Ο πόλεμος του Βιετνάμ, αποτελεί, ίσως, τη μεγαλύτερη ένοπλη σύγκρουση της σύγχρονης ιστορίας, που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ξεκίνησε τη 1 Νοεμβρίου του 1955, όταν ο λαός αποφάσισε να αυτονομηθεί και να απαιτήσει την ανεξαρτησία του, απέναντι στους Γάλλους αποικιοκράτες. Αυτό πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του απελευθερωτικού κινήματος και της κουμμουνιστικής Κίνας.
Το Βιετνάμ
Το Βιετνάμ, τοποθετείται στην Ανατολική πλευρά της χερσονήσου της Ινδοκίνας. Βρίσκεται 1300 χιλιόμετρα δυτικά από τις Φιλιππίνες. Οι γείτονες του, είναι η Κίνα, η Καμπότζη και το Λάος, και βρέχεται από τη Νότια Σινική Θάλασσα. Κατέχει πεδινές περιοχές και αρκετούς ποταμούς. Στολίζεται από έντονη και πλούσια βλάστηση. Ακόμη, η χώρα δέχεται αρκετές βροχές κατά την περίοδο των Μουσώνων.
Η ιστορία
Το έτος 1949, ο Μάο Τσετούνγκ, ο Κινέζος ηγέτης του κουμμουνιστικού κόμματος, δέχτηκε την κυβέρνηση, του Χο Τσι Μιν, με τον οποίο είχαν τις ίδιες ιδεολογίες, και με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, χορήγησαν όπλα στους κομμουνιστές του Βιετνάμ. Με την πάροδο του χρόνου, οι συγκρούσεις άρχισαν να εξαπλώνονται σφοδρά, με αποτέλεσμα να χωριστεί το Βιετνάμ σε βόρειο και νότιο. Αξίζει να αναφερθεί, ότι θεωρητικά, ο πόλεμος ήταν ανάμεσα στο βόρειο τμήμα του Βιετνάμ, που ήταν του Δημοκρατικού Στρατού, και στο νότιο τμήμα, που ήταν της Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Όμως, αρκετές ιστορικές πηγές αναφέρουν, ότι στην πραγματικότητα, ο πόλεμος ήταν μέσω αντιπροσώπων, μεταξύ της Αμερικής και της Σοβιετικής Ένωσης, διότι δεν τους συνέφερε να εμπλακούν σε απευθείας πόλεμο μεταξύ τους.
Η εμπλοκή της Αμερικής
Η Αμερική, ανησύχησε με τον χωρισμό της χώρας, ώστε ενεπλάκη στον πόλεμο, διότι δεν μπορούσε να δεχθεί, ότι μία ακόμη Ανατολική χώρα είναι κομμουνιστική. Γι’ αυτόν τον λόγο, ανέλαβε την προστασία του νότιου τμήματος της χώρας, και αναγνώρισε την κυβέρνηση του τμήματος αυτού, όπου πρωθυπουργός ήταν ο Νγκο Ντινχ Ντιέμ. Ο συγκεκριμένος καθιέρωσε το αντικομμουνιστικό, απολυταρχικό, οικογενειακρατικό καθεστώς. Παράλληλα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αρνήθηκε να διεξάγει εκλογές, ώστε να πραγματοποιηθεί η ενοποίηση της χώρας.
Οδεύουμε προς το 1960, όπου άρχισε ανταρτοπόλεμος στο νότιο τμήμα, από υποστηρικτές του κομμουνισμού, οι οποίοι επιζητούσαν να απελευθερώσουν το τμήμα αυτό. Ακολούθως, ενεπλάκη και το βόρειο τμήμα, το οποίο δημιούργησε τον Απελευθερωτικό Στρατό του Νοτίου Βιετνάμ, όπου ο αριθμός των ανταρτών ήταν 150.000.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1962, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Κένεντι, αποφάσισε να αποστείλει στη Σαϊγκόν, τους πρώτους στρατιώτες του, ώστε να βοηθήσει τη χώρα να απαλλαγεί από τους κομμουνιστές. Αποτέλεσμα αυτού, ήταν το νότιο τμήμα να τεθεί υπό την προστασία των Ηνωμένων Πολιτείων, και δέχτηκε σπουδαία οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Όμως, με αυτήν τους τη κίνηση, προκάλεσαν την ανάμειξη της Κίνας και της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο, μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν μόνοι τους. Είχαν στο πλευρό τους την Κούβα, τη Βόρειο Κορέα, τη Τσεχοσλοβακία αλλά και τη Βουλγαρία. Με αυτόν τον τρόπο, οργανώθηκαν οι κομμουνιστικές δυνάμεις, οι οποίες αποτελούνταν και από τους συμμάχους της περιοχής. Στον αντίποδα, μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, βρίσκονταν και η Νότια Κορέα, η Αυστραλία, η Ταϊλάνδη, η Νέα Ζηλανδία, η Δημοκρατία Χμερ και το Βασίλειο του Λάους. Παράλληλα, όμως, έλαβαν μέρος κι άλλοι σύμμαχοι από την Ευρώπη, όπως η Γερμανία, η Αγγλία, η Ισπανία, αλλά και το Ιράν, οι Φιλιππίνες και ο Καναδάς.
Στο πεδίο της μάχης, οι στρατιώτες που στάλθηκαν ξεπερνούσαν τα 2.000.000, εκ των οποίων μερικοί από αυτούς πολέμησαν για τις κομμουνιστικές δυνάμεις, ενώ περισσότερο από 1.000.000 πολέμησαν για τις δυνάμεις του Νότου. Ακολούθησαν σφοδρές και αιματηρές συγκρούσεις.
