Κανένα άκρο δεν είναι καλό, όπως ισχύει άλλωστε και για τις πολιτικές παρατάξεις. Δε γίνεται να υπάρχουν ολόκληρα κινήματα που να υποσκιάζουν την πραγματική φύση του φεμινισμού και το πρόβλημα είναι πως κανείς δεν κάνει τίποτα.
Ακόμη και να θέλει κάποιος να κάνει κάτι, δε θα του βγει σε καλό, ακόμη και οι ίδιες οι γυναίκες! Τα πραγματικά φεμινιστικά κινήματα πρέπει να κινηθούν δραστικά και να εξαλείψουν τα ακραία, αυτά που μεταφέρουν μίσος και στα δύο φύλα. Διότι δεν είναι μόνο απέναντι στο ανδρικό.
Κάτι που δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ
Για να σας προλάβω, όχι, δεν πρόκειται για ρατσιστικό παραλήρημα όπως θέλετε κάποιοι να πιστεύετε. Δε θα πιαστείτε από κάπου και θα γίνετε για άλλη μια φορά πολεμιστές του πληκτρολογίου, τουλάχιστον όχι κάτω από δική μου ανάρτηση.
Υπάρχουν πολλές γυναίκες που δολοφονήθηκαν από ανδρικό χέρι, είτε ημεδαπού είτε αλλοδαπού. Παρόλα αυτά, δεν μπόρεσα να καταλάβω την απάθεια όταν μια γυναίκα «φεύγει» από χέρι αλλοδαπού ή αν δεν έχει «καλή» κοινωνική θέση, βλ. υπόθεση Κάρολαϊν. Το ίδιο ισχύει και όταν μια γυναίκα «φεύγει» από γυναικείο χέρι! Δηλαδή η γυναικοκτονία χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένα περιστατικά;
Κλασικό παράδειγμα της Μυρτούς Παπαδομιχελάκης που βρέθηκε ημίγυμνη, χτυπημένη και σε κώμα, σε μία από τις πιο δημοφιλείς παραλίες της Πάρου, από τον παράτυπο μετανάστη, Αχμέτ Βακάς. Τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν με την υπόθεση, αλλά τα περισσότερα φεμινιστικά κινήματα, οι γυναίκες που εντάσσονται σε αυτά, πού ήταν;
Πού ήταν όταν όλοι αυτοί όταν φέτος το καλοκαίρι η 17χρονη Νικολέτα από το Περιστέρι «έφυγε» από το χέρι του 21χρονου αλλοδαπού, πακιστανικής καταγωγής, συντρόφου της; Ο ξεσηκωμός έρχεται μόνο στον ημεδαπό δολοφόνο και το political correctness αναφέρει πως αν το οποιοδήποτε κακούργημα προέρχεται από αλλοδαπό, κάνουμε τα στραβά μάτια;
Είδα αναρτήσεις και βίντεο από – δυστυχώς μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού – πραγματικά φεμινιστικά κινήματα να καταδικάζουν αυτές τις ενέργειες, έστω και μέσω αναρτήσεων στο Διαδίκτυο και η πλάκα είναι ότι σε ορισμένα σχόλια αναφερόταν η λέξη «ρατσισμός». Σοβαρευτείτε λίγο.
Πού ήταν όλοι αυτοί όταν η 75χρονη από την Κατερίνη στραγγάλισε πριν δύο μήνες με λουρί γυναικείας τσάντας την 73χρονη αδερφή της; Δεν είδα κάποιο κίνημα να κάνει λόγο για αυτό το περιστατικό, εκτός κι αν διέφυγε της προσοχής μου. Παρόλα αυτά, κάνουμε και εκεί τα «στραβά ματιά» επειδή είναι ηλικιωμένη και γυναίκα;
Τελικά τι κάνουμε;
Όχι φίλτατοι, δεν πάει έτσι το πράμα. Ή θα διαδηλώνουμε, θα κάνουμε αναρτήσεις κτλ για κάθε γυναίκα που χάθηκε ή δε θα κάνουμε τίποτα. Αυτό είναι υποκρισία. Η μόνη λύση είναι να διαλυθούν τα ψευτοκινήματα φεμινισμού, διότι εμποδίζουν το έργο των πραγματικών φεμινιστικών κινημάτων. Οι ακροφεμινίστριες πρέπει να μπουν σε μια διαδικασία επανεκπαίδευσης ώστε να μην έχουνε μίσος για τους άνδρες και επιλεκτική αντίδραση σε περιστατικά γυναικών. Δεν υπάρχει κάτι άλλο αν θέλουμε να εξαλείφουμε προβλήματα από τον κόσμο.
Σκάναρε και ακολούθησε την έρευνα
Μαρία Γερμαντζίδου, Δημοσιογράφος
