Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΡΕΤΣΙΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ

Το «κίνημα» της ελληνικής ρετσίνας, ενός κρασιού γεμάτου εκπλήξεις, έχει φανατικούς υποστηρικτές παρά το ότι απέναντί του στέκουν και κάποιοι χρόνια ορκισμένοι εχθροί. Η προσιτή τιμή του το καθιστά ευκολόπιοτο και το ανακηρύσσει ως το «αγαπημένο κρασί της παρέας», ένα κρασί που συνοδεύει μουσικές, κουβέντες και γέλια.

Μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα, σήμερα στέκεται δίπλα σε οίνους – μεγαθήρια, παίρνει θέση μέσα σε κομψά κολονάτα ποτήρια, κλέβει τις εντυπώσεις με την αξεπέραστη βοτανική χροιά του.

Παρά τα 40 κύματα που έχει περάσει στη διαδρομή της από μια αρχαία ελληνική πατέντα σε καθημερινό κρασί του σήμερα, η Ρετσίνα καλά κρατεί, έχοντας όχι απλά επιβιώσει, αλλά τώρα πια ανοίγοντας πανιά για νέα μονοπάτια.

Η ξεχωριστή γεύση του ρετσινιού στο κρασί έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα, στην εποχή που το ένστικτο της επιβίωσης οδηγούσε τους ανθρώπους στις καινοτόμες ιδέες. Το ρετσίνι πεύκου δεν ήταν ένα είδος «καλλωπισμού» της γεύσης, αλλά αποτελούσε μια ερασιτεχνική και αγνή τεχνοτροπία.

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι χρησιμοποιούσαν τη ρητίνη πεύκου ως μέσο σφράγισης των αμφορέων, έτσι ώστε να αποφευχθεί εκείνη η ενοχλητική όξινη γεύση, που τότε δεν είχαν τον τρόπο να εξηγήσουν περαιτέρω.

Στην πραγματικότητα αποτελούσε μια αναγκαία και πρακτική πατέντα για την αποφυγή της πρόωρης οξείδωσης του αρχαίου «ιερού» οίνου, πετυχαίνοντας το «δύο σε ένα», προστατεύοντας και εμπλουτίζοντας γευστικά το χειροποίητο έργο τους.

Παρά τα προ αιώνων κατορθώματα της ρετσίνας, και τις προσπάθειές της να κρατηθεί στο ύψος της, οι παγκόσμιες οινικές συμμαχίες του 20ού αιώνα της κόλλησαν για τα καλά τη ρετσινιά!

Στα χρόνια της άνθισης του διεθνούς αμπελώνα, η ανυπεράσπιστη ρετσίνα βρέθηκε κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, απόλυτα εκτεθειμένη σε αυστηρότατες κριτικές, αποτελώντας τον αποδιοπομπαίο τράγο του ελληνικού αμπελώνα.

Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της αποσύρθηκε στα ιδιαίτερά της, καθώς για χάρη της ξέμεινε για χρόνια μια κακόφημη και γενικευμένη «ρετσινιά» στην παγκόσμια φήμη των ελληνικών οίνων. Οι υποστηρικτές του «όπως έστρωσε θα κοιμηθεί» δεν ήταν λίγοι. Δεν ήταν λίγοι και εκείνοι που θέλησαν να την «αποκληρώσουν» για τα καλά από την ελληνική παράδοση.

Πράγματι ο πλούτος και η ευφυΐα της αρχαίας ελληνικής εποχής δεν «κληρονομήθηκαν» σωστά στην περίπτωση της, αντίθετα εμπορευματοποιήθηκαν και τελικά έπεσαν στην ίδια τους την παγίδα.

Όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Την αναγέννησή της από τις στάχτες της, η ρετσίνα την οφείλει στους οραματιστές έλληνες παραγωγούς που πίστεψαν στη δυναμική της και τη φρόντισαν σαν κόρη οφθαλμού.

Σχεδίασαν λοιπόν γι’ αυτήν ένα λαμπρό μέλλον, στο οποίο θα παρουσιάζεται σαν μία περιποιημένη και καλοσμιλεμένη προσωπικότητα, περιτριγυρισμένη από λογής παραδοσιακές, ή και όχι, ελληνικές νοστιμιές.

Η ρετσίνα λοιπόν επέστρεψε, έτοιμη να κλείσει τα κακά στόματα. Κατέκτησε το εισιτήριο για μια θέση σε κρυστάλλινα ποτήρια, αποτελώντας μια κατηγορία από μόνη της, καθώς συγκαταλέγεται στους «Οίνους κατά παράδοση», που μόνο η χώρα μας έχει το προνόμιο να παράγει.

Κανείς δεν είπε ότι δεν είναι πια το κρασί της παρέας που αγαπήθηκε από τους Έλληνες, αλλά είναι αλήθεια πως της άξιζε αυτή η νέα εποχή της.

Σκάναρε και δες περισσότερα

Μαριάννα Τσάμη, Δημοσιογράφος