Μεταπηδήστε στο περιεχόμενο

ΜΥΘΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ ΜΕ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ, ΜΕΡΟΣ 1

Πολλοί είναι οι μυθικοί ήρωες που βρήκαν τραγικό τέλος, λόγω της αλαζονείας τους. Ας μάθουμε περισσότερα για τις ιστορίες τους.

ΑΙΑΝΤΑΣ Ο ΤΕΛΑΜΩΝΙΟΣ

Ένας από τους πιο δυνατούς και γενναίους βασιλιάδες των Ελλήνων που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Ηταν και ο Αίαντας, ο γιος του Τελαμώνα από τη Σαλαμίνα.

Έλεγαν πως ήταν άτρωτος και δεν μπορούσε να πληγωθεί. Ούτε τα βέλη καρφώνονταν επάνω του και υπήρχε μια εξήγηση γι’ αυτό. Όταν ήταν μωρό ο Αίαντας, έτυχε να φιλοξενηθεί στο παλάτι του Τελαμώνα, ο Ηρακλής. Ζήτησε να δει το παιδί και πιάνοντάς το από τις μασχάλες, το σκέπασε με το δέρμα του λιονταριού (λεοντή), που είχε σκοτώσει στη Νεμέα.

Όταν ο θρόνος της Σαλαμίνας πέρασε στα χέρια του και ξεκίνησε ο Τρωικός Πόλεμος, ο νέος βασιλιάς αμέσως σάλπαρε για την Τροία. Χωρίς κανένα δισταγμό. Ωστόσο, πριν σαλπάρει, ο πατέρας τον συμβούλεψε να τιμά τους θεούς και να ζητά την βοήθειά τους.

Όμως ο Ήρωας χαμογέλασε και απάντησε στον πατέρα του ότι μόνο ένας δειλός ζητάει τη βοήθεια των θεών. Προκειμένου να γίνει πραγματικός ήρωας, είπε πως προτιμάει να γίνει ήρωας με τις δικές του δυνάμεις. Όπως είναι φυσικό, αυτές οι δηλώσεις του νέου βασιλιά της Σαλαμίνας εξόργισαν τους θεούς.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ ΚΑΙ Η ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΚΤΟΡΑ

Στον Πόλεμο της Τροίας, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Τρώων. Μετά τον Αχιλλέα, ήταν ο δυνατότερος και ικανότερος πολεμιστής των Ελλήνων. Μέχρι και ο βασιλιάς Πρίαμος εντυπωσιάστηκε από την ικανότητά του στη μάχη.

Θρυλική θεωρείται η μονομαχία του με τον πρίγκιπα της Τροίας, Έκτορα. Κράτησε μία ολόκληρη ημέρα χωρίς να αναδείξει νικητή. Οι δυο πολεμιστές να αντάλλαξαν δώρα μετά το τέλος της μονομαχίας, σαν φίλοι, εκτιμώντας τις ικανότητες του άλλου.

Ο Έκτορας χάρισε στον Αίαντα ένα σπαθί και εκείνος στο βασιλόπουλο της Τροίας χάρισε μία πολύτιμη ζώνη. Μετά τον θάνατο του Αχιλλέα, η μητέρα του η Θέτιδα, αφού έκλαψε τον γιο της, δήλωσε ότι τα όπλα του θα τα πάρει ο πιο γενναίος.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΙΑΝΤΑ

Αυτό είχε μεγάλη σημασία, καθώς τα όπλα τα είχε σφυρηλατήσει ο ίδιος ο Θεός Ήφαιστος, με αποτέλεσμα να είναι τα πιο καταστροφικά στον κόσμο. Όλοι οι Έλληνες συγκεντρωθήκαν για να αναδείξουν τον πιο γενναίο αλλά ήρθαν σε αδιέξοδο καθώς οι μισοί διάλεξαν τον Οδυσσέα και οι άλλοι μισοί τον Αίαντα. Η λύση δόθηκε από τον σοφό βασιλιάς της Πύλου, Νέστορα.

Πρότεινε να επιλέξουν οι Τρώες και όλοι συμφώνησαν. Έπειτα, το βράδυ, μερικοί πολεμιστές πήγαν στα τείχη της Τροίας. Έτυχε να ακούσουν δύο Τρωαδίτισσες, να συζητούν για τη γενναιότητα του Αίαντα και του Οδυσσέα.

Στην αρχή συμφωνήσαν ότι και οι δύο είναι το ίδιο γενναίοι. Στη συνέχεια συμφώνησαν ότι ο Οδυσσέας υπερέχει, καθώς όταν πέθανε ο Αχιλλέας, ο βασιλιάς της Ιθάκης έμεινε να πολεμήσει τους Τρώες. Ενώ ο βασιλιάς της Σαλαμίνας απλά κουβάλησε τον νεκρό σώμα του Αχιλλέα.

