Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1960 στο Λανούς που αποτελούσε επαρχία του Μπουένος Άιρες, μεγάλωσε όμως στη Βίλα Φιορίτο, μια παραγκούπολη στα νότια προάστια της πρωτεύουσας της Αργεντινής.
Η πορεία του σε συλλογικό επίπεδο:
Ο Ντιεγκίτο στα 8 του έτη ενώ έπαιζε ποδόσφαιρο στη γειτονιά του, εντοπίστηκε από έναν ανιχνευτή ταλέντων και πήγε για δοκιμαστικά στην Αρχεντίνος Τζούνιορς. Ο τότε προπονητής της ομάδας νέων είχε πει: «Όταν ο Ντιέγκο ήρθε στην Αρχεντίνος Τζούνιορς για δοκιμές, ήμουν πραγματικά τρελαμένος από το ταλέντο του και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν μόλις οκτώ ετών. Τον ρωτήσαμε για την ταυτότητά του, ώστε να το ελέγξουμε, αφού παρόλο που είχε τη διάπλαση ενός παιδιού, έπαιζε σαν ενήλικας. Όταν ανακαλύψαμε ότι μας είπε την αλήθεια αποφασίσαμε να αφιερώσουμε τον εαυτό μας καθαρά σε αυτόν»
Έτσι στα 10 του έγινε βασικό κομμάτι της εφηβικής ομάδας των Αρχεντίνος Τζούνιορς του Μπουένος Άιρες, συλλόγου που ενδιαφερόταν για την προώθηση νέων ταλέντων. Μέχρι τα 14 του έπαιζε στις ακαδημίες με την ομάδα να λέγεται Cebollitas, που σε κυριολεκτική μετάφραση σημαίνει «κρεμμυδάκια» και μέσα σε τρία χρόνια, οι Cebollitas κατάφεραν να μείνουν στην ιστορία ως η πιο διάσημη και πετυχημένη παιδική ομάδα της Αργεντινής.
Στις 20 Οκτωβρίου 1976, 10 ημέρες πριν από τα 16α γενέθλιά του, ο Μαραντόνα “συστήθηκε” στο ποδόσφαιρο καθώς πραγματοποίησε το ντεμπούτο του φορώντας το νούμερο 16 της φανέλας των Αρχεντίνος Τζούνιορς, όντας έτσι ο νεότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της χώρας.
Λίγα χρόνια αργότερα, η Μπόκα Τζούνιορς μαγεμένη από τις ικανότητες του Ντιεγκίτο ο οποίος είχε ήδη πετύχει 116 τέρματα σε 166 συμμετοχές, τον έκανε δικό της στις 20 Φεβρουαρίου 1981. Στην Μπόκα Τζούνιορς έμεινε μόνο για μια σεζόν οδηγώντας την όμως στο πρωτάθλημα. Στο πρωτάθλημα της Αργεντινής, ο «pibe de oro» ήταν για πέντε συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ (επίδοση ρεκόρ που ακόμα παραμένει) και έτσι πήρε το εισιτήριο για την Ισπανία και την Μπαρτσελόνα.
Στην Βαρκελώνη τα πράγματα δεν πήγαν όπως περίμενε. Με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα αγωνίστηκε για δύο σεζόν. Ο Ντιέγκο προσαρμόστηκε γρήγορα στην καινούργια του ομάδα, σκόραρε στο ντεμπούτο του απέναντι στη Βαλένθια, πέτυχε χατ-τρικ στην πρώτη του συμμετοχή στο Κύπελλο Κυπελλούχων με αντίπαλο τον Απόλλωνα Λεμεσού, ωστόσο, η χρονιά, σημαδεύτηκε από την περιπέτεια που είχε με την υγεία του, όταν προσβλήθηκε από ηπατίτιδα και έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης για τέσσερις μήνες. Ο Ντιεγκίτο επέστρεψε στις Μαρτίου του ’83, σε ένα ματς με αντίπαλο την Μπέτις και η σεζόν έκλεισε ιδανικά με δύο κούπες (Κύπελλο Ισπανίας, Λιγκ Καπ).
Στη δεύτερη χρονιά του στην Βαρκελώνη, τόσο οι κόντρες που δημιουργήθηκαν με τον προπονητή της ομάδας Σέζαρ Λουίς Μενότι όσο και το γεγονός ότι τιμωρήθηκε με τρεις αγωνιστικούς μήνες εκτός από κάθε επίσημη ισπανική διοργάνωση επειδή θεωρήθηκε κύριος υπεύθυνος των εκτεταμένων επεισοδίων μεταξύ ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο του Σαντιάγκο Μπερναμπέου στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας στις 5 Μαΐου του 1984 απέναντι στην Αθλέτικ Μπολμπάο, έκαναν επιτακτική την ανεύρεση νέας ποδοσφαιρικής στέγης για τον Αργεντίνο σούπερ σταρ.
Εκεί ακριβώς εμφανίστηκε η Νάπολι. Για να αναστηθεί τόσο ο ίδιος, όσο και η ιταλική ομάδα. Οι «Μπλαουγκράνα» γέμισαν τα ταμεία τους με 7 εκατομμύρια ευρώ, που ήταν νέο παγκόσμιο ρεκόρ ακριβότερης μεταγραφής στην ιστορία του ποδοσφαίρου και ο Ντιεγκίτο έγινε… Ναπολιτάνος.
Με τη φανέλα των παρτενοπέι, αγωνίστηκε σε 259 ματς, μετρώντας 115 γκολ και 29 ασίστ. Δεν έγινε κομμάτι της ιστορίας της Νάπολι. Έγινε η ιστορία της Νάπολι. Τη σεζόν 1986-1987 οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του ιταλικού πρωταθλήματος, ενώ την ίδια χρονιά η Νάπολι έκανε το νταμπλ στην Ιταλία, κατακτώντας και το Κύπελλο. Ο Ντιέγκο όριζε τις εξελίξεις, κάνοντας αφεντικό της Ιταλίας του «παρτενοπέι». Τη σεζόν 1988-1989, πρόσθεσε ακόμη ένα λιθαράκι στον μύθο του. Ο Αργεντινός Θεός πανηγύρισε το πρώτο και τελευταίο προσωπικό ευρωπαϊκό του τίτλο, κατακτώντας κόντρα στη Στουγκάρδη το Κύπελλο Ουέφα. Οι παρτενοπέι έδωσαν συνέχεια στη συλλογή τροπαίων, με τον Μαραντόνα στην πρώτη γραμμή. Την επόμενη σεζόν η Νάπολι πανηγύρισε το δεύτερο και τελευταίο της πρωτάθλημα για να αποχωρήσει από την ομάδα της οποίας έγινε τραγούδι στα χείλη των οπαδών, το 1991. Συνολικά με τη φανέλα της Νάπολι, έφτασε στην κατάκτηση πέντε τροπαίων (Πρωτάθλημα το 1987 και το 1990, Coppa Italia το 1987, Kύπελλο UEFA το 1989 και το Σούπερ Καπ του 1990).
Η αποχώρηση του από τον ιταλικό νότο, έγινε με… κρότο και σε συνάρτηση με τον εθισμό του στα ναρκωτικά. Έτσι τα ναρκωτικά, οι φήμες για τη μαφία και ο αποκλεισμός από την Ομοσπονδία έφεραν τη Νάπολι προ τετελεσμένου και τον Αργεντίνο σταρ να αποχωρεί για την Ισπανία και την Σεβίλλη.
Μετά από περιπλάνηση στην Σεβίλλη και επιστροφή στην Αργεντινή για λογαριασμό της Νιούελς Ολντ Μπόις, ο Ντιέγκο Μαραντόνα έκλεισε την σπουδαία καριέρα του στην Μπόκα Τζούνιορς. Στις 25 Οκτωβρίου του 1997 έπεσαν οι τίτλοι τέλους για τον Ντιεγκίτο. Αποχαιρέτησε την ενεργό δράση, φορώντας την φανέλα της Μπόκα, στη νίκη με σκορ 2-1 επί της Ρίβερ Πλέιτ στο Monumental στο Μπουένος Άιρες.
Τα κατορθώματα με την Εθνική Αργεντινής:
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα συνέδεσε το όνομα του και με την Εθνική Αργεντινής και έμεινε στην ιστορία για δύο λόγους κυρίως, τα γκολ του εναντίον της Αγγλίας και την κατάκτηση του Μουντιάλ το 1986.
Το παιχνίδι ανάμεσα στην Αργεντινή και την Αγγλία, βρίσκεται στο 51ο λεπτό και στο ματς δεν υπάρχει σκορ. Ο Στιβ Χοτζ προσπαθεί με άτσαλο τρόπο να γυρίσει τη μπάλα στον Πίτερ Σίλτον. Ο Μαραντόνα «οσμίζεται» την ευκαιρία και προτού ο Σίλτον προλάβει να τον ανακόψει, χτυπάει τη μπάλα με τη γροθιά του και τη στέλνει στα δίχτυα.
«Αν αυτό ήταν χέρι, τότε ήταν το χέρι του Θεού», είχε δηλώσει μετά το γκολ, γράφοντας ιστορία.
Βεβαίως, κανείς δεν ξεχνάει και το δεύτερο γκολ κόντρα στην Αγγλία. Ένα τέρμα, έργο τέχνης. Με το σκορ στο 1-0, ο 26χρονος, τότε, άσος, αποφασίζει να πάρει την μπάλα πίσω από το κέντρο, να περάσει όποιον φορούσε άσπρη φανέλα και να πετύχει ένα γκολ που έγινε, το κορυφαίο του αιώνα. Η έκφραση του δημοσιογράφου που έκανε την περιγραφή, είναι μοναδική. «Eυχαριστούμε, θεέ, για το ποδόσφαιρο, για τον Μαραντόνα…», ήταν τα λόγια του. Ενώ γαλλική εφημερίδα L’Équipe περιέγραψε το Μαραντόνα σε εκείνο το παιχνίδι ως «μισός διάολος, μισός άγγελος».
Η Αργεντινή συνέχισε την τρελή της πορεία στο Μουντιάλ του 86΄, με τον Ντιεγκίτο να την οδηγεί μέχρι και το τέλος. Στον μεγάλο τελικό, το τελευταίο εμπόδιο ήταν η Δυτική Γερμανία. Η Αλμπισελέστε νίκησε 3-2 και κατέκτησε το τελευταίο της Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ο Μαραντόνα μας χάρισε και κάποιες ατάκες που έμειναν στην ιστορία:
Αίσθηση είχε προκαλέσει και για τα όσα είχε πει για τον Πάπα. «Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα, επειδή ήμουν στο Βατικανό και έβλεπα παντού χρυσό και λίγο μετά τον άκουσα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα το χρυσό φίλε, κάνε κάτι!».
Με τον Πελέ υπήρχε κόντρα και πάντα στο τραπέζι βρισκόταν το ερώτημα για το ποιος είναι ο GOAT. Ο Μαραντόνα την είχε την απάντηση: «Αν αυτός είναι ο Μπετόβεν εγώ είμαι ο Ρον Γουντ, ο Κιθ Ρίτσαρντς και ο Μπόνο του ποδοσφαίρου. Όλοι αυτοί μαζί. Γιατί εγώ ήμουν το πάθος του ποδοσφαίρου».
Ο Ντιεγκίτο είχε περιγράψει και τον εαυτό του, μοιράζοντας ατάκες: «Το να είσαι ο Μαραντόνα είναι όμορφο. Είμαι ένας κανονικός άνθρωπος που σκόραρε κόντρα στους Άγγλους που σκότωσαν τα παιδιά μας στα Φόκλαντς. Σήμερα ο κόσμος με γνωρίζει αλλά είμαι ένας περισσότερο από νορμάλ τύπος. Αν πεθάνω και γεννηθώ ξανά, θα ήθελα να είμαι πάλι ποδοσφαιριστής. Και θα ήθελα να είμαι πάλι ο Μαραντόνα. Έδωσα χαρά στον κόσμο και αυτό για εμένα είναι αρκετό».
Η 25η Νοεμβρίου2020 θα μείνει για πάντα στην ιστορία. Είναι η μέρα, που ένας ποδοσφαιρικός Θεός έφυγε από τη γη, ανεβαίνοντας στα Ουράνια. Εκεί, από όπου θα καμαρώνει την μεγάλη και βαριά κληρονομιά που άφησε πίσω του.