Το τέλος του πολέμου
Αποφασίστηκε να εφαρμοσθεί το λεγόμενο σχέδιο της «Βιετναμοποίησης», όπου προέβλεπε την απεμπλοκή των Αμερικανών και την αποχώρηση των στρατευμάτων τους, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο τον πόλεμο στο Νότιο Βιετνάμ. Παράλληλα, συμφωνήθηκε να αυξηθούν οι αεροπορικές επιχειρήσεις για να διατηρηθεί η ισορροπία. Όσο υπηρέτησε ο Ρίτσαρντ Νίξον, ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτείων, ο πόλεμος προχώρησε στις γειτονικές χώρες, την Καμπότζη και το Λάος, παραβιάζοντας προφανώς τα εθνικά δικαιώματα των χωρών αυτών, όπου ο στόχος ήταν να καταστρέψουν τα καταφύγια που διατηρούσαν εκεί οι κομμουνιστές και να διακόψουν τις διεξόδους που διέθεταν. Όταν ξέσπασαν οι βομβαρδισμοί και οι καταστροφές στην Καμπότζη, προκλήθηκαν έντονες διαμαρτυρίες στην Ηνωμένες Πολιτείες, στις οποίες σημειώθηκαν αιματηρές συγκρούσεις αλλά και σκοτωμοί. Το παρόν σχέδιο του Νίξον κατόρθωσε να σταματήσει την κριτική, καθώς ο Αμερικανικός στρατός άρχισε να υποχωρεί, όπως και είχε συμφωνηθεί. Όμως, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί, που δε σταμάτησαν, ξεσήκωσαν πλήθος διαμαρτυριών. Τον Δεκέμβριο του 1972, ο πρόεδρος, διέταξε μία νέα επιδρομή βομβαρδισμών, σε μεγάλες πόλεις, στο τμήμα του Βόρειου Βιετνάμ, οι οποίες έλαβαν το όνομα «Βομβαρδισμοί των Χριστουγέννων». Βέβαια, οι νέες αυτές συγκρούσεις καταδικάστηκαν από τη διεθνή κοινότητα, με αποτέλεσμα να απαιτηθεί άμεση αναθεώρηση της τακτικής διαπραγματεύσεων που ακολουθούσε ο Νίξον. Ο πόλεμος της Ινδοκίνας, έχοντας συμπληρώσει το όγδοο έτος της, απαριθμώντας εκατοντάδες ανθρώπινες απώλειες, καθιστώντας τον, τον πιο αιματηρό πόλεμο για την Αμερική, ξεπερνώντας τον πόλεμο της Κορέας. Βεβαίως, οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχθηκαν τεράστιο πλήγμα τόσο οικονομικά αλλά και πολιτικά, οπότε και επιβαλλόταν να λάβει τέλος.
Ουσιαστικά, ο πόλεμος είχε ήδη τελειώσει για την αντίπαλη πλευρά, εκείνη τη χρονιά, καθώς οι δυνάμεις των ανταρτών, των λεγόμενων Βιετκονγκ, του Νοτίου Βιετνάμ, είχαν εξουδετερωθεί. Πριν την τελική συμφωνία ειρήνης, προηγήθηκαν διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών για ανακωχή στο Παρίσι, το καλοκαίρι του 1972, πριν λάβουν χώρα οι προεδρικές εκλογές στις 7 Νοεμβρίου.
Ο Νίξον παράκαμψε το Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και τον επικεφαλής του, καθώς και τον σύμμαχο του, την κυβέρνηση του Νότιου Βιετνάμ. Οι συγκρούσεις δεν τερματίστηκαν, αφού το καθεστώς της Σαϊγκόν συνέχισε να μάχεται τις κομμουνιστικές δυνάμεις.
Τον επόμενο χρόνο, στις 23 Ιανουαρίου του 1973, μονογράφηκε το τελικό προσχέδιο συμφωνίας ειρήνης, θέτοντας τέλος στις αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των δύο πλευρών. Τέλος, στις 30 Απριλίου του 1975, αποχώρησε από το Βιετνάμ, και ο τελευταίος Αμερικανός στρατιώτης, μετά την οριστική παράδοση των Νοτίων. Μετά από αυτό το γεγονός, η Σαϊγκόν μετονομάστηκε επίσημα «Πόλη του Χο Τσι Μιν».
Αποτίμηση
Ο πόλεμος, δεν αποτελεί κάτι καινούργιο για την ανθρώπινη κοινωνία. Παρατηρείται ήδη από τα αρχαία χρόνια, και δεν έχει σταματήσει μέχρι και σήμερα. Εκτός, από τις τεράστιες οικονομικές απώλειες που σημειώνονται, και την καταστροφή που δέχεται το περιβάλλον, το πιο τραγικό από όλα είναι οι ανθρώπινες απώλειες. Χάνονται αθώες ψυχές για τα συμφέροντα του εκάστοτε κράτους. Δημιουργείται ένα εύλογο ερώτημα, άραγε, θα υπάρξει κάποτε η εποχή που οι άνθρωποι δε θα επιδίδονται σε πολεμικές συγκρούσεις; Θα μπορέσει να επέλθει η ειρήνη και να κατορθώσει να επικρατήσει; Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ.
Σκάναρε και δες περισσότερα
Σοφία Αναστασία Ράπτη, φιλόλογος
