Μεταπηδήστε στο περιεχόμενο

ΚΑΛΚΑΝΙΔΗΣ: Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΣΟ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να μιλήσω για το αντικείμενο που λατρεύω, τη φωτογραφία. Συγκεκριμένα τη φωτογραφία δρόμου, όμως δεν ήθελα να το κάνω μόνος μου. Έτσι λοιπόν, επικοινώνησα με έναν γνώριμο από τα παλιά και του είπα τις προθέσεις μου. Ο φωτογράφος, Γιώργος Καλκανίδης, αποδέχθηκε το αίτημά μου με χαρά κουβεντιάζοντας μαζί μου για τα θέλω, τα πιστεύω και τα πρέπει του. Όπως είπε και ο ίδιος «δε θα μπορούσα να αρνηθώ να κάνουμε αυτήν τη συνέντευξη. Αναφέρθηκε στο μήνυμα που έλαβα η φωτογραφία δρόμου, οπότε είμαι εδώ να απαντήσω σε ό, τι θέλεις».

– Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να μου πεις πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία;

Στα 18 μου χρόνια πέρασα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, όμως γρήγορα κατάλαβα πως δεν υπήρξα ποτέ ικανοποιημένος με αυτό που έκανα και θα έκανα για την υπόλοιπη ζωή μου. Σκέφτηκα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Είχα μια κάμερα σε ένα ντουλάπι για περίπου δύο χρόνια και μια μέρα τη ξεσκόνισα και βγήκα έξω να φωτογραφίσω. Στη Λάρισα τότε, έβγαινα και φωτογράφιζα το δρόμο, τις πλατείες και τους περαστικούς για τρεις με τέσσερις ώρες κάθε μέρα, με μουσική στα ακουστικά. Συνειδητοποίησα πως αυτός ο κόσμος μου αρέσει πάρα πολύ και πως αυτό θα ήθελα να κάνω για να βιοποριστώ.

φωτογραφία

– Μιας που αναφέρεσαι σε βιοπορισμό, πως είσαι στον επαγγελματικό κλάδο;

Στα τρία χρόνια που ασχολούμαι με τη φωτογραφία, έχω βάλει ως στόχο να μπορέσω κάποια στιγμή να επενδύω ψυχικά και οικονομικά μόνο σε αυτό. Για την ώρα είμαι σε καλό δρόμο, κάνω δηλαδή κάποιες δουλειές για φίλους και κάποιους τρίτους. Να σου πως επίσης πως μια καλή μέρα στη δουλειά για μένα αντικατοπτρίζει την προσπάθεια ενός μήνα. Μιλάει η καρδιά μου εκείνη τη στιγμή και γεμίζω με ενέργεια.

– Η φωτογραφία δρόμου θα μπορούσε να σταθεί από μόνη της ως επάγγελμα;

Σε γενικά πλαίσια είναι πολύ δύσκολο. Στο εξωτερικό υπάρχουν κάποιες πλατφόρμες που μπορείς να στείλεις τη δουλειά σου και πληρώνεσαι με το κομμάτι. Εδώ υπάρχουν αρνητικά, του τύπου ότι δεν κοστολογείς εσύ και δεν είναι κάτι σταθερό σα δουλειά. Για να μπορέσεις να βγάλεις χρήματα και να ζήσεις από αυτό, θέλει κάτι παραπάνω. Πρέπει να έχεις ένα πλάνο προς υλοποίηση, να λες μια ιστορία μέσα από αυτό που θες να προβάλεις. Σε φάση ντοκιμαντέρ ας πούμε.

