Αμέτρητες ιστορίες ακούγονται καθημερινά για το περιβόητο ολοκαύτωμα των Εβραίων το 1933. Το ολοκαύτωμα ήταν η συστηματική, προγραμματική και κρατική πολιτική ποινικών διώξεων και εξόντωσης περίπου 6.000.000 Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς και τους συνεργάτες τους. Οι Ναζί, οι οποίοι ανέλαβαν την εξουσία στη Γερμανία τον Ιανουάριο του 1933, πίστευαν ότι οι Γερμανοί ήταν «φυλετικά ανώτεροι» από τους Εβραίους, τους οποίους θεωρούσαν μια εξωτερική απειλή. Όμως τί ακολούθησε μετά από το θάνατό τους;
Η ζωή πριν το ολοκαύτωμα
Πριν έρθουν οι Ναζί στην εξουσία, οι Εβραίοι ζούσαν σε κάθε χώρα της Ευρώπης. Οι μεγαλύτεροι εβραϊκοί πληθυσμοί ήταν συγκεντρωμένοι στην Ανατολική Ευρώπη, κυρίως στις χώρες της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Ως μειονότητα, μέσα στον πολιτισμό της πλειονότητας, μιλούσαν τη δική τους γλώσσα, τα γίντις, που συνδύαζαν γερμανικά και εβραϊκά στοιχεία, διάβαζαν βιβλία, παρακολουθούσαν ταινίες και θέατρο και υιοθετούσαν μοντέρνους τρόπους ένδυσης.
Αντίθετα, οι Εβραίοι της δυτικής Ευρώπης – Γερμανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας – που αποτελούσαν πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού, υιοθετούσαν τις συνήθειες των μη-Εβραίων γειτόνων τους. Ντύνονταν και μιλούσαν όπως εκείνοι, έτειναν να έχουν πιο τυπική εκπαίδευση και ζούσαν σε κωμοπόλεις ή πόλεις. Γενικότερα, ο κάθε Εβραίος μπορούσε να βρεθεί σε κάθε τομέα της ζωής. Είτε ως αγρότες, ράφτες, γιατροί, ιδιοκτήτες μικρές επιχειρήσεων και άλλα. Μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία της Γερμανίας, όλοι έγιναν πιθανά θύματα και οι ζωές τους άλλαξαν για πάντα.
Λίγα λόγια για το ολοκαύτωμα
Οι Γερμανοί είχαν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο. Το 1933, σε όλη την Ευρώπη απαριθμούνταν πάνω από 9.000.000 Εβραίοι. Μέχρι το τέλος του 1945, οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους δολοφόνησαν πάνω από τους μισούς Εβραίους. Βέβαια, τα θύματά τους δεν ήταν μόνο οι Εβραίοι. Συγκαταλέγονταν και 200.000 Ρομά, 200.000 άτομα γερμανικής καταγωγής, αλλά με νοητικές και φυσικές αναπηρίες, ομοφυλόφιλοι, ακόμα και όσοι στήριζαν διαφορετική θρησκεία ή ιδεολογία, όπως οι ιεχωβάδες και οι κομμουνιστές αντίστοιχα. Επιπλέον, γύρω στους 2.000.000 – 3.000.000 Σοβιετικούς αιχμαλώτους του πολέμου, πέθαιναν – εκτός από δολοφονίες – λόγο πείνας, ασθενειών, αμέλειας και βασανιστηρίων.
Σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη, οι Εβραίοι αλληλοβοηθιούνταν, ώστε να βρουν κρυψώνες ή τρόφιμα και για να εξασφαλίσουν πλαστές ταυτότητες προκειμένου να σώσουν τη ζωή τους. Παρόλα αυτά, οι Εβραίοι δεν έμειναν με «σταυρωμένα χέρια» και προσπαθούσαν να αντιστέκονται στην καταπίεση με διάφορους τρόπους, τόσο σε συλλογικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Έκαναν ένοπλες εξεγέρσεις σε πάνω από 100 γκέτο. Οι γερμανικές δυνάμεις χρειάστηκαν σχεδόν ένα μήνα για να καταπνίξουν οριστικά την εξέγερση και σκότωσαν τους περισσότερους εξεγερμένους. Όσοι επέζησαν κατέφυγαν σε στρατόπεδα εκτοπισμένων. Μεταξύ 1948 – 1951 γύρω στους 700.000 Εβραίους μεταναστεύουν στο Ισραήλ και άλλοι, λιγότεροι στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Πως τους θανάτωναν
Τα στρατόπεδα θανάτου ήταν δύο ειδών. Το ένα ήταν οι θάλαμοι αερίων, που βρίσκονταν μόνο στα οργανωμένα στρατόπεδα και θανάτωναν ομαδικά τους Εβραίους. Ο κάθε θάλαμος χωρούσε γύρω στα 500 άτομα. Το αέριο που χρησιμοποιούσαν λεγόταν «Τσικομπλέ». Υπήρχαν επίσης φούρνοι, οι οποίοι έκαιγαν 100 άτομα ανά δύο ώρες. Υπήρχαν εποχές που ο αριθμός των καιόμενων έφτανε τις 25.000 ημερησίως.
