ΠΑΡΑΝΟΪΚΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΟΜΑΔΩΝ

ΠΑΡΑΝΟΪΚΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΟΜΑΔΩΝ

Λουτσιάνο Γκαούτσι

Η αγάπη του για τα άλογα πασίγνωστη. Είχε εκφράσει δημοσίως επιθυμία να παρατάξει μία ενδεκάδα γεμάτη άλογα διότι “είναι πιστά και δεν σπαταλούν όλη τη νύχτα στα κλαμπ”.

Τη δεκαετία του ’80, ενώ ήταν αντιπρόεδρος στη Ρόμα, είχε γίνει διάσημος για τα άλογα κούρσας του. Τα οποία κέρδιζαν σε ευρωπαϊκούς αγώνες και τα οποία πουλούσε πανάκριβα.
Μπορείτε να ακούσετε την ανάγνωση του άρθρου από εδώ

Για ένα εξ αυτών, πάντως, δεν ζήτησε χρήματα ως αντάλλαγμα, αλλά την εύνοια του διαιτητή σε αναμέτρηση που θα έκρινε την άνοδο της Περούτζια από τη Serie C1 στη Serie B στο τέλος της σεζόν 1992-1993.

Η υπόθεση έγινε γνωστή και ο Γκαούτσι τιμωρήθηκε με 3 χρόνια στέρηση αξιώματος.

Ενώ η Περούτζια χρειάστηκε να περιμένει ένα χρόνο για την άνοδό της.

Η ομάδα της Ούμπρια δεν ήταν η μοναδική της ιδιοκτησίας του.

Από το 1997 μέχρι το 2000 κατείχε και την Βιτερμπέζε, η οποία το 1999 έγινε η πρώτη επαγγελματική ομάδα παγκοσμίως που απέκτησε γυναίκα προπονητή.

Το πρώην αστέρι του ιταλικού ποδοσφαίρου, η Καρολίνα Μοράτσε, ανέλαβε την αντρική Βιτερμπέζε. Και στην πρεμιέρα επικράτησε 3-1 της Μαρσάλα, αλλά στην επόμενη αγωνιστική γνώρισε τη συντριβή 5-2 από την Κροτόνε.

Ο Γκαούτσι αποφάσισε να απολύσει τη βοηθό της, Μπέτι Μπαβανιόλι, και τον γυμναστή. Ενώ επέβαλε πρόστιμο στη Μοράτσε. Με την πρόφαση ότι δεν τήρησε την απαγόρευση δηλώσεων μετά από την ήττα.

Η Μοράτσε παραιτήθηκε κατηγορώντας τον Γκαούτσι για έλλειψη εμπιστοσύνης. Και βρήκε στέγη για τα επόμενα 6 χρόνια στην εθνική Ιταλίας των γυναικών.

Εκείνη τον ανδρών, αντίθετα, προκάλεσε νέους πονοκεφάλους στον Γκαούτσι.

Οταν αποκλείστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2002 από τη Νότια Κορέα, με το “χρυσό γκολ” του Γιουνγκ Χουάν Αν.

Ο Νοτιοκορεάτης επιθετικός αγωνιζόταν ως δανεικός στην Περούτζια.

Η οποία διατηρούσε επιλογή αγοράς εκείνο το καλοκαίρι. Δεν θα ασκούσε το δικαίωμά της, όμως.

“Δεν έχω πρόθεση να πληρώσω μισθό σε κάποιον που κατέστρεψε το ιταλικό ποδόσφαιρο”, δήλωσε ο Γκαούτσι, ο οποίος έστειλε τον Αν πίσω στην πατρίδα του.

Όταν έκανε δηλώσεις μεταμέλειας και προθυμοποιήθηκε να πληρώσει το ποσό της μεταγραφής, ήταν αργά και ο Αν δεν δέχθηκε να επιστρέψει στην Περούτζια.

Αρνητική ήταν και η απάντηση που δέχθηκε ένα χρόνο αργότερα από το αστέρι και αρχηγό της εθνικής Γερμανίας… γυναικών, Μπίργκιτ Πριντς.

Η οποία φοβήθηκε ότι θα χρησιμοποιείτο ως διαφημιστικό κόλπο και θα κατέληγε στον πάγκο του συλλόγου, αν και Κορυφαία Παίκτρια του 2003 (και του 2004 και του 2005).

Πανηγύρισε την κατάκτηση του νταμπλ το 1996 κάνοντας παρέλαση πάνω στο άλογό του, “Imperioso”, αλλά η παρουσία του ήταν τόσο έντονη.

Που 20 χρόνια αργότερα η ιστορία τον θέλει να καβαλάει… ελέφαντα στους δρόμους της Μαδρίτης.

Λίγο καιρό μετά από τον τίτλο, δήλωνε για τους παίκτες της Ατλέτικο ότι “μερικοί από αυτούς δεν αξίζει να ζουν”. Το επανέλαβε κι άλλες φορές.

“Θέλω να πέσει το αεροπλάνο και να σκοτώσει την ομάδα”, είχε πει δημόσια μετά από κάκιστη εμφάνιση απέναντι στη Λας Πάλμας.

Ο ηγέτης των “ροχιμπλάνκος” επί 17 χρόνια οφείλει την παρουσία του στον χώρο σε δύο ανθρώπους. Αρχικά στον δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο.

Τον οποίο υμνούσε με κάθε ευκαιρία και εκείνος τον έσωσε από ισόβια κάθειρξη.

Έχοντας δραστηριοποιηθεί στις κατασκευές, ο Χιλ έφευγε με έναν υποψήφιο πελάτη από μία δεξίωση σε νεόκτιστο εστιατόριο του. Τον Ιούνιο του 1969.

Η οροφή κατέπεσε και στοίχισε τη ζωή σε 58 από τα 700 άτομα.

Όπως αποδείχθηκε, η κατασκευή υλοποιήθηκε δίχως αρχιτεκτονικό πλάνο, αλλά η φυλάκιση του Χιλ διήρκεσε μόνο 18 μήνες, αφού έλαβε χάρη από τον Φράνκο.

Λίγο αργότερα, γνώρισε τον ιστορικό ιδιοκτήτη της Ατλέτικο, Βιθέντε Καλδερόν. Αν και ο Χιλ ήταν φίλος της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Ο Καλδερόν τον έβαλε στους “ροχιμπλάνκος” το 1981 και το υπ’ αριθμόν 16.386 μέλος διεκδίκησε την προεδρία 6 χρόνια αργότερα, τάζοντας τον Πάουλο Φούτρε.

Η εκλογή του ήταν πανηγυρική, όπως θα συνέβαινε από το 1991 μέχρι το 2002 στη δημαρχία της κοσμοπολίτικης Μαρμπέγια.

Το “Las Noches de Tal y Tal” τον κατέστησε ακόμα πιο μισητό στο κοινό της Ατλέτικο.

Όχι τόσο όσο η κατάργηση των “κοστοβόρων” ακαδημιών το 1992, οι οποίες περιελάμβαναν τον Ραούλ. Οι 39 προπονητές και οι 141 μεταγραφές δεν βοήθησαν τη φήμη του.

Ούτε η προσπάθεια να αποσύρει την ομάδα από τα παιχνίδια με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τα εσώρουχα που δώριζε σε ξένους διαιτητές και οι επισκέψεις στα καμαράκια των διαιτητών πριν από τα παιχνίδια της Ατλέτικο.

Ακόμα και οι ξενοφοβικές (στα προημιτελικά Champions League 1996-1997 με τον Άγιαξ, αποκάλεσε “FC Κονγκό” τον “Αίαντα” εξαιτίας των ποδοσφαιριστών του με αφρικανικές ρίζες), ομοφοβικές, σεξιστικές και ρατσιστικές δηλώσεις του δεν ήταν αρκετές για να τον καθαιρέσουν.

Ήλεγχε όλη την ακτογραμμή της Μάλαγα, η οποία είχε εξελιχθεί σε καταφύγιο ξένων γκάνγκστερ και διάσημων ναζί που περίμεναν αποφάσεις για την έκδοσή τους.

Η “βασιλεία” του έφτασε στο τέλος όταν άρχισε να αντιμετωπίζει τη μία μετά από την άλλη κατηγορία.

Συνολικά 70 εξ αυτών έφτασαν μέχρι το δικαστήριο. Και μπήκε φυλακή σε διάφορες χρονικές στιγμές.

Οι καταδίκες του τον έκριναν ακατάλληλο να κατέχει δημόσιο αξίωμα. Και αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη δημαρχία, βάζοντας “ταφόπλακα” στα όνειρα μίμησης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην κεντρική πολιτική σκηνή της πατρίδας του.

Τη θέση πήρε το δεξί χέρι του, με συνέπεια να συνεχίσει να κινεί τα νήματα για λίγο ακόμα, αφού κάποια στιγμή χρειάστηκε να εξηγήσει από που προήλθαν τα 390.000.000 ευρώ που βρέθηκαν στα ταμεία του δήμου, πώς “κακοδιαχειρίστηκε” 30.000.000 ευρώ στο σκάνδαλο της χορηγίας στην Ατλέτικο και πώς έκανε δικές του (με παράτυπο τρόπο) 236.056 μετοχές του συλλόγου, με συνέπεια να γίνει αφεντικό.

Αφεντικό, ακόμα και της ίδιας της ζωής.

Όταν άρχισε να ξεφεύγει σε μία ραδιοφωνική εκπομπή και ο παραγωγός τον συμβούλευσε να ηρεμήσει διότι μόλις είχε βάλει βηματοδότη, αποκρίθηκε:

“Μπορούν να βάλουν την καρδιά μου στον κ$%ο μου”. Εν τέλει, το 2004, ο οργανισμός του δεν άντεξε.

Έξι ημέρες μετά από τη νέα καταδίκη του που θα τον έφερνε για 4η φορά στη φυλακή, πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία σε ηλικία 71 ετών.

