Να μπορείς να διακρίνεις και να κατατάξεις στο κεφάλι σου την αξία της τέχνης, καταλήγει ένα θολό είδωλο τη σήμερον εποχή. Στη μουσική βιομηχανία η κατάσταση έχει χαράξει τη δική της πορεία εδώ και αρκετά χρόνια. Συγκεκριμένα πρότυπα που επιλέγονται από τους ίδιους μάνατζερ, διακρίνονται σε παγκόσμια κλίμακα, με τις εντολές των εταιριών.
Υπάρχει όμως ένας χώρος, και συγκεκριμένα εξωτερικός, που η μουσική αναβιώνει με απεριόριστους τρόπους, χωρίς στεγανά, με πολλές φωνές και διάφορες ηλικίες, ο δρόμος. Στις μεγαλουπόλεις θα ακούσουμε είδη από κάθε γενιά, αλλά κυρίως πιο παλιά κομμάτια. Σε γειτονιά της Θεσσαλονίκης συναντήσαμε τον κ. Γιώργο, ετών 62 και στο επάγγελμα μουσικός (και του δρόμου).
Συζητήσαμε για αρκετή ώρα μαζί του, με τα διδάγματα και τις ιστορίες του να μας εμπνέουν, να μας δίνουν δύναμη και ελπίδα για τη ζωή και το πώς αντιμετωπίζουμε κάθε κατάσταση ανεξαρτήτων συνθηκών.
Φωτογραφία αρχείου
Δημήτρης: Κύριε Γιώργο αρχικά να σας ευχαριστήσω που δεχτήκατε να μου ανοίξατε την καρδιά σας, για να μου μιλήσετε για την ανάγκη που έχετε να παίζετε μουσική.
Γιώργος: Εγώ ευχαριστώ που δίνεις το έναυσμα σε ανθρώπους σαν κι εμένα να βγούνε και να πούνε τον πόνο τους… σε πειράζω προφανώς. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι βάναυσο ώστε να υποστώ πόνο, αν και έχει μελανά σημεία.
Δημήτρης: Αν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή ενός μουσικού του δρόμου, σίγουρα πιστεύω πως όσο δύσκολη και να είναι, καταλήγει να είναι το πάθος σας, σωστά;
Γιώργος: Κοίταξε να δεις, για να μην λέμε αερολογίες, η κατάσταση έχει ως εξής… Αν δεν βγω στο δρόμο, δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Αν βγω και δεν έχω καλή διάθεση, είναι το χειρότερό μου. Προτιμώ να μην βγω καθόλου, παρά να μην νιώθω όμορφα πριν πάω. Ο χώρος είναι όμορφος όπως κι αν τον κοιτάμε, ο δρόμος δηλαδή, το πεζοδρόμιο.
Δημήτρης: Με ποιο είδος μουσικής ασχολείστε αυτήν την περίοδο;
Γιώργος: Λατρεύω να ακούω κλασσική μουσική, όμως δεν είναι τόσο εύκολο να την αποτυπώσω στην κιθάρα μου. Στο ευρύ φάσμα της μουσικής, τοποθετώ τον εαυτό μου στο κλασσικό, ρομαντικό στυλ του έντεχνου. Αποτελείτε από τραγουδοποιούς παλιάς κοπής, πριν τη δεκαετία του ’90, επίσης μου αρέσει η ιστορία που έχουν να διδάξουν οι ρεμπέτες. Ευθύς λόγος που με τον πόνο της ξενιτιάς και της φτώχειας χαρακτηρίζει την εποχή του. Για να απαντήσω και στην ερώτηση, τραγουδάω λαϊκό, έντεχνο και έχω προσαρμόσει μερικά ροκ κομμάτια στον ήχο της κλασικής κιθάρας.
Δημήτρης: Ιδιαίτερη προσέγγιση θα έλεγα. Κάτι πολύ διαφορετικό τώρα. Θα ήθελα να σας ρωτήσω πως σας βλέπει-αντιμετωπίζει ο κόσμος, ή πως πιστεύεται ότι σας αντιμετωπίζει;
Γιώργος: Αυτό το έχω σκεφτεί πριν πολύ καιρό και δεν είναι ότι με λυπεί η περίπτωση, αναγνωρίζω όμως ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερα. Δεν είναι τόσο όμορφο να με βλέπει κάποιος, οποιοσδήποτε, να παίζω μουσική στο δρόμο και να πιστεύει πως είμαι ζητιάνος, δεν έχω να φάω ή προσπαθώ να κλέψω το κοινό μου, δεν λέω ότι έτσι είναι η κοινωνία, γνωρίζω όμως ότι υπάρχουν κι αυτή η κάστα. Στην Ελλάδα ο μουσικός του δρόμου καθορίζεται ως αποτυχημένος. Στο εξωτερικό μπορείς να βρεις υπαίθριες καθημερινές συναυλίες που το κοινό τις φτιάχνει μόνο του. Εκατοντάδες άτομα να βλέπουν έναν ή και περισσότερους ανθρώπους να ανοίγουν την καρδιά τους στο δρόμο κρατώντας ένα όργανο. Είναι πολύ όμορφο και καταλαβαίνεις κι εσύ πως υπάρχει καλλιεργημένο κοινό που μπορεί να αναγνωρίσει τον καλλιτέχνη. Τα διαμάντια είναι ανάμεσά μας, αρκεί να τα ανακαλύψουμε.