Τα πιο βάναυσα βασανιστήρια γίνονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης block 10 και block 11 του Άουσβιτς. Στο πρώτο έβαζαν όσους θεωρούσαν απείθαρχους και η πιο γνωστή τιμωρία ήταν το ξυλοκόπημα και η πιο φρικαλέα ήταν τα πειράματα στα γεννητικά όργανα ανδρών και γυναικών, καθώς ήθελαν να ανακαλύψουν τρόπους στείρωσης. Στο block 11 χρησιμοποιήθηκε για εκτελέσεις και βασανιστήρια. Περιλάμβανε δωμάτια με λιγοστό αέρα, μηχανήματα που έσπαγαν κόκαλα και άλλα που τρυπούσαν το δέρμα.
Όλα αυτά ήταν η λεγόμενη «Τελική Λύση», δηλαδή το σχέδιο ριζικής εξόντωσης του Εβραϊκού γένους. Στην ουσία όμως δεν ήταν όντως το τέλος, καθώς οι νεκροί αντί να ταφούν για να αναπαυτούν είχαν άλλη πορεία.
Τι απέγιναν οι νεκροί
Αφού τους θανάτωναν με τους παραπάνω τρόπους, μετά τους Εβραίους τους έκαναν συστηματικά σαπούνια. Μικρά, πράσινα, στρατιωτικά σαπούνια που τα μοίραζαν στο στρατό και στους καταδίκους. Φτιάχνονταν από ανθρώπινο λίπος, το οποίο μάζευαν σε κάδους. Η πράξη των Ναζί – κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου – που δολοφονούσαν τους Εβραίους στα κρεματόρια και με το λίπος των θυμάτων τους έφτιαχνα σαπούνι, ήταν μία ενέργεια που έκανε και ο Μουσταφά Κεμάλ στη γνωστή γενοκτονία των Ποντίων.
Πολλές είναι οι ιστορίες σχετικά με τις εγκληματικές ενέργειες του Μουσταφά Κεμάλ. Από τις πιο γνωστές είναι όταν εκτόπισε τον Μητροπολίτη Μοσχονησίων, Αμβρόσιο μαζί με εννέα ιερείς και 6.000 χριστιανούς στις 14 Σεπτεμβρίου του 1922. Μάλιστα, τον μητροπολίτη τον πεταλώσανε, του κόψανε τα πόδια και τα χέρια και στη συνέχεια τον πετάξανε ζωντανό σε ένα λάκκο μαζί με τους άλλους εννέα ιερείς. Τι απέγιναν οι 6.000 χριστιανοί που ήταν μαζί τους παραμένει άγνωστο, καθώς δεν επέστρεψε κανείς πίσω.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μουσταφά Κεμάλ και οι Τούρκοι γενικότερα, πουλούσαν τα οστά των Ελλήνων και των Αρμενίων για σαπούνι στη Μασσαλία. Ήταν οστά στρατιωτών, ηρώων και κατοίκων της Μικράς Ασίας που μετά από ομαδικές σφαγές και εξοντώσεις πέθαιναν ή αργοπέθαιναν στα στρατόπεδα αιχμαλώτων. Συνολικά 400 τόνοι ανθρώπινων οστών, που αντιστοιχούσαν σε 50.000 ανθρώπους, φορτώθηκαν από το λιμάνι των Μουδανιών της Μικράς Ασίας στο βρετανικό πλοίο «Ζαν – Μ» με προορισμό της γαλλικές βιομηχανίες της Μασσαλίας.
Το πλοίο έκανε πρώτα στάση στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στις 13 Δεκεμβρίου του 1924, όταν όμως οι εργάτες του λιμανιού πληροφορήθηκαν το φορτίο που μετέφερε, αντέδρασαν και δεν επέτρεψαν τον απόπλου. Έγιναν ακόμα και διαδηλώσεις – κυρίως από σοκαρισμένους πρόσφυγες – που ζητούσαν την κατάσχεση του εμπορίου. Ύστερα από βρετανική παρέμβαση μέσω του Βρετανού προξένου, επετράπη ο απόπλους και το πλοίο συνέχισε το ταξίδι του, για να φτάσει στον προορισμό του.
Η εφημερίδα «Midi» που εκδόθηκε στη Γαλλία το 1924 δημοσίευσε και επιβεβαίωσε τη συγκεκριμένη είδηση, δηλαδή ότι η αποστολή 400 τόνων οστών που συλλέχθηκαν προορίζονταν για χρήση πλαστικών πλαισίων ζελατίνης γυαλιού, ζωοτροφών και σαπουνιού. Οι εταιρίες που προχώρησαν σε αυτή την ενέργεια, σήμερα είναι γνωστές εταιρίες σαπουνιών και βγάζουν τα προς το ζην με τα λείψανα χιλιάδων αθώων Ελλήνων και Αρμενίων, χωρίς να ζητήσουν ποτέ συγνώμη για την εγκληματική πράξη που διέπραξαν.
Όλα τα παραπάνω είναι γεγονότα που θα έπρεπε να διδάσκονται στο μάθημα της ιστορίας στα σχολεία, ώστε να γίνουν ευρέως γνωστά. Ίσως είναι λίγο βάναυσα για να διδαχθούν σε ανηλίκους, όμως είναι η αλήθεια. Το μόνο που ενδιαφέρει το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι το πότε και από ποιους υπογράφτηκε η τάδε συνθήκη και φυσικά η παπαγαλία.
Μαρία Ζωγράφου, Δημοσιογράφος