Χωρίς να προλάβει να υλοποιήσει τα πλάνα του για ομάδα στη Formula 1 και για αεροδιάδρομο στο λιμάνι της Μαρμπέγια…

Κριστιάν Κονσταντέν

Τερματοφύλακας σε Ξαμάξ και Λουγκάνο (συμπαίκτης του Ότμαρ Χίτσφελντ), έχει την εμπειρία του στον χώρο.

Το 1992, παράλληλα με το άνοιγμα αρχιτεκτονικού γραφείου που πλέον έχει τζίρο 120.000.000 ευρώ, αναλαμβάνει πρόεδρος της Σιόν. Και μέχρι το 1997 πανηγυρίζει 2 πρωταθλήματα και 3 κύπελλα.

Το 1997, μάλιστα, αναγκάζει την UEFA να επαναλάβει αναμέτρηση του Κυπέλλου UEFA με την Σπαρτάκ Μόσχας, αποδεικνύοντας ότι τα οριζόντια δοκάρια του γηπέδου των Ρώσων ήταν πιο χαμηλά κατά 8 εκατοστά.

Οι 130 μεταγραφές σε αυτό το διάστημα, όμως, φέρνουν τον σύλλογο προ του φάσματος της χρεοκοπίας.

Παραιτείται, αφήνει χρέη 6.600.000 ευρώ και η Σιόν, ανήμπορη να αντεπεξέλθει, υποβιβάζεται στην 3η κατηγορία τον Ιούνιο του 2003.

Ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να σώσει την ομάδα ήταν ο Κονσταντέν.

Η σεζόν, όμως, βρίσκεται ήδη στη 12η αγωνιστική. Οι δικηγόροι του δεν επιτρέπουν στον σύλλογο να δηλώσει συμμετοχή στην 3η κατηγορία.

Τον Οκτώβριο, δικαστήριο αποφασίζει να αγωνιστεί στη 2η κατηγορία. Με συνέπεια να δίνει 2 αγώνες την εβδομάδα για να καλύψει το χαμένο έδαφος. Και κάπου εκεί αρχίζει η μαγεία.

Η ομάδα προβιβάζεται και ο Κονσταντέν επιδίδεται στο αγαπημένο σπορ του: απόλυση προπονητών.

Το 2006, ο Νέστορ Κλάουσεν παραιτείται στο ημίχρονο αγώνα κυπέλλου λόγω των πιέσεων για την ενδεκάδα από τον πρόεδρο.

Ο διάδοχός του, Μάρκο Σάλιμπαουμ, αντέχει 47 ημέρες.

Μεταξύ των “θυμάτων” του και μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου. Όπως ο Ούλι Στίλικε τον Νοέμβριο του 2008, πέντε μήνες μετά από την πρόσληψή του.

“Τον άφησα να κάνει τη δουλειά του για 150 ημέρες, αλλά δεν είδα αποτελέσματα”, δηλώνει ο Κονσταντέν.

Για να τα δει, ανέλαβε ο ίδιος την ομάδα. Κυριολεκτικά.

Οι ποδοσφαιρικές αρχές της Ελβετίας αντιδρούσαν γιατί δεν είχε δίπλωμα UEFA Pro, αλλά ο ίδιος ήταν αποστομωτικός, αφού εξηγούσε ότι το πτυχίο δεν ήταν απαραίτητο.

Γιατί υπήρχε ο Στίλικε, ο οποίος ήταν απλά… άρρωστος:

“Τον έστειλα σπίτι διότι εμφανίστηκε αναμαλλιασμένος και ανέδυε δυσάρεστη μυρωδιά”.

Ένα άλλο πρόβλημα με την παρουσία του στον πάγκο ήταν η τιμωρία που του είχε επιβληθεί το 2004, όταν είχε επιτεθεί σε διαιτητή και είχε κλοτσήσει βοηθό στα γεννητικά όργανα.

Η ποινή του, πάντως, μειώθηκε στους 4 μήνες. Οταν απείλησε μέλη της πειθαρχικής επιτροπής της ελβετικής ΠΟ με μήνυση, ζητώντας 700.000 ευρώ από το καθένα.

Μετά από 2 μήνες (Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2008).

Επαναπροσέλαβε τον Ουμπέρτο Μπαρμπέρις μετά από 14 χρόνια, αλλά όταν τον απέλυσε, ανέλαβε ξανά για μερικές ημέρες.

Σε αυτό το διάστημα είχε ανοίξει ακόμη ένα “μέτωπο”, με τους φιλάθλους, ανακοινώνοντας αρχικά ότι η Σιόν πρέπει να συγχωνευτεί με άλλους συλλόγους για να δημιουργηθεί μία πανίσχυρη Ολιμπίκ Άλπεων.

Τα πλάνα για μετακόμιση σε νέο γήπεδο επίσης “πυροδότησαν” αντιδράσεις, αλλά το πικ της διαμάχης σημειώθηκε τον Νοέμβριο του 2008, όταν ο τερματοφύλακας Εσάμ ελ Χανταρί (τον οποίο η Σιόν απέκτησε ενώ είχε συμβόλαιο με την Αλ Αχλί.

Με συνέπεια να επιβληθεί τιμωρία από την UEFA, η οποία μειώθηκε μετά από ενέργειες του Κονσταντέν) αποδοκιμάστηκε από τους φανατικούς της Σιόν στο βόρειο πέταλο.

Αποτέλεσμα; Κλείνει το πέταλο και όταν οι φανατικοί μεταφέρθηκαν στο νότιο πέταλο, δίπλα στους φιλοξενουμένους, η απάντησή του ήταν κυνική:

“Εάν οι φίλαθλοί μας θέλουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον αντίπαλο, τότε θα βρίσκονται στο σωστό σημείο”.

Τριάντα διαφορετικοί προπονητές (πλην του ιδίου), μεταξύ των οποίων και οι Τζενάρο Γκατούζο, Βίκτορ Μουνιόθ και Αλμπέρτο Μπιγκόν, και συνεχίζει…

Λουί Νικολέν

Οι φίλοι τον φωνάζουν Λουλού Νικολέν. Και έχει καταφέρει να κάνει όνομα ως ο πιο ομοφοβικός πρόεδρος του γαλλικού ποδοσφαίρου.

Το περιστατικό με τον Μπενουά Πεντρετί της Οσέρ έχει αφήσει ιστορία.

Ο Γάλλος μέσος προκάλεσε αποβολή παίκτη της Μονπελιέ και ο Νικολέν εξαπέλυσε βέλη χαρακτηρίζοντάς τον “tarlouze”, κάτι σαν “παθητικός ομοφυλόφιλος”.

Ο Πεντρετί αντέδρασε και ο Νικολέν επιχείρησε να το σώσει με δηλώσεις του στην “Equipe”: “Μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα. Μιλήσαμε μεταξύ μας.

Είμαστε άντρες και όχι γκόμενες”. Τιμωρήθηκε με 4 μήνες αποκλεισμό από κάθε αξίωμα, αλλά δεν έβαλε μυαλό. Τον Μάρτιο του 2012 κέρδισε το βραβείο “Pierre Guenin” για την καταπολέμηση της ομοφοβίας. Και ένα μήνα αργότερα του το… πήραν πίσω. Διότι προέβη σε ομοφοβικές δηλώσεις σε ραδιοφωνικό σταθμό.

Η γλώσσα του πάντοτε προλάβαινε τη σκέψη του.

Ή καλύτερα, η γλώσσα του ποτέ δεν εγκλωβίστηκε στη σκέψη του.

Όταν η Μονπελιέ προκρίθηκε στο Europa League τη σεζόν 2009-2010 αντί της πρωταθλήτριας Μπορντό που τερμάτισε 6η. Αποκάλεσε “ηλίθιους” τους παράγοντες των “γιρονδίνων”.

Καμία συμπάθεια ούτε για τον προπονητή της Παρί Σεν Ζερμέν, Κάρλο Αντσελότι:

“Προτιμώ τον Κουρμπίς από τον Αντσελότι.

Οι καλύτεροι προπονητές είναι αυτοί που κερδίζουν τίτλους με μισο-καλούς παίκτες. Ο Κουρμπίς προβιβάστηκε στη Ligue 1 προπονώντας μισοκαθυστερημένους ποδοσφαιριστές”.

Βέβαια, λίγους μήνες αργότερα απέλυσε τον Κουρμπίς χωρίς να δώσει εξηγήσεις: “Όλοι κουτουπώνουν τη σύζυγό τους όπως επιθυμούν”.

Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ακόμα και σήμερα ως “ταπεινός σκουπιδιάρης”. Ενώ διαθέτει μία τεράστια μονάδα αποκομιδής απορριμάτων που τον έχει καταστήσει ζάμπλουτο.

Το 1974 ανέλαβε την ομάδα ποδοσφαίρου της πόλης και συνέθεσε (κατά τον ίδιο) το μεγαλύτερο μουσείο με εμφανίσεις ομάδων. Περιλαμβάνει πάνω από 4.000 κειμήλια. Καθώς και υπάλληλο για να τα προσέχει.

Κάτι που δεν κάνει ο ίδιος, όσον αφορά στις δηλώσεις του. “Σχεδόν χέστηκα πάνω μου”, φώναξε σε συνέντευξή του στο “Canal +”, σε έναν αγώνα όπου η Μονπελιέ παραλίγο να δεχθεί γκολ. “Ο σύλλογος είναι σαν μία κοπέλα. Μπορεί να είσαι μαζί της για 37 χρόνια. Αλλά πάντα θέλεις να την κρατάς”, δήλωσε για το εάν θα παραχωρούσε τα “ηνία” στον γιο του (όλη η οικογένεια εμπλέκεται με κάποιον τρόπο στον σύλλογο).

Με τους παίκτες του έχει μία ιδιαίτερη σχέση αγάπης και… ξενερώματος.

“Πληρώνω τους παίκτες μου περισσότερο από όσο πληρώνω τις ερωμένες μου. Κι αυτές, τουλάχιστον, μου προσφέρουν κάποια ευχαρίστηση”, υποστήριξε μετά από ήττα τον Απρίλιο του 2007.

Όταν, όμως, η Μίλαν έκανε πρόταση μόλις 6.000.000 ευρώ για τον αρχηγό της ομάδας, Μαπού Γιανγκά Εμπιουά, αποκάλεσε “Κότζακ” τον εκτελεστικό διευθυντή της, Αντριάνο Γκαλιάνι (λόγω του… φαλακρού ήρωα της αμερικανικής σειράς του ’70) και του ζήτησε να αφήσει τη Μονπελιέ και να “παίξει σε καμιά ταινία”.

Όταν επιχείρησε να… σπρώξει τον παίκτη του στην εθνική Γαλλίας του… πρώην παίκτη του, Λοράν Μπλαν, θυμήθηκε:

“Όταν ο Μπλαν έπαιζε στη Μονπελιέ, ξέχασε ότι ο (σ.σ. επί χρόνια αθλητικός διευθυντής) Μισέλ Μεζί κι εγώ έπρεπε να κάνουμε πίπες στον (σ.σ. τότε ομοσπονδιακό τεχνικό) Μισέλ Πλατινί για να τον πείσουμε να επιλέξει τον Μπλαν”. Όταν, δε, αυτοί οι παίκτες του χάρισαν το πολυπόθητο πρωτάθλημα και ζήτησαν ανταμοιβή την επόμενη σεζόν, ο Νικολέν εξαγριώθηκε: “Σιχάθηκα όλα όσα έγιναν από τότε που κατακτήσαμε τον τίτλο.

Πάντα λάτρευα τους παίκτες μου, αλλά τώρα τους αγαπάω λιγότερο.

Κουράστηκα από τους ανθρώπους που παραπονιούνται όλη την ώρα, από παίκτες που θέλουν αναπροσαρμογές, μπόνους. Μου ζαλίζουν τις… μπάλες”.

Το προσωπικό αριστούργημα, βεβαίω, αφορά αυτόν ακριβώς τον τίτλο και συγκεκριμένα τις δηλώσεις πριν από αυτό. “Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουμε το πρωτάθλημα.

Εάν ήμουν Παρί, Λιλ ή Λιόν και έχανα τον τίτλο από τη Μονπελιέ, θα κάρφωνα τον εαυτό μου με ένα λουκάνικο στον κώλο”, είχε δηλώσει στην “Equipe”.

Υποσχέθηκε, μάλιστα, πως εάν η ομάδα του κέρδιζε τον τίτλο, θα χόρευε γυμνός στα Ηλύσια Πεδία. Αργότερα, τον Απρίλιο του 2012, ανασκεύασε και υποσχέθηκε ότι θα βάψει τα μαλλιά του πορτοκαλί, μπλε και θα τα κάνει μοϊκάνα όπως ο Ζερεμί Μενέζ. Στις 24 Μαΐου του 2012 έγινε αυτό…

Ντιμίτρι Πίτερμαν

Από την Οδησσό της Σοβιετικής Ένωσης στις ΗΠΑ στα τελευταία χρόνια του “Ψυχρού Πολέμου”. Έφτιαξε την περιουσία του μέσω real estate. Και ως αθλητής κι ο ίδιος (τριπλουνίστας, παραλίγο να πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης), ασχολήθηκε ενεργά με το ποδόσφαιρο όταν μετακόμισε στην Ισπανία.

Αγόρασε αμέσως την Παλαμός, την προβίβασε στην 3η κατηγορία. Και τον Ιανουάριο του 2003 απέκτησε το 24% της Σανταντέρ.

Καλά ως εδώ, μόνο που ποτέ δεν είχε σκοπό να συμπεριφερθεί ως ένας συνηθισμένος ιδιοκτήτης. Στο μυαλό του ήταν ο ηγέτης της ομάδας από την Καντάμπρια, με κάθε έννοια.

Όταν ο Μανόλο Πρεθιάδο αποχώρησε από τον πάγκο της Ράθινγκ ( “μετακόμισα στο σπίτι των ονείρων μου, αλλά ένα περιστέρι πέταξε από πάνω και έχεσε την οροφή”).

Αφού δεν άντεχε άλλο τον νέο ιδιοκτήτη του συλλόγου, ο Πίτερμαν τον αντικατέστησε με τν… εαυτό του.

Στα χαρτιά, προπονητής ήταν ο Τσούτσι Κος, ο άνθρωπος που τον υπέμενε και στην Παλαμός. Ουσιαστιά, στον πάγκο κουμάντο έκανε ο Πίτερμαν.

Όταν η Σανταντέρ ηττήθηκε 3-1 από την Οσασούνα τη σεζόν 2002-2003. Και υποχώρησε στην 18η θέση, δεν υπήρχε καν ο Κος δίπλα του.

Το ζήτημα έφτασε μέχρι την ισπανική ομοσπονδία. Αφού δεν διέθετε δίπλωμα προπονητικής ώστε να ασκεί τέτοιου είδους καθήκοντα.

Κανένα πρόβλημα. Ο Πίτερμαν είχε βρει τη λύση. Αφού κατάφερνε να διαπιστευτεί ως φωτορεπόρτερ, οπότε είχε δικαίωμα παρουσίας στον πάγκο.

Η Ράθινγκ σώθηκε, αλλά ο Πίτερμαν εκτοπίστηκε λίγο αργότερα από τον σύλλογο και ανέλαβε την Αλαβές. Πανηγύρισε την άνοδο με τον Κος ξανά δίπλα του.

Ως τεχνικό διευθυντή, αλλά την επόμενη σεζόν (2005-2006) ήρθε σε αντιπαράθεση με τους φιλάθλους, με τους 3 προπονητές που άλλαξε και η ομάδα υποβιβάστηκε αμέσως.

Η εμπλοκή του με την Αλαβές διήρκεσε 4 χρόνια, τα χρέη του βασκικού συλλόγου εκτοξεύθηκαν από 3.000.000 σε 23.000.000 ευρώ.

Και μετά από την αποχώρησή του κια από αυτόν τον σύλλογο, μπαινόβγαινε στις δικαστικές αίθουσες για ληξιπρόθεσμα χρέη και οικονομικές παραβάσεις.

Σαμ Χαμάμ

Απροσάρμοστος, με ανορθόδοξες μεθόδους, ο Λιβανέζος εργολάβος μόρφωσε τη Γουίμπλεντον στα τέλη της δεκαετίας του ’80 κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, με συνέπεια να αποκτήσει το προσωνύμιο “τρελή συμμορία”.

Έκανε γκραφίτι στα αποδυτήρια του γηπέδου της Γουέστ Χαμ.

Τηλεφωνούσε σε φιλάθλους για να μάθει τη γνώμη τους, ανάγκασε παίκτες να γευτούν αραβικό φαγητό μετά από ήττα, πλήρωσε με χαρά το καθιερωμένο πρόστιμο του συλλόγου που αφορούσε όποιον εμφανιζόταν στο προπονητικό κέντρο χωρίς να φοράει φόρμα. Bάδιζε στη γραμμή του πλαγίου εν ώρα αγώνα.

Εδινε συχνά το “παρών” στα αποδυτήρια στα ημίχρονα, κλείδωσε στα αποδυτήρια τον Τζαμαϊκανό Ρόμπι Ερλ της Πορτ Βέιλ για να αποδεχθεί την προσφορά της Γουίμπλεντον (την αποδέχθηκε), υποσχέθηκε στον Ντιν Χόλντσγουορθ μία καμήλα εάν έσπαγε το φράγμα των 20 τερμάτων και έκανε παρέλαση με ελέφαντες στο “Σελχαρστ Παρκ” πριν από ορισμένα παιχνίδια.

Στο συμβόλαιο με τον προπονητή Μπόμπι Γκουλντ είχε εισάγει όρο πως θα μπορούσε να αλλάξει την ενδεκάδα μέχρι και 45 λεπτά πριν από τη σέντρα,. Kάτι που δεν εφαρμόστηκε ποτέ (σύμφωνα με τον προπονητή).

Όταν αγόρασε την Κάρντιφ της League Two το 2001.

Υποσχέθηκε ότι θα την καταστήσει ομάδα όλης της Ουαλίας, μετονομάζοντάς την σε “Κέλτες της Κάρντιφ”, με πράσινα, κόκκινα και άσπρα χρώματα.

Στο συμβόλαιο του Σπένσερ Πράιορ τοποθέτησε όρο που προέβλεπε ο σκληροτράχηλος αμυντικός “να έχει φυσικές επαφές με ένα πρόβατο και να φάει αμελέτητα προβάτου”.

Το πρώτο μέρος εξαλείφθηκε, αλλά το δεύτερο τηρήθηκε με μαγειρεμένους όρχεις με αλάτι, μαϊντανό και λεμόνι.

Ο Πράιορ κατάφερε μετά βδελυγμίας να τελειώσει τη μερίδα του. Oταν ο Χαμάν του αποκάλυψε ότι επρόκειτο απλώς για κοτόπουλο!

Και φυσικά υπάρχει πάντα ο αγώνας του 3ου γύρου του FA Cup 2001-2002. Απέναντι στην τότε πρωτοπόρο της Premier League, Λιντς. Στο ημίχρονο κι ενώ το σκορ ήταν 1-1 κατέβηκε από την προεδρική θέση του και κάθισε πίσω από την εστία της Λιντς, όπου προκαλούσε με τη συμπεριφορά του.

Όταν, δε, η Κάρντιφ σκόραρε, πανηγύρισε με τον καθιερωμένο… Αγιατολάχ τρόπο. Και στη συνέχεια γυρόφερνε μπροστά από την εξέδρα των φιλοξενουμένων. Δημιουργώντας αναστάτωση.

Ακολούθησαν σοβαρά επεισόδια μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων κι όταν την ίδια ημέρα ένας δημοσιογράφος του “BBC” τον διέκοψε για να τον ρωτήσει σχετικά με τα συμβάντα, ο Χαμάμ του άρπαξε το minidisc, κατέστρεψε το δισκάκι με την καταγραφή και του επέστρεψε τη συσκευή.

Αργότερα, στο φουαγέ του γηπέδου, παραλίγο να έρθει στα χέρια με τον τεχνικό των “παγωνιών”, Ντέιβιντ Ο’ Λίρι, αλλά τους χώρισε ο πρόεδρος της Λιντς, Πίτερ Ρίντσντεϊλ. Το ίδιο προκλητικός και στις δηλώσεις του.

“Θα φύγουμε με μία κηλίδα αίματος από εδώ μέχρι το Τιμπουκτού”, δήλωσε όταν η Γουίμπλεντον έδινε μάχη υποβιβασμού. Όσο για το “οργιώδες ποδόσφαιρο”, όπως αποκαλούσε εκείνο της Κάρντιφ, εξήγησε: “Η άλλη ομάδα γνωρίζει ότι θα την φάει, αλλά δεν ξέρει από ποιον και από πού”.

Τζίτζι Μπεκάλι

Μία ώρα από τη ζωή του, ολόκληρη η δική μας.

Ακόμα και τώρα, μέσα από τη φυλακή, ζει και βασιλεύει.

Όταν η Τότεναμ ζήτησε τον Βλαντ Κίρικες της Στεάουα για λιγότερα χρήματα από όσα επιθυμούσε, ο κρατούμενος Μπεκάλι εξαγριώθηκε. Μιλώντας τηλεφωνικά με ανθρώπους του συλλόγου:

“Ποια είναι η Τότεναμ; Μην κάνετε καμία μεταγραφή. Το όνομά μου είναι Τζίτζι Μπεκάλι. Δεν γίνομαι σκλάβος σε κανέναν. Έκαναν ένα μεγάλο λάθος. Εξαγρίωσαν τον Τζίτζι”.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι αυτό είναι μοιραίο λάθος.

Για παράδειγμα, κάποιοι επιτήδειοι είχαν κλέψει την αξίας 500.000 δολαρίων Mercedes Maybach του.

Μόλις αντιλήφθηκαν τίνος το αμάξι είχαν στην κατοχή τους, αναθεώρησαν και το γύρισαν εκεί που το βρήκαν, με γεμάτο ντεπόζιτο. Λίγο καιρό αργότερα, ο Μπεκάλι μαζί με τους μπράβους του εντόπισε τους δράστες, τους απήγαγε και τους εξανάγκασε να υπογράψουν τις ομολογίες τους.

Ένας εξ αυτών πυροβολήθηκε στο πόδι.

Αυτές οι… νουθεσίες του κόστισαν ποινή 3 ετών φυλάκισης με αναστολή.

Τον Μάιο του 2013, όμως, η αναστολή δεν μπορούσε να τον σώσει.

Το δικαστήριο που διερευνούσε επί χρόνια την υπόθεση της ανταλλαγής εκτάσεων γης με το υπουργείο άμυνα της Ρουμανίας στα τέλη της δεκαετίας του ’90 έκρινε ένοχο τόσο τον ίδιο, όσο και τους εμπλεκόμενους υπουργούς.

Ο Μπεκάλι δημιούργησε την περιουσία του με “σκοτεινές” αγοραπωλησίες στον χώρο του real estate.

Και οι πρώτες εξ αυτών τον έστειλαν φυλακή για 2,5 χρόνια.

Σε αυτήν την ποινή συγχωνεύτηκε κι αυτή για την απαγωγή και για τα στημένα παιχνίδια στα οποία ενεπλάκη δωροδοκώντας διαιτητές (παλαιότερα είχε πιαστεί επ’ αυτοφώρω με μία βαλίτσα μετρητά, αλλά η εισαγγελική έρευνα δεν είχε αποτέλεσμα) και στις 19 Μαΐου ο Μπεκάλι έπρεπε να οδηγηθεί στη φυλακή, όπου θα παρέμενε για 3,5 χρόνια.

Συνελήφθη στο αεροδρόμιο, την ώρα που ετοιμαζόταν να διαφύγει στο Ισραήλ. “Θα πήγαινα για λίγες ώρες να προσευχηθώ και θα επέστρεφα. Δεν ήξερα ότι δεν επιτρέπεται να βγω από τη χώρα”, δήλωσε.

Οι δηλώσεις είναι ένα από τα δυνατά σημεία του Ρουμάνου.

Πάντα με το ίδιο υπόβαθρο: εθνικιστικό (κατάγεται από οικογένεια με φασιστικές καταβολές), ομοφοβικό (του απονεμήθηκε το βραβείο “Black Ball” το 2006 για τον πιο ομοφοβικό άνθρωπο στη Ρουμανία και του ασκήθηκε δίωξη το 2010. Όταν δήλωσε ότι δεν θα αγωνιστεί ποτέ γκέι παίκτης στην Στεάουα), ρατσιστικό (αποκάλεσε “μαϊμού” μαύρο παρουσιαστή αθλητικής σατιρικής εκπομπής το 2001), φαλλοκρατικό ( “ο θεός έχει πει ότι ο άντρας είναι άντρας και η γυναίκα είναι πόρνη”.

Και “η γυναίκα δεν έχει αξία μετά από τη γέννα”), φαλακροφοβικό (διέκοψε τον δανεισμό από την Ξάνθη του Πολωνού μέσου Ράφαλ Γκζέλακ διότι “έχετε δει φαλακρό παίκτη να φοράει τη φανέλα με το νο10;

Είναι αδύνατο, δεν υπάρχουν σπουδαίοι φαλακροί παίκτες”) και θρησκευτικό (αποκαλεί “σατανάδες” όλους τους αντιπάλους του, μεταξύ των οποίων κι η… Lady Gaga).

Οι παρουσιαστές ποτέ δεν ήταν τα αγαπημένα πρόσωπά του.

Μία φορά έφτυσε στο κρασί ενός παρουσιαστή χιουμοριστικής εκπομπής.

Και του το πέταξε στο πρόσωπο, με συνέπεια να πάρει το προσωνύμιο “Ιωάννης ο Βαπτιστής”. Οι δημοσιογράφοι πάντοτε στο στόχαστρο.

Αξέχαστη παραμένει η συνέντευξη που παραχώρησε σε δημοσιογράφο του “Antena 1”, στην οποία έβριζε διαρκώς και χυδαία τον ιδιοκτήτη του τηλεοπτικού σταθμού, Νταν Βοϊτσουλέσκου.

Αρκετοί εκπρόσωποι Τύπου έχουν διωχθεί, ξυλοκοπηθεί ή απειληθεί.

Κάποια στιγμή πριν από το Πάσχα του 2011, κάλεσε τους δημοσιογράφους για να παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου, όπου θα ζητούσε συγγνώμη από όσους προσέβαλε εκείνη την περίοδο.

“Συγγνώμη για όσα είπα στον ιδιοκτήτη της Ραπίντ, Γκέοργκε Κόπος.

Είναι τσιγκούνης, αλλά ας αφήσουμε τον Θεό να κρίνει, δεν χρειάζεται να το κάνω εγώ. Απολογούμαι και στις σεξουαλικές μειονότητες. Είναι δικό τους πρόβλημα, δική τους αρρώστια, όχι δική μου.

Απολογούμαι σε όλες τις θρησκείες, αλλά έχω τις απόψεις μου.

Οι Μάρτυρες του Ιαχωβά είναι στον δρόμο προς τον όλεθρο. Συγγνώμη και από τους φιλάθλους της Στεάουα που προσέβαλα. Αλλά όχι αυτούς που μου έλεγαν να πεθάνω. Αυτοί είναι κυριευμένοι από τον Σατανά.

Αισθάνομαι καλύτερα, αναγεννημένος. Και θα τρελάνω τον Σατανά.

Μισεί όταν μία ψυχή γίνεται πιο καθαρή. Αλλά δεν το έκανα για μένα αυτό. Είμαι έμπνευση για εκατομμύρια ανθρώπων”.

Έμπνευση που αναζητεί ακόμα και στα ρούχα.

Όταν η Στεάουα έπαιξε με τον Άγιαξ στο Europa League, είπε για τον πρόεδρο του “Αίαντα”, Χένι Χένριχς, ότι δεν θα καθόταν μαζί του στο ίδιο τραπέζι διότι “τα παπούτσια του κοστίζουν 200 ευρώ και τα δικά μου 4.000 ευρώ”.

Ομοίως και με τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς.

“Ας συγκρίνει ο Αμπράμοβιτς τα ρούχα του με τα δικά μου και τότε να δούμε τίνος τα κοστούμια είναι πραγματικά ακριβά”, δήλωσε και πρόσθεσε ότι ο Ρώσος “χρειάζεται κανά δυο χαστούκια”.

Η προσωπική περιουσία του υπολογίζεται σε 950.000.000 δολάρια.

Για να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, χρειάστηκε να… χρεοκοπήσει την Στεάουα και να δημιουργήσει νέα εταιρία το 2007, ώστε να αποφύγει τους φόρους.

Από το 2009 έως το 2012 εισέπραττε μισθό ως Ευρωβουλευτής μετά από προσπάθειες 8 ετών στην πολιτική.

Ενώ από το 2012 μέχρι τη φυλάκισή του ήταν μέλος του ρουμανικού κοινοβουλίου.

Μία τέτοια περσόνα (και τηλεοπτική) είναι περιττό να αναφερθεί ότι έχει βάλει το στίγμα του στη Στεάουα την τελευταία δεκαετία, με τις διαρκείς αλλαγές προπονητών (16 αποχωρήσεις τεχνικών, κάποιες λόγω παρεμβάσεων του Μπεκάλι στην ενδεκάδα).

Το ότι έστειλε τον εκτελεστικό διευθυντή να πει στον Λαουρέντσιου Ρέγκεκαμπφ να αντικαταστήσει έναν “κιτρινισμένο” παίκτη στο παιχνίδι με την Τσέλσι.

Είναι ο λόγος που ο Ρέγκεκαμπφ παραμένει ακόμα προπονητής της ομάδας.

Σε αντίθεση με τον “θρύλο” του ρουμανικού ποδοσφαίρου, Γκέοργκε Χάτζι ( “με ταπείνωσε”, δήλωνε ο κορυφαίος παίκτης του συλλόγου ), ή τον νυν ομοσπονδιακό τεχνικό της Ρουμανίας. Βίκτορ Πιτσούρκα.

Τσίπτσιος Κωνσταντίνος, δημοσιογράφος