Πως ο θησαυρός του Πρίαμου κατέληξε στα χεριά του αρχαιολόγου Ερρίκου Σλήμαν και τον απέρριψε το ελληνικό κράτος
Στις 31 Μαΐου 1873 ο γνωστός Γερμανός ερασιτέχνης αρχαιολόγος, Ερρίκος Σλήμαν, λάτρης του Ομήρου και της αρχαίας Ελλάδας, πραγματοποιεί με το επιτελείο του ανασκαφές στο ύψωμα Χισαρλίκ της σημερινής Τουρκίας (τότε τμήμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας).
Εκτιμά ότι εκεί βρισκόταν η πόλη της Τροίας βάσει των ομηρικών αναφορών που έχει διαβάσει από μικρός και του ενστίκτου του. Ψάχνει εναγωνίως για τον θησαυρό του μυθικού βασιλιά Πρίαμου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν εκπληρωθεί οι προσδοκίες του και όπου να ‘ναι ετοιμάζεται να σταματήσει τις εργασίες.
Για καλή του τύχη όμως, η σκαπάνη χτυπάει πάνω σε ένα κουτί. Το ανοίγει και μένει έκπληκτος. Μέσα υπήρχαν 8.833 μικρά αντικείμενα, εκ των οποίων τα 8.750 είναι χρυσά δαχτυλίδια και κουμπιά. Υπήρχαν επίσης 56 χρυσά σκουλαρίκια και διαδήματα που άστραφταν στον ήλιο. Παράλληλα ανακαλύπτει μια ορειχάλκινη ασπίδα, δύο χρυσά κύπελλα και ένα μικρότερο από ήλεκτρο, χύτρες, αργυρά αγγεία αλλά και όπλα άλλων εποχών.
Το πρόβλημα με το Θησαυρό
Ο 51χρονος Σλήμαν είχε συνάψει συμφωνία με τις τουρκικές Αρχές βάσει τις οποίας ό,τι έβρισκε θα το μοιραζόταν 50-50. Όμως δεν ήθελε να δώσει τον μισό θησαυρό στο κράτος. Κρύβει το ευχάριστο νέο και φροντίζει να διασκορπίσει τα κομμάτια σε έμπιστους φίλους του. Ακολούθως τον βοηθούν να τα φυγαδεύσει στην κοντινότερη χώρα που είναι βέβαια η Ελλάδα. Ο θησαυρός καταχωνιάστηκε μέσα σε κοφίνια και με καΐκι τα πέρασε στην Ερμούπολη της Σύρου.
Η φυγάδευση του Σλήμαν
Τμήμα από τον θησαυρό του Πριάμου τα πηγαίνει στην Αθήνα. Οι Οθωμανοί που έχουν καταλάβει τι συνέβη, απολύουν τον αξιωματούχο Αμίν Εφέντη που είχε την επίβλεψη της ανασκαφής και κυνηγάνε τον Σλήμαν δικαστικά.
Απευθύνονται μάλιστα στα ελληνικά δικαστήρια τα οποία αποφασίζουν λίγους μήνες αργότερα ότι ο αρχαιολόγος θα πρέπει να καταβάλλει στο αρχαιολογικό μουσείο της Κωνσταντινούπολης αποζημίωση 10.000 χρυσών γαλλικών φράγκων, τα οποία στο πλαίσιο του τελικού συμβιβασμού θα πενταπλασιαστούν καθώς θα ανέλθουν τελικά στα 50.000 χρυσά γαλλικά φράγκα.
Ο Σλήμαν αναγκάζεται να τα πληρώσει, αλλά πλέον όλος ο θησαυρός θα είναι επισήμως δικός του. Φθινόπωρο του 1873 κυκλοφορούν στο Παρίσι και στη Λειψία οι δύο τόμοι του με τίτλο αντίστοιχα «Τρωικές Αρχαιότητες» (στα γαλλικά) και «Άτλας Τρωικών Αρχαιοτήτων» (στα γερμανικά) όπου αναφέρει αναλυτικά ότι έχει βρει.
Η θέση της Ελλάδας
Η Ελληνίδα σύζυγος του Σοφία τον πιέζει να παραμείνει ο πολύτιμος θησαυρός στην Ελλάδα. Ο Σλήμαν το σκέφτεται και πριν τα τέλη του 1873 απευθύνεται στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Επαμεινώνδα Δεληγιώργη καταθέτοντας μια άκρως δελεαστική πρόταση. Προτείνει να χτίσει ο ίδιος ένα μουσείο που θα στέγαζε τον πολύτιμο θησαυρό, υπό την προϋπόθεση ότι θα έφερε το όνομά του και θα ήταν ισόβιος διευθυντής.
Ο πρωθυπουργός θα του δώσει την άδεια που ζητούσε, υπό την προϋπόθεση ότι θα παρακολουθείται από τις αρμόδιες αρχές. Συναινεί φυσικά και για την παραχώρηση του θησαυρού, ωστόσο εξηγεί πως η οριστική απόφαση θα πρέπει να παρθεί από τη Βουλή. Τα περισσότερα από τα μέλη του Κοινοβουλίου δεν έχουν τις γνώσεις προκειμένου να αντιληφθούν την αξία του δώρου που τους έκανε ο Σλήμαν και οι άλλοι μισοί φοβούνται τυχόν επιδείνωση των διπλωματικών σχέσεων με την Τουρκία. Η πρόταση απορρίπτεται πανηγυρικά.
Η περιπέτεια του θησαυρού συνεχίζεται
Για αρχή ο Σλήμαν μετέφερε το 1877 τον θησαυρό στο μουσείο του Σάουθ Κένσινγκτον του Λονδίνου όπου μέχρι το 1880 πέρασαν να τον θαυμάσουν εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες, ενώ τον ευχαρίστησε για την κίνησή του αυτή η βρετανική κυβέρνηση. Μετά, τον δωρίζει τον θησαυρό στη Γερμανία, έναντι ενός παρασήμου δευτέρας τάξεως και αναγορεύσεώς του σε επίτιμο δημότη του Βερολίνου. Όντως, έτσι γίνεται και τα εκθέματα παρουσιάζονται στο μουσείο Περγάμου του Βερολίνου. Το 1937 ο θησαυρός τοποθετείται στο υπόγειο θησαυροφυλάκιο του μουσείου για να προφυλαχθεί από πιθανή αεροπορική επιδρομή, καθώς ανήκε στα ανεκτίμητα αντικείμενα.
Με την πτώση του χιτλερικού καθεστώτος οι Σοβιετικοί μετέφεραν αεροπορικώς τον θησαυρό στη Μόσχα όπου και παρέμεινε κρυμμένος επί δεκαετίες. Ένα μικρό τμήμα πάντως των χρυσών δαχτυλιδιών και των κουμπιών είχε πέσει τις προηγούμενες δεκαετίες στα χέρια αρχαιοκαπήλων και εκτίθενται πλέον στο μουσείο της Πενσυλβάνιας των Ηνωμένων Πολιτειών. Εάν η ελληνική Βουλή είχε ψηφίσει θετικά το 1874, όλα αυτά τα χρυσά αντικείμενα θα βρίσκονταν σήμερα στη χώρα μας. Μας έχουν μείνει μονάχα λίγα ευρήματα που είχε κρατήσει η Σοφία Σλήμαν για τον εαυτό της, τα οποία προνόησε μετά το θάνατό της να περάσουν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.
Σκάναρε και ακολούθησε την έρευνα
Μαρίλη Μπουφίδου, Δημοσιογράφος