Έτσι, οι Έλληνες από τα λόγια των δύο γυναικών της Τροίας ανακήρυξαν σαν γενναιότερο τον Οδυσσέα. Αυτό όμως στοίχισε πολύ στον οξύθυμο Αίαντα, ο οποίος κλείστηκε στη σκηνή του, μη θέλοντας να δει κανένα.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας και πάνω στο θυμό του, πήρε μια τρομερή απόφαση. Να σκοτώσει όλους του Έλληνες βασιλιάδες για να τους εκδικηθεί. Άρπαξε το σπαθί του, όμως η θεά Αθηνά, που ήταν με το μέρος των Ελλήνων, έκανε τον Αίαντα να στραφεί σε ένα κοπάδι βοδιών και προβάτων. Το αποτέλεσμα ήταν να τα σφάξει όλα. Μόλις κατάλαβε το τι έγινε, ένιωσε ατιμασμένος και αυτοκτόνησε.

ΒΕΛΛΕΡΟΦΟΝΤΗΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΤΙΡΥΝΘΑ

O Βελλεροφόντης είναι ήρωας της ελληνικής μυθολογίας που γνωρίζε στη ζωή του τη δόξα και την ευτυχία. Υψώνεται στη σφαίρα του θεϊκού μεγαλείου, απ’ όπου διώκεται παρασυρμένος από τις ανθρώπινες αδυναμίες του. Στον ποιητικότατο μύθο του Βελλεροφόντη, αναγνωρίζουμε την αδυναμία του ανθρώπινου γένους να ορίσει τη ζωή του.

Ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να παραμείνει στα όρια των δυνάμεών του, που κανένας θνητός δεν μπορεί να ξεπεράσει. Ούτε ακόμη κι ο Βελλεροφόντης, ο ευνοούμενος και αγαπητός στους θεούς. Η αγάπη και η συμπάθειά τους γρήγορα μεταβάλλεται σε θυμό κι οργή, που οδηγεί τον ήρωα σε τραγικό τέλος.

Σε νεανική ηλικία σκότωσε κατά λάθος τον αδελφό του, Βέλλερο, καθώς τον πέρασε για ελάφι. Εξαιτίας αυτής της πράξης έλαβε το όνομα Βελλεροφόντης, που σημαίνει φονιάς του Βέλλερου. Έτσι, ο νεαρός Βελλεροφόντης εξορίστηκε από την Κόρινθο.

Ο ήρωας, λοιπόν, σύντομα πήγε στην Τίρυνθα, στον βασιλιά Προίτο. Του προσέφερε τη φιλοξενία και τη φιλία του, ενώ τον εξάγνισε από τον φόνο που είχε διαπράξει. Οι δύο άνδρες είχαν μια πολύ καλή και φιλική σχέση. Μέχρι τη στιγμή που τον όμορφο νέο τον ερωτεύτηκε η Σθενοίβια, η γυναίκα του Προίτου.

Η βασίλισσα, μη μπορώντας να κρύψει τον πόθο που ένιωθε για τον φιλοξενούμενο του άνδρα της, του εξέφρασε τα συναισθήματά της. Ο Βελλεροφόντης, τιμώντας τη φιλία του με τον Προίτο, αρνήθηκε να ατιμάσει τον άνθρωπο που του φέρθηκε τόσο καλά.

Η Σθενοίβια με τσακισμένο εγωισμό και πληγωμένη περηφάνεια, σαν άλλη Φαίδρα, κατηγόρησε τον Βελλεροφόντη ως βιαστή που της επιτέθηκε. Αυτό εξαγρίωσε τον Προίτο και τον γέμισε με συναισθήματα μίσους κι απέχθειας για τον άνθρωπο που εμπιστεύτηκε και του φέρθηκε άπρεπα. Αλλά γνώριζε πως αν τον σκότωνε ,θα καταπατούσε τον ιερό νόμο του Δία για τη φιλοξενία.

ΟΙ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΒΕΛΛΕΡΟΦΟΝΤΗ

Έτσι, σκεφτόταν συνεχώς πώς θα έβρισκε τρόπο να σκοτώσει τον Βελλεροφόντη. Κάποια στιγμή έγραψε ένα γράμμα στον πεθερό του, Ιοβάτη, βασιλιά της Λυκίας, κατηγορώντας τον ήρωα για όσα του είχε πει η Σθενοίβια.