φωτογραφία

– Αποτελεί μια καθημερινή ιστορία;

Βεβαίως. Αν απεικονίζεις κάθε μέρα τη ρουτίνα μιας πόλης, το τελικό αποτέλεσμα είναι η προβολή της καθημερινότητάς της. Το μήνυμα του δρόμου γίνεται κομμάτι της ιστορίας σου. Σε ένα χωριό αντίστοιχα, απαθανατίζοντας τους γεωργούς και τους κτηνοτρόφους, δείχνεις πως ζει ένα χωριό. Η φωτογραφία είναι το καλύτερο μέσο για μένα ώστε να πω μια ιστορία. Σε κάνει να νιώθεις ότι γνωρίζεις ένα μέρος χωρίς να το έχεις επισκεφθεί ποτέ ή έστω σου δίνει μια γενική εικόνα του τι συμβαίνει εκεί.

– Ποιο κομμάτι του δρόμου σε εκφράζει καλύτερα;

Η επανάσταση! Με ελκύει να τραβάω καταπιεσμένους ανθρώπους. Αναφέρομαι σε συλλαλητήρια και πορείες και το πως αυτά μας επηρεάζουν. Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Το άλλο είναι το κομμάτι της εξάρτησης από το φως. Μαθαίνεις να διαβάζεις το φως, να προσαρμόζεσαι στις αποχρώσεις του. Για μία λήψη μπορεί να χρειαστούν ώρες, ακόμη και μέρες. Μέχρι να καταφέρεις να πιάσεις το φως υπό συγκεκριμένη γωνία, να σκάει πάνω στη φιγούρα σου μαγικά.

– Άρα το φως παίζει ρόλο ζωτικής σημασίας;

Τη ζωτικότερη.

– Σε ρωτάω γιατί υπάρχει και η σκιά στο παιχνίδι, που έχει έρθει στο προσκήνιο σα σημείο ενδιαφέροντος και πειραματισμού

Στην ουσία η σκιά είναι παρακλάδι του φωτός, αποτέλεσμά του. Με τη σκιά μπορείς να κάνεις άλλα πράγματα. Προσωπικά μπορώ αν έχω μια καλή μέρα να παρουσιάσω ένα φωτεινό κάδρο με όμορφα χρώματα. Αντιθέτως όμως, αν η ψυχολογία μου είναι πεσμένη τότε θα αποτυπώσω κάτι σκοτεινό και θλιβερό.

– Μέρα ή Νύχτα;

Μέρα.

– Χαρά ή λίπη;

Λίπη.

– Πολυκατοικία ή πεζοδρόμιο;

Πεζοδρόμιο.

– Ανοιχτή αγορά ή εμπορικό κέντρο;

Ανοιχτή αγορά.

– Canon ή Sony;

Sony.

– Τσίπουρο με γλυκάνισο ή χωρίς;

ΧΩΡΙΣ.

– Και κάτι τελευταίο… Πώς φαντάζεσαι το Γιώργο να διαπρέπει στον κόσμο της φωτογραφίας;

Σίγουρα μπόρεσα να φτάσω τα πρώτα όνειρα που είχα και εν τέλει δεν ήταν και τόσο όνειρα. Πίστη θέλει και ενασχόληση. Πιστεύω στο υλικό μου, δε βάζω όρια στο που μπορώ να φτάσω και προσπαθώ να βαδίσω και σε άγνωστα μονοπάτια. Παρθενογένεση δεν υπάρχει αλλά μπορεί να σε κάνει να ξεφύγεις από τη μάζα, να σκεφτείς διαφορετικά. Βλέπε τους άλλους σαν έμπνευση και όχι σαν αντιγραφή. Παρουσιάζω το Ω και ο άλλος το Α, δεν είναι το ίδιο, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, όλοι μας.

Η προσπάθεια του Γιώργου να εκμεταλλευτεί τις γνώσεις του, του ανοίγει καθημερινά πολλές πόρτες στη σταδιοδρομία του, εγώ από καρδιάς του εύχομαι το καλύτερο για το μέλλον. Και όπως είπε και ο ίδιος, «για μένα είναι το καλύτερο μέσο έκφρασης».

Σκάναρε και ακολούθησε την έρευνα

Δημήτρης Κώστογλου, Φωτορεπόρτερ

Share this!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *