Μεταπηδήστε στο περιεχόμενο

ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΣΕΡΒΙΑ

24 Μαρτίου 1999 έγραφε το ημερολόγιο. Ώρα 19:45. Οι πρώτοι πύραυλοι που είχαν εκτοξευτεί από νατοϊκά πολεμικά πλοία στην Αδριατική έπληξαν συστήματα αεράμυνας, στο Κόσοβο, το Μαυροβούνιο και τη δυτική Σερβία. Ακολούθησαν 78 ημέρες αλλεπάλληλων βομβαρδισμών στρατιωτικών αλλά και πολιτικών στόχων.

Αφορμή για την έναρξη των βομβαρδισμών αποτέλεσε η αποτυχία των συνομιλιών στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας για το καθεστώς αυτονομίας του Κοσόβου, γεγονός που χρεώθηκε στο καθεστώς Μιλόσεβιτς. Αργότερα, βέβαια, ο στρατηγός Κλαρκ, στο βιβλίο του “Ο Σύγχρονος πόλεμος” αποκάλυψε ότι οι προετοιμασίες είχαν ξεκινήσει τον Ιούνιο του 1998 και ολοκληρώθηκαν τον Αύγουστο του ίδιου έτους.

Οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τη διάρκεια των έντεκα εβδομάδων -όσο διήρκεσαν- πραγματοποιήθηκαν 2300 αεροπορικές επιδρομές και χρησιμοποιήθηκαν 1130 πολεμικά αεροσκάφη. Από τα αεροσκάφη εκτοξεύτηκαν συνολικά 420.000 βλήματα, πύραυλοι και βόμβες, ενώ από τα πλοία στην Αδριατική 1300 πύραυλοι τύπου Κρούζ (Cruise). Το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησε επίσης 37.000 βόμβες διασποράς που προκάλεσαν τους περισσότερους θανάτους μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, όπως επίσης και βλήματα, τα οποία στην κεφαλή έφεραν απεμπλουτισμένο ουράνιο, που αποτελεί ραδιενεργό υλικό.

Μόνο στη Σερβία -εκτός του Κοσόβου- έχουν εντοπιστεί 14 σημεία που επλήγησαν με βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου και έχουν καθαριστεί από το Ινστιτούτο πυρηνικής ενέργειας του Βελιγραδίου.

Οι απώλειες σε ανθρώπινα θύματα ποτέ δεν έχουν εξακριβωθεί. Η κυβέρνηση της Σερβίας υπολογίζει ότι κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών σκοτώθηκαν 2500 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 1008 ήταν ένστολοι (αστυνομικοί και στρατιωτικοί), ενώ τραυματίστηκαν 12.500, μεταξύ των οποίων 2700 παιδιά.

Ανεξάρτητες πηγές, ωστόσο, που καταμετρούν και τα θύματα των βομβαρδισμών στο Κόσοβο, όπου η σερβική κυβέρνησης δεν έχει πρόσβαση, αναφέρουν ότι οι νεκροί είναι περίπου 4000.

κυρίως η Σερβία- υπέστη τεράστιες υλικές ζημιές. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, καταστράφηκαν συνολικά 25.000 κτίρια, όλες οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις, 14 αεροδρόμια, δύο διυλιστήρια, το 1/3 των εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής, σχεδόν όλα τα εργοστάσια της χώρας, αχρηστεύτηκαν 595 χιλιόμετρα σιδηρογραμμών, 470 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων οδικών αρτηριών, 44 μεγάλες γέφυρες εκ των οποίων οι 38 καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Επίσης, σοβαρές ζημιές υπέστησαν 19 νοσοκομεία, 20 κέντρα υγείας, 18 παιδικοί σταθμοί, 69 σχολεία και 176 πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία. Η σερβική κυβέρνηση εκτίμησε τις υλικές ζημιές που υπέστη η χώρα σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια.

Το ΝΑΤΟ ποτέ δεν ανακοίνωσε τις απώλειες που είχε. Στο μουσείο αεροπορίας του Βελιγραδίου, ωστόσο, ακόμη και σήμερα εκτίθενται τα συντρίμμια του αποκαλούμενου “αόρατου” αεροσκάφους F-117, ενός F-16 και κάποιων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, που κατέρριψε η γιουγκοσλαβική αεράμυνα.

Οι βομβαρδισμοί έληξαν με την υπογραφή, στις 9 Ιουνίου 1999, της συμφωνίας του Κουμάνοβο (ΠΓΔΜ), που προέβλεπε την ανάπτυξη ειρηνευτικών δυνάμεων στο Κόσοβο υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ μέχρι να διευθετηθεί το καθεστώς αυτονομίας του Κοσόβου.

Μία ημέρα αργότερα, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ψηφίζει την απόφαση 1244 και αρχίζει η ανάπτυξη 37200 στρατιωτών από 36 χώρες. Το Κόσοβο στην απόφαση αυτή αναφέρεται ρητά ως αναπόσπαστο τμήμα της Σερβίας. Παρ’ όλα αυτά και αφού προηγήθηκαν δολοφονίες, βιαιότητες και διώξεις κατά του σερβικού πληθυσμού, το 2008 η περιοχή ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος, που μέχρι σήμερα έχουν αναγνωρίσει 108 χώρες μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ και όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) πλην της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Σλοβακίας, της Ρουμανίας και της Κύπρου.

Συνοπτικά πώς φτάσαμε στην τραγωδία του Κοσσυσοπεδίου: Ήδη από το 1997 είχε δημιουργηθεί και εξοπλιστεί με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, ο λεγόμενος Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσόβου (UCK) και αρχίζει τις επιθέσεις στις σέρβικες περιοχές.

Ο Μιλόσεβιτς καταργεί την αυτονομία του Κοσσόβου και απαγορεύει τη διδασκαλία της αλβανικής γλώσσας στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Αυτό το γεγονός έχει σαν αποτέλεσμα να πυροδοτηθεί η παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του αλβανικού στοιχείου.

Το Μάρτη του 1998 η αλβανόφωνη ηγεσία προκηρύσσει δημοψήφισμα, στο οποίο αρνείται να πάρει μέρος ο σέρβικος πληθυσμός της περιοχής. Οι εμφύλιες συγκρούσεις γενικεύονται με εκατοντάδες θύματα και από τις δύο πλευρές. Η αυτοαποκαλούμενη “ομάδα επαφής” που αποτελείται από ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία Ιταλία από τη μια πλευρά στέλνει τελεσίγραφο στο Μιλόσεβιτς για να βρεθεί λύση, ενώ από την άλλη “ρίχνει λάδι στη φωτιά” στηρίζοντας και εξοπλίζοντας με σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό τον UCK, που μπορούσε να μπαινοβγαίνει όποτε ήθελε από τα αλβανικά σύνορα και αφού παρέλαβε τεράστιες ποσότητες όπλων από την λεηλασία των αλβανικών αποθηκών όπλων στην εξέγερση του 1997 μετά το σκάνδαλο των πυραμίδων . Μια συνάντηση Ρουγκόβα – Μιλόσεβιτς το Μάη του 1998 εκτονώνει προσωρινά την κρίση, αλλά οι Αμερικάνοι που θέλουν να επιβεβαιώσουν τον ηγεμονικό τους ρόλο και να μετατρέψουν το Κόσσοβο σε προτεκτοράτο επιμένουν πιέζοντας τον Ρουγκόβα και αναδεικνύουν σαν ρυθμιστή της κατάστασης τον UCK που εντείνει τις πολεμικές επιχειρήσεις. Η γιουγκοσλάβικη ηγεσία πιεζόμενη αντιδρά διατάσσοντας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και δημιουργεί ζώνη 2-3 χλμ στα αλβανικά σύνορα και μπλοκάρει τον εφοδιασμό του UCK.

Οι συγκρούσεις έχουν σαν αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες πρόσφυγες που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης προβάλλουν συνεχώς τις σφαγές αθώων θυμάτων για να προετοιμάσουν το κοινό στην επερχόμενη επέμβαση.

Και ενώ ο απεσταλμένος των ΗΠΑ Ρ.Χόλμπρουκ φαίνεται να προωθεί υποκριτικά τη διπλωματική οδό, οι Αμερικάνοι πιέζουν με τον ΓΓ του ΝΑΤΟ τους Ευρωπαίους να συμμορφωθούν στις διαταγές τους, ενώ συγχρόνως εγκαθιστούν στρατεύματα στην ΠΓΔΜ, ενισχύουν τις χερσαίες δυνάμεις τους και μεταφέρουν μεγάλες αεροπορικές δυνάμεις στην Ιταλία και δύο αεροπλανοφόρα στην Αδριατική.

Τελικά οι Αμερικάνοι τελεσιγραφικά καθίζουν στο ίδιο τραπέζι Σέρβους και αλβανόφωνους σε αναγκαστικές συνομιλίες στο Ραμπουγέ της Γαλλίας το Μάρτη του 1999, παραμερίζοντας τον μετριοπαθή Ρουγκόβα και τις συνομιλίες αναλαμβάνουν οι εθνικιστές ηγέτες του UCK. Εκεί οι απεχθείς όροι που επιβάλλονται στη σέρβικη πλευρά αναγκάζουν τον Μιλόσεβιτς να αποχωρήσει από τις συνομιλίες.

Σκάναρε και προχώρησε την έρευνα:Έρευνα, Άννα Παυλίδου

Share this!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *