Αξιοθαύμαστα είναι τα βίντεο που βλέπουμε στο Διαδίκτυο με παιδιά – μοναχούς, που εκπαιδεύονται σκληρά. Πάντως, σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κόκαλα, αφού στην κυριολεξία θυμίζουν λάστιχα. Για να μην παρεξηγηθούμε, κάνουμε λόγο για του Βουδιστές μοναχούς. Τρυπάνι στο κεφάλι, φωτιά στο σώμα, λύγισμα σώματος σε ξύλα, είναι μερικά από αυτά που συγκαταλέγονται στην εκπαίδευσή τους.
Εδώ μπορείτε να ακούσετε την ανάγνωση του άρθρου
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΠΙΚΟΥ
ΜΠΙΚΟΥ πρόκειται για χειροτονισμένο μοναχό στον Βουδισμό. Αρσενικά και θηλυκά μοναστικά σώματα (το θηλυκό αντιστοιχεί στο μπικούνι) είναι μέλη της βουδιστικής κοινότητας. Μάλιστα, διέπονται από ένα σύνολο κανόνων που ονομάζονται prātimokṣa ή pātimokkha. Στόχος του ΜΠΙΚΟΥ είναι:
- Να ζήσει μια απλή και διαλογιστική ζωή.
- Να επιτύχει τη νιρβάνα.
Όμως εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Εάν κάποιος είναι κάτω των 20 ετών, τότε δεν είναι εφικτό να χειροτονηθεί ως ΜΠΙΚΟΥ ή ΜΠΙΚΟΥΝΙ. Μπορεί να χειροτονηθεί ως σαμανέρα. Στην ουσία πρόκειται για τον αρχάριο μοναχό.
Τι εννοούμε με τον όρο «σαμανέρα»;
Σε βουδιστικές παραδόσεις της Νότιας και Νοτιοανατολικής Ασίας, ο όρος αναφέρεται σε κάποιον που έχει πάρει τους αρχικούς όρκους πραβράγια αλλά όχι την ουπασαμπάντα ή την πλήρη χειροτονία. Οι κανόνες πρατιμόκσα δεν ισχύουν και δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην απαγγελία των κανόνων της ουποσάθα (Βουδιστική ημέρα υπακοής).
Αφού λοιπόν περάσει ένα έτος, τότε θα είναι έτοιμος για την υψηλότερη χειροτονία ως Μπίκου. Βέβαια, ορισμένα μοναστήρια απαιτούν από ανθρώπους που θέλουν να χειροτονηθούν ως μοναχοί να είναι στον αρχάριο μοναστικό βαθμό για μια καθορισμένη χρονική περίοδο, η οποία συνάδει με προετοιμασία και εξοικείωση. Μολονότι ισχύει αυτό, μια γυναίκα έχει άλλη διαδικασία. Σύμφωνα με τα παραδοσιακά βινάγια, πρέπει να χειροτονηθεί από έναν μοναχό και από μια καλόγρια, πρώτα ως σαμανέρι και αργότερα ως Μπικούνι (θηλυκό του ΜΠΙΚΟΥ).
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΑΟΛΙΝ
Πριν πούμε ποιοι είναι οι Σαολίν μοναχοί, θα ξεκινήσουμε με το ναό. Ίσως να σας θυμίζει το κινούμενο σχέδιο ”Xiaolin Showtown”, που δεν απέχει και πολύ από την πρακτική των συγκεκριμένων μοναχών.
Ο ναός του Σαολίν
Το λίκνο της Κινεζικής Διδασκαλίας Τσαν Στα ελληνικά σημαίνει «Νεαρό Δάσος». Αυτό το αρχαίο και όμορφο μοναστήρι βρίσκεται στα βουνά Σονγκ, 8 μίλια μακριά από τη πόλη της Ντενγκ φενγκ. Περίπου 50 μίλια νοτιοδυτικά της πόλης του Τζενγκ Τζόου, πρωτεύουσας της επαρχίας Χονάν.
Σύμφωνα με το εγχειρίδιο «συνεχείς βιογραφίες των διαπρεπών μοναχών», γραμμένο το 645Κ.Ε. από τον Μοναχό Ντάο Σουάν, ένας διάσημος Ινδός μοναχός ( ο Φο Τουό, που σημαίνει Βουδικό Κεφάλι») ήρθε στo Πινγτσένγκ. Ήταν η Πρωτεύουσα της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ. Διέσχισε το τεράστιο εμπόδιο της σειράς των βουνών των Ιμαλαΐων και δίδαξε το βουδικό δόγμα του Μικρού Οχήματος.
Εάν θες να γίνεις μοναχός Σαολίν, πρέπει να αντέξεις τον πόνο
Οι Σαολίν μοναχοί είναι κατά κύριο λόγο πολεμιστές, συνυφασμένοι με την πολεμική τέχνη Σαολίν Κουνγκ Φου. Εκπαιδεύονται από νεαρή ηλικία και μάλιστα από τεσσάρων ετών! Απώτερος σκοπός είναι η εναντίωση της βίας και φυσικά μεταξύ των μοναχών. Βέβαια, αν απειλούνταν από εχθρό, τότε θα έπρεπε να πολεμήσουν. Γενικά, επιδιώκουν τα εξής:
- Να εκπαιδεύσουν το σώμα στην αυτο-παρατήρηση.
- Να κυριαρχήσουν πάνω στις αισθήσεις.
- Να αμύνονται σε επιθέσεις, όταν η βία δεν μπορεί να αποφευχθεί.
Η εκπαίδευσή τους
Η εκπαίδευση τους γίνεται στον Ναό, ένα από τα πιο γνωστά βουδιστικά μοναστήρια στην Κίνα στο οποίο εκπαίδευαν μαχητές μοναχούς Σαολίν. Δεν έχει σημασία το τι καιρικές συνθήκες θα επικρατούν, δε θα χάσουν μέρα εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, όταν χιονίζει, συνεχίζουν γυμνοί την εκπαίδευσή τους.
Οι μικροί μαθητευόμενοι στηρίζουν το βάρος τους στο κεφάλι τους για ώρα. Στέκονται επί ώρες στο ένα πόδι και
χτυπούν το κεφάλι τους με μεταλλικά όργανα μέχρι να τα λυγίσουν. Στόχος όλων αυτών είναι η αυτοβελτίωση, η
αντοχή στον πόνο και το να ξεπερνάν τα ανθρώπινα όρια.
Αφού λοιπόν κλείσει αυτό το κεφάλαιο, σειρά έχουν τα όπλα. Κάποια από αυτά είναι τα κινέζικα σπαθιά με δεξιοτεχνία, καθώς και τα κοντάρια. Έτσι, τηρούν τις παραδόσεις των προγόνων τους. Εκείνοι ως μοναχοί, για να γλυτώσουν από διάφορους ληστές, κλείστηκαν στα μοναστήρια και έμαθαν να αντιμετωπίζουν τους εισβολείς.
Αναμενόμενο είναι να κάνουν διατροφή και ακολουθούν χορτοφαγικό πρόγραμμα. Να τονιστεί πως καλλιεργούν όλα τα προϊόντα που καταναλώνουν.
BONUS: ΤΟ ΟΡΟΣ HIEI
Εδώ και δώδεκα περίπου αιώνες, βορειοδυτικά του Kyoto στην Ιαπωνία, ζουν οι Tendai Gyōja, ομάδα βουδιστών μοναχών. Ακολουθούν μια εξοντωτική αθλητική δοκιμασία που οδηγεί τους μοναχούς στην πνευματική αφύπνιση, το Kaihōgyō.
Για να φτάσουν στην αφύπνιση, διανύουν μέσα σε επτά έτη 46 χιλιάδες χιλιομέτρα. Ακολουθούν το εξής μοτίβο:
-
- Πρώτος Χρόνος: 40 χιλιόμετρα τη μέρα για 100 μέρες
-
- Δεύτερος Χρόνος: 40 χιλιόμετρα τη μέρα για 100 μέρες.
- Τρίτος Χρόνος: 40 χιλιόμετρα τη μέρα για 100 μέρες.
- Τέταρτος Χρόνος: 40 χιλιόμετρα τη μέρα για 200 μέρες.
- Πέμπτος Χρόνος: 40 χιλιόμετρα τη μέρα για 200 μέρες.
- Έκτος Χρόνος: 60 χιλιόμετρα τη μέρα για 100 μέρες.
- Έβδομος Χρόνος: 84 χιλιόμετρα τη μέρα για 100 μέρες και 40 χιλιόμετρα τη μέρα για άλλες 100 μέρες.
Η διαδρομή αρχίζει τη νύχτα στο βουνό. Βέβαια, τα πράματα δυσκολεύουν κατά τη χειμερινή περίοδο. Το πέμπτο έτος υπάρχει το Dōiri, η «είσοδος στον ναό». Κατά τη διάρκειά της, ο ήδη εξουθενωμένος μοναχός φτάνει στα όρια του θανάτου. Μένει κλεισμένος στο ναό για 7 συνεχόμενες ημέρες, χωρίς νερό, φαγητό και ύπνο, επαναλαμβάνοντας mantra μέχρι και 100 χιλιάδες φορές την ημέρα.
Μάλιστα, λέγεται πως από το 1885 μέχρι σήμερα, 46 μοναχοί κατάφεραν να ολοκληρώσουν αυτόν το Γολγοθά. Τέλος, μόλις δύο από αυτούς διένυσαν την απόσταση 2 φορές, δηλαδή για 2.000 μέρες.
Σκάναρε και ακολούθησε την έρευνα:
Μαρία Γερμαντζίδου, Δημοσιογράφος