Ύστερα παρακάλεσε τον άτυχο νέο να πάει το γράμμα στον Ιοβάτη. Σύντομα ο Βελλεροφόντης πήγε στον Ιοβάτη, ο οποίος τον φιλοξένησε και τον τίμησε με γιορτές και γλέντια. Παραμέλησε για μέρες να ανοίξει το γράμμα που του είχε στείλει ο Προίτος. Όταν το άνοιξε, εξοργίστηκε κι εκείνος. Αλλά φοβήθηκε το νόμο του Δία, μιας κι είχε φιλοξενήσει τον Βελλεροφόντη για μέρες.

Σκεφτόταν επίμονα κάποιο τέχνασμα, ώστε να στείλει τον φιλοξενούμενο του σε βέβαιο θάνατο, χωρίς όμως να τον έχει σκοτώσει ο ίδιος. Ο πρώτος άθλος που ανατέθηκε στον Βελλεροφόντη, ήταν να εξολοθρεύσει την Χίμαιρα, ένα φοβερό θηρίο που είχε κεφάλι λιονταριού, σώμα κατσίκας, ουρά φιδιού και εξαπέλυε φωτιά από το στόμα. Οι εκδοχές για τον θάνατο του θηρίου από τον ήρωα είναι δύο.

Πρώτον, ότι το θηρίο θανατώθηκε από το δόρυ του ήρωα, και δεύτερον ότι χρησιμοποίησε μόλυβδο (σπάνιο μέταλλο), με αποτέλεσμα να λιώσει από την καυτής της ανάσα και να πεθάνει. Ο δεύτερος άθλος του Βελλεροφόντη ήταν να πολεμήσει με τους Σολομούς, έναν άγριο λαό (ληστρικό λαό, στα ανατολικά σύνορα του βασιλείου της Λυκίας). Ωστόσο, ο ήρωας με τον Πήγασο, κατατρόπωσε τους Σολομούς.

Ο τελευταίος άθλος του ήταν νικήσει τις Αμαζόνες, τον θρυλικό στρατό της Μικράς Ασίας, που στις τάξεις του υπήρχαν μόνο γυναίκες. Ο ήρωας από την Κόρινθο εξολόθρευσε όλες τις Αμαζόνες, και γύρισε θριαμβευτής στην Λυκία.

Οι κάτοικοι της Λυκίας τον υποδέχτηκαν με δόξα και τιμή, όμως ο βασιλιάς Ιοβάτης δεν είχε τον ίδιο ενθουσιασμό με τους κατοίκους της Λυκίας και έστειλε τους στρατιώτες του να τον δολοφονήσουν.

Ο Βελλεροφόντης σκότωσε τους στρατιώτες, και ζήτησε τον λόγο από τον βασιλιά Ιοβάτη. Εκείνος, αμέσως του εξήγησε πώς έχει η κατάσταση, δείχνοντάς του το γράμμα του γαμπρού Προίτου.

Ο βασιλιάς, αφού άκουσε πώς έγιναν πραγματικά τα γεγονότα από τον ήρωα, τον πίστεψε, και του έδωσε για γυναίκα την κόρη του, Φιλινόη. Μετά από λίγα χρονιά έγινε βασιλιάς της Λυκίας, αλλά άρχισε να αποκτά έπαρση και αλαζονεία για τα κατορθώματα που έχει πετύχει και για τις νίκες που διαδέχονταν η μία την άλλη στους πολέμους.

Η ΠΤΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ

Όλοι έλεγαν πως ήταν γιος του Ποσειδώνα, όμως ο Βελλεροφόντης έλεγε με καμάρι ότι είναι γιος του Γλαύκου, ενός θνητού ανθρώπου, και ό,τι έχει καταφέρει το έκανε με τις δικές του δυνάμεις και το μυαλό του, χωρίς να χρειάζεται την βοήθεια των θεών.

Το τέλος του, είναι τραγικό. Σε μια στιγμή έπαρσης και αλαζονείας, πήρε τον Πήγασο και κατευθύνθηκε προς τον Όλυμπο. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Δία, ο οποίος έστειλε μια αλογόμυγα στο φτερωτό άλογο.

Ο Πήγασος, για να μπορέσει να διώξει το ενοχλητικό ζώο, έριξε τον βασιλιά της Λυκίας σε ένα θάμνο με αγκάθια, με αποτέλεσμα ο ήρωας να τυφλωθεί, και από την πτώση να μείνει κουτσός. Στο τέλος της ζωής του πήγε στην Μικρά Ασία, οπου και πέθανε κουτσός, τυφλός και ξεχασμένος από όλους.

Σκάναρε και ακολούθησε την έρευνα:

Γιώργος Μπίτζιος, Δημοσιογράφος

Share this!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *