Ακόμα και αν έχεις δει την ταινία «Οι αναμνήσεις μιας γκέισας» υπάρχουν πολλά ακόμα που αξίζει να μάθεις για αυτές τις γυναίκες και το επάγγελμα της γκέισας.
Οι γκέισες ήταν πολύ μορφωμένες γυναίκες, που εκπαιδεύονταν από πολύ νεαρή ηλικία στην πατροπαράδοτη «τελετουργία του τσαγιού». Επίσης έχουν μάθει να χορεύουν τους παραδοσιακούς χορούς της Ιαπωνίας και να παίζουν το μουσικό όργανο «σαμισέν» και την τέχνη της καλλιγραφίας.
Για πάρα πολλά χρόνια πριν τον πόλεμο, το να γίνει ένα μικρό κορίτσι γκέισα σήμαινε αυτόματα ευκατάστατη και καλή ζωή. Η διαδικασία δεν ήταν εύκολη και ήταν εξαιρετικά δαπανηρή.
Η εκπαίδευση παραδοσιακά ξεκινούσε από μικρή ηλικία. Αν και κάποια κορίτσια πωλούνταν στους οίκους γκεϊσών (okiya), αυτή η πρακτική δεν ήταν διαδεδομένη στις ευυπόληπτες συνοικίες. Οι κόρες των γκεϊσών θεωρούνταν κι αυτές γκέισες μέσα στην οκίγια.
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΟΗΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ
Το πρώτο στάδιο εκπαίδευσης ονομαζόταν shikomi. Έτσι στην αρχή, έμπαιναν στη δουλειά σαν υπηρέτριες μέσα στο σπίτι, ενώ η μικρότερη σικόμι της οκίγια έπρεπε να περιμένει αργά μες στη νύχτα, μέχρι να επιστρέψει η μεγαλύτερη γκέισα. Σε αυτό το στάδιο, οι σικόμι παρακολουθούσαν μαθήματα στη σχολή για γκέισες του χαναμάτσι (η γειτονιά των γκεϊσών). Στη συνέχεια, η υποψήφια περνούσε μια τελική δοκιμασία χορού, οπότε και μετέβαινε στο δεύτερο στάδιο εκπαίδευσης, που ονομαζόταν minarai.
Οι μιναράι απαλλάσσονταν από τις δουλειές του σπιτιού και επικεντρώνονταν κυρίως στη βασική τους εκπαίδευση. Μπορούσαν να βρίσκονται σε ozashiki, χώρους όπου η γκέισα δεχόταν επισκέπτες, αλλά δε συμμετείχαν σε προχωρημένο επίπεδο.
Ακολουθούσε το τρίτο και πιο γνωστό στάδιο εκπαίδευσης, που ονομαζόταν maiko. Οι μάικο αποτελούσαν πια τις μαθητευόμενες γκέισες και το στάδιο αυτό μπορεί να διαρκούσε χρόνια. Σε αυτό το στάδιο, τα κορίτσια μάθαιναν από τη μεγαλύτερη γκέισα δασκάλα τους (onee-san) και την ακολουθούσαν σε όλες τις συναντήσεις της. Η γκέισα τους μάθαινε τον τρόπο σερβιρίσματος του τσαγιού, να παίζουνε σαμισέν, να χορεύουν, αλλά και να συμμετέχουν σε μια συζήτηση. H ονέ-σαν βοηθούσε επίσης τη μάικο να επιλέξει το νέο της επαγγελματικό όνομα.
Μετά από μια περίοδο, η οποία μπορεί να κυμαίνεται από έξι μήνες (Τόκιο) έως και πέντε χρόνια (Κιότο), η μάικο προάγεται σε γκέισα και χρεώνεται κανονικά για τις υπηρεσίες της.
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ
Το μακιγιάζ είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά των γκεϊσών, όπως και τα περίτεχνα χτενίσματα. Τα κιμονό αποτελούν το βασικότερο σημάδι για την οικονομική ευρωστία των σπιτιών οκίγια, καθώς μια γκέισα δε θα πρέπει να φοράει ένα κιμονό πάνω από μια φορά, δηλώνοντας έτσι ότι η οκίγια έχει ειδικά δωμάτια, στα οποία φυλάσσονται και τακτοποιούνται τα κιμονό.
Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΖΩΗ
Η οκίγια ήταν πολύ αυστηρή γιατί έπρεπε να προστατέψει την καλή φήμη της γκέισας. Η παρθενία της έβγαινε σε πλειστηριασμό και αυτός που θα έδινε τα πιο πολλά θα γινότανε ο ντάνα της, στην εποχή μας το λένε sugar dady. Ο ντάνα ήταν συνήθως ένας πλούσιος άνδρας, κάποιες φορές παντρεμένος, που είχε την ευχέρεια να διαχειριστεί τα πολύ μεγάλα έξοδα που σχετίζονταν με την παραδοσιακή εκπαίδευση της γκέισας. Αν η γκέισα ήθελε να παντρευτεί θα έπρεπε να αποσυρθεί από το επάγγελμα.
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι περισσότερες γκέισες για να επιβιώσουν έγιναν εργάτριες και πούλησαν τα πανάκριβα κιμονό και ότι είχαν από την προηγούμενη ζωή τους, καθώς ο νόμος τους απαγόρευε αυστηρά να κάνουν σεξ με τους πελάτες τους. Οι γκέισες πολύ συχνά ταυτίζονταν με τις oiran, εταίρες της παραδοσιακής υψηλής κοινωνίας.
Όπως και οι γκέισες, έτσι και οι oiran έχουν λευκό μακιγιάζ στο πρόσωπο και εξεζητημένο χτένισμα, αλλά ένας τρόπος διαχωρισμού τους είναι η ζώνη όμπι. Οι oiran, ως ιερόδουλες, δένουν την όμπι μπροστά από το κιμονό, ώστε να έχουν μεγαλύτερη άνεση, ενώ οι γκέισες τη δένουν πίσω με το συνηθισμένο τρόπο.
Οι Geisha ήταν ένας τύπος ιερόδουλων, κυρίως κατά την περίοδο κατοχής της Ιαπωνίας, οι οποίες σχεδόν αποκλειστικά εξυπηρετούσαν τους Αμερικανούς στρατιώτες που βρίσκονταν σε βάσεις στην Ιαπωνία. Οι κοπέλες αυτές φορούσαν κιμονό και μιμούνταν την εικόνα μιας κανονικής γκέισας, κατά συνέπεια οι Αμερικανοί που δε γνώριζαν πολλά πράγματα από την ιαπωνική κουλτούρα, δεν έβλεπαν διαφορά ανάμεσα στις ιερόδουλες και τις πραγματικές γκέισες.
Στις μέρες μας, έχουν απομείνει περίπου 1.000 γκέισες σε ολόκληρη την Ιαπωνία, ενώ το 1928 ο αριθμός τους ήταν περίπου 80.000.
Σκάναρε και δες περισσότερα
Μαρίλη Μπουφίδου, Δημοσιογράφος