Δημήτρης: Θα συμφωνήσω μαζί σας ως ένα σημείο, επειδή εγώ προσωπικά ανήκω στην άλλη ομάδα που σέβεται τους καλλιτέχνες. Πόσο καιρό είστε στο πεζοδρόμιο;
Γιώργος: Είμαι γεννημένος το 1960 και έχουμε 2022, αν θυμάμαι καλά την πρώτη μου φορά που ‘’τόλμησα’’ και βγήκα να παίξω μουσική στο δρόμο, ήταν το 1984, περάσανε 38 χρόνια, δεν τα λες και λίγα. Δεν μετάνιωσα ποτέ κι αυτό φαίνεται με την χρόνια ενασχόλησή μου. Το θεωρώ κομμάτι της ζωής μου.
Δημήτρης : Ασκείτε κάποιο επάγγελμα παράλληλα με το πάθος σας;
Γιώργος: Ευτυχώς ναι. Και λέω ευτυχώς γιατί και στην δουλειά μου πάλι μουσική παίζω. Εκείνα τα χρόνια υιοθετήσαμε μια πρακτική που μας έβαζε σε ένα παιχνίδι που έλεγε ότι, θα παίζουμε μουσική με άλλους καλλιτέχνες, μπουζούκια, ρεμπετάδικα, μουσικές βραδιές σε κουτούκια κι έτσι παίρναμε μεροκάματο. Σήμερα παίζω μουσική σε 2 μαγαζιά 4 με 5 φορές την εβδομάδα, με καλούς συνεργάτες και ιδιοκτήτες. Δεν έχω παράπονο, να ναι καλά τα παιδιά.
Δημήτρης: Σαν την κατάκτηση της προσωπικότητας σας ακούγεται αυτό. Όμορφη ιστορία, πολύ όμορφη. Κάτι ακόμα θα ήθελα να σας ρωτήσω για κλείσιμο. Θα το κάνατε αυτό για άλλα 20 χρόνια;
Γιώργος: Ωωω και βέβαια, δεν θα το άλλαζα ποτέ. Ξέρεις, καμιά φορά με προσεγγίζουν περαστικοί και συζητάμε λίγο για τον κύκλο της ζωής σε συνδυασμό με τη μουσική. Είναι ο λόγος που έχω γαληνέψει την ψυχή και έχω την συνείδησή μου καθαρή. Η αλληλεπίδραση με το κοινό σου είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της μουσικής. Για μένα τραγουδώ, που λέει και ο Βασίλης, αλλά να παίρνεις την γνώμη κάποιου άλλου δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν. Τη δέχομαι πάντα, θα συνεχίσω να τη δέχομαι μέχρι να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Μακάρι να είμαι εδώ για άλλα 40 χρόνια.
Τον κύριο Γιώργο τον συναντάμε κάθε μέρα καθώς περπατάμε στον πεζόδρομο της Ικτίνου στη σύνδεση με την Μακένζι Κινγκ, στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Κρατάει μια κλασσική κιθάρα, συνήθως φοράει ένα καπέλο, έχει μπροστά του τη θήκη της κιθάρας του και συγκινεί όποιον κοντοσταθεί να τον ακούσει έστω για 2 λεπτά.
Προσωπικά του εύχομαι να μείνει πάντα έφηβος, μιας που ανέφερε και ο ίδιος το Βασίλη, να μην σταματήσει ως που να τον αφήσουν οι δυνάμεις του. Αξέχαστη η κουβέντα μαζί του, πραγματικά αξίζει μια φορά να τον ακούσετε να παίζει μουσική. Τώρα ξέρετε που θα τον βρείτε!
Φωτογραφία αρχείου
* Προστέθηκαν φωτογραφίες από το Διαδίκτυο διότι ο συνεντευξιαζόμενος δεν επιθυμούσε να φωτογραφηθεί
Σκάναρε και δες περισσότερα
Δημήτρης Κώστογλου, Φωτορεπόρτερ
