Μεταπηδήστε στο περιεχόμενο

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΪΚΛ ΤΖΟΡΝΤΑΝ

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΪΚΛ ΤΖΟΡΝΤΑΝ

Ένα ντοκιμαντέρ που αφορά σε όλους. Από τους φανατικούς του μπάσκετ που ξέρουν κάθε λεπτομέρεια (νομίζουν ότι ξέρουν) για τον Μάικλ Τζόρνταν και τους Chicago Bulls, μέχρι άσχετους με το σπορ. Αυτό πετυχαίνει το «Last Dance», το άρτιας παραγωγής και ατόφιας έρευνας ντοκιμαντέρ που έφερε πρόωρα στη ζωή μας ο κορωνοϊός μέσω του Netflix.

Ενας άνδρας γίγαντας, με την πλάτη κυρτωμένη, γυρισμένη στην κάμερα, κοιτά έξω από το παράθυρο καθισμένος σε έναν πάγκο. Η κάμερα πλησιάζει, η μορφή δεν σαλεύει, η βραχνή φωνή του Μάικλ Τζόρνταν, του MJ φτάνει από τα ηχεία. Τα πρώτα δευτερόλεπτα του «Last Dance» έχουν μια σχεδόν ποιητική ακινησία, τόσο ασύμβατη με αυτό που πραγματικά ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν και η καριέρα του όπως την βλέπουμε στη συνέχεια να ξετυλίγεται σε δέκα επεισόδια στο Νetflix.

Ενα μοτίβο που διατρέχει το ντοκιμαντέρ: εικόνες του καταιγιστικού, τρομακτικού για τους αντιπάλους Τζόρνταν μέσα στο γήπεδο, να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του στη δεκαετία του ‘90, έρχονται να ακουμπήσουν πάνω στο σήμερα. Σε μινιμαλιστικά σχεδόν, στιλπνά πλάνα του Τζόρνταν καθισμένου διαρκώς σε μια καρέκλα να αφηγείται. Ενα ποτήρι ουίσκι δίπλα και ένα σταχτοδοχείο πούρων, καθώς απαντά, σχολιάζει, βλέπει δηλώσεις ανθρώπων που συμμετέχουν στο ντοκιμαντέρ σε ένα τάμπλετ που του δίνει η παραγωγή κάθε τόσο. Μάλλον ανέκφραστος, ελάχιστες φορές ένα μειδίαμα, όχι στις χαρές όσο περισσότερο στις πικρές στιγμές για τις οποίες αναφέρεται. Και με ένα χιούμορ όξινο – συχνά το συνεργείο ξεσπούσε σε γέλια, λέει ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Jason Hehir.

Το ντοκιμαντέρ «Last Dance», αφορά τον τελευταίο χορό των Chicago Bulls και είναι ντυμένο με μουσική χιπ-χοπ της εποχής εκείνης. Tην τελευταία χρονιά του μεγαλείου, ‘97-’98 και τον στόχο για την διεκδίκηση του έκτου πρωταθλήματος NBA. Μια τελευταία χορογραφία όπως την σχεδίασε ο προπονητής Φιλ Τζάκσον και την εκτέλεσαν ο Μάικλ Τζόρνταν αλλά και ο Σκότι Πίπεν, ο παίκτης που έζησε στη σκιά του Τζόρνταν και που μέσα από το ντοκιμαντέρ αναδεικνύεται με έναν τρόπο που αποτελεί πραγματική ωδή. «Κάθε φορά που μιλάει κάποιος για τον Μάικλ Τζόρνταν θα πρέπει να μιλάει και για τον Σκότι Πίπεν» λέει ο ίδιος ο Τζόρνταν στο ντοκιμαντέρ. Φευγαλέα εμφανίζεται και ο πρωτάρης τότε Κόμπι Μπράιντ στον οποίο ακαριαία ο Τζόρνταν είδε τον επόμενο μεγάλο παίκτη του μπάσκετ.

Στο ντοκιμαντέρ επιβεβαιώνεται η άποψη ότι αν κάποιος είναι μεγαλειώδης στο είδος του, στο τερέν του, αν κατορθώνει να φτάσει κορυφές που λίγοι κατακτούν, τότε ναι, είναι συνήθως ένας άνθρωπος δύσκολος, ακόμα και σκληρός. Πρώτα όμως με τον εαυτό του. Βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ έναν Τζόρνταν που καθυποτάσσει κάθε ανθρώπινη έξη – με εξαίρεση τον τζόγο, αλλά για αυτόν λέει ότι απλώς οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ανταγωνιστικός – και πόνο για να προπονηθεί, να εξελιχθεί, να νικήσει. Που επιβάλλει αυτή τη λογική στους συμπαίκτες του και γίνεται αδυσώπητος όταν αυτοί δεν ανταποκρίνονται. Ενας στρατηγός, αμείλικτος που παραδέχεται κάποια στιγμή στο ντοκιμαντέρ «το να ηγείσαι, έχει ένα τίμημα».

Κωνσταντίνος Τσίπτσιος (Δημοσιογράφος)

Share this!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *