Μεταπηδήστε στο περιεχόμενο

Η ΣΥΡΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Μου γεννάται συχνά η απορία για πως έρχεται η παρακμή. Στην περίπτωση της Συρίας είμαι βέβαιος για την απάντηση. Ένα κράτος με πλούσια κληρονομιά, γεμάτο ευημερία και καλοσύνη, ανθρωπιστικά και πολιτισμικά προοδευτικό, έχει υποβαθμιστεί τόσο πολύ με αποτέλεσμα της ύπαρξη ακόμη και πόλεων-φαντασμάτων.

Από τη μια μέρα στην άλλη τα θεμέλια ενός κράτους καταπατήθηκαν από στυγερούς και γεμάτους μόχθο ολιγάρχες. Αυτό συνέβη το 2011 με την Κυβέρνηση του Άσαντ να καταστέλλει συλλαλητήριο. Αυτό αποσκοπούσε σε κρατικές μεταρρυθμίσεις, με τη χρήση αληθινών πυρών κατά του πλήθους. Ο απολογισμός; Χιλιάδες νεκροί και τραυματίες.

Ακούστε την ανάγνωση του άρθρου

Ανά τους αιώνες, η ιστορία μας έχει δείξει το εξής. Όπου κυριαρχεί το θρησκευτικό πνεύμα, αργά ή γρήγορα κατακρεουργείται κάθε κράτος. Παρόλο που καμία κοινότητα δεν είναι άρτια, καταβάλλοντας τη βέλτιστη προσπάθεια, μπορεί να σταθεί ισχυρό πιόνι στη σκακιέρα της κυριαρχίας.

Ωστόσο οι δογματικές εξάρσεις, όταν καταλήγουν σε εξτρεμιστικές ενέργειες, επιφέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, επιστρατεύοντας την προπαγάνδα διαβρώνουν την αλήθεια. Την οποία ενστερνίζεται το κοινωνικό σύνολο και κατά συνέπεια αρχίζει να λειτουργεί άβουλα, δίχως διορατικότητα και κριτική σκέψη. Παράλληλα, εν καιρό αβεβαιότητας, ευδοκιμούν και άλλα αρνητικά σύνδρομα, όπως ο φανατισμός και ο φονταμενταλισμός.

Με αυτά τα δεδομένα, από τη μια έχουμε την Κυβέρνηση που θέλει να καθησυχάσει τα πνεύματα, αν και οι ενέργειές της προδίδουν μια πολιτική τυραννίας και χειραφέτησης. Από την άλλη έχουμε τη στρατιά του τζιχάντ, μια φανατισμένη ομάδα που ο λόγος ύπαρξής της είναι θρησκευτικός πόλεμος.

Ο «ιερός πόλεμος», μαχόμενος για την επικράτηση προβοκατόρικων συμφερόντων, ενισχύει την πολεμική μηχανή του τζιχάντ που διψάει να διευρύνει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης το λόγο του Μωάμεθ. Με τη βοήθεια των Ηνωμένων Εθνών, εφόσον η Αμερική έχει πλέον αποσπαστεί από τον πόλεμο, ο Άσαντ κατάφερε να κερδίσει ένα μεγάλο μέρος από τα εδάφη που είχε χάσει από τους πολέμιους του. Αξίζει να σημειωθεί ότι η χώρα απαριθμεί 10.000 μνημεία, εκ των οποίων τα 300 δέχθηκαν στο παρελθόν ηχηρά πλήγματα σε σημείο κατάρρευσης.

Συνεχίζοντας, θα ήθελα να σταθώ στο ακανθώδες πρόβλημα που δημιουργείται μέσα από τον πόλεμο. Το ζήτημα τίθεται όταν σε όλες τις κατακτητικές επιθυμίες, σε όλες τις συγκρούσεις λαών, πάντα υπάρχει ο ηττημένος πριν τον ηττημένο.

Αναφέρομαι στον άμαχο πληθυσμό, στον πολίτη. Ένας απλός -άνευ συμφερόντων- πολίτης, δεν αναζητά την ευτυχία και την καταξίωση σε ιμπεριαλιστικά καλούπια. Σκέφτεται πως να εξασφαλίσει πρώτα τον ίδιο, τα μέλη της οικογένειάς του.

Επιβάλλεται να αισθάνεται όμορφα με τον ίδιο του τον εαυτό και τον κοινωνικό του περίγυρο. Άραγε αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν επιθυμεί ή όχι τον πόλεμο; Η απάντηση είναι προφανής. Ύστερα φοβόμαστε την είσοδό του στην Ευρώπη. Τρέμουμε στην ιδέα ότι ένας πρόσφυγας θα μοχθήσει για να μας πάρει τη δουλειά. Δεν έχει σκοπό να μας πάρει τη δουλειά, να ζήσει θέλει. Να ζήσει μια ήρεμη ζωή, δίχως σφαίρες και βόμβες.

Στη σύγχρονη εποχή θεωρούμε κεκτημένο αγαθό την ανεξαρτησία μας. Ίσως αποτελεί τη σημαντικότερη από τις αξίες που έχουμε διεκδικήσει ως χώρα. Δε χρειάζεται να προβούμε σε τεράστια αναδρομή της ιστορίας. Μια λέξη αρκεί για να θυμηθούμε τον τρόμο της απώλειας της ελευθερίας, Χούντα…

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να επικρίνουμε τα προβλήματα και να υποβαθμίζουμε τις ικανότητες συνανθρώπων που διαφέρουν από εμάς, επειδή γαλουχήθηκαν με ανόμοιους κανόνες από τους δικούς μας. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Για αυτούς τους ανθρώπους, ίσως εμείς σταθήκαμε τυχεροί. Ας τους συμπαρασταθούμε.

Σκάναρε και διάβασε περισσότερα:

Δημήτρης Κώστογλου, Φωτορεπόρτερ

Share this!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *