Από τις ιδεολογίες και την πόλωση, στον πλήρη απολιτικισμό. Η κατάλυση της πολιτικής οντότητας του σύγχρονου ανθρώπου, η στάση των νέων και η αποχή. Τις πταίει;
Οι νέοι ιστορικά, μέσα από τα κινήματα που δημιούργησαν ανά τις δεκαετίες, δρομολόγησαν σπουδαίες αλλαγές στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις μαθητικές κινητοποιήσεις του 1990 με αφορμή την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και με τραγικό επίλογο τη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα ή την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973; Πώς γίνεται οι νέοι που μιλούσαν για ιδέες και πιστεύω, σήμερα να μιλούν για χρήμα, αγνοώντας – σε πολλές περιπτώσεις – τι συμβαίνει γύρω τους;
Νίκος Τεμπονέρας
Έχουμε τους πολιτικούς που αξίζουμε ή αξίζουμε τους πολιτικούς που έχουμε;
Λαός ο οποίος δε θυμάται, είναι λαός καταδικασμένος να ζει έναν φαύλο κύκλο, να επαναλαμβάνει συνεχώς τα λάθη του. Είναι άκρως ενδιαφέροντα τα γνωστά σε όλους μας βίντεο, τα οποία τιμώνται δεόντως σε εθνικές εορτές, που απεικονίζουν νέους και νέες να μη ξέρουν πολύ βασικά, για την ιστορία του έθνους, γεγονότα και να μπερδεύουν πρόσωπα και ημερομηνίες.
Σίγουρα δεν μπορεί να περιμένει κάποιος πολλά από ένα εκπαιδευτικό σύστημα καθαρά βαθμοθηρικό και βαθιά προβληματικό, το οποίο θα έπρεπε να προωθεί την ατομική κριτική ικανότητα. Όμως αναμφισβήτητα η ευθύνη βαραίνει τον νέο. Ο νέος που μένει μακριά από την ιστορία, είναι ένας άνθρωπος εύκολα χειραγωγήσιμος πολιτικά ή -ακόμη χειρότερα- ένας βαθιά απολιτίκ άνθρωπος.
«Δε με εκφράζει κανείς»
Σε μια αντιδιαστολή του εφηβικού «δε με καταλαβαίνει κανείς», οι νέοι συχνά νιώθουν αποκομμένοι από τους πολιτικούς και την πολιτική τους. Και απολύτως δικαιολογημένα. «Ξύλινη γλώσσα», ανέκφραστα πρόσωπα, λόγοι γεμάτοι «πολιτικά κλισέ», σκάνδαλα παντός τύπου και- κυρίως -ατιμωρησία. Άνθρωποι αμειβόμενοι με παχυλούς μισθούς, σε μια χώρα που μαστίζεται από την ανεργία, τη μαύρη εργασία και τους εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς, ιδίως στους νέους. Πολιτικοί οι οποίοι θα έπρεπε να εμπνέουν, καταλήγουν να προκαλούν αποστροφή με τη στάση και τα έργα τους.
Ο θάνατός σου, η ζωή μου
Συναναστρεφόμενος με τη νέα γενιά, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί κάτι τρομακτικό. Ολοένα και περισσότεροι νέοι αντιλαμβάνονται τη ζωή ως ένα πεδίο μάχης, μια «ζούγκλα» στην οποία ο ισχυρότερος παραμένει ζωντανός, ανίκανοι να αναγνωρίσουν τη διαφορά του «ζω» και του «επιβιώνω», σε μια χώρα όπου το κράτος πρόνοιας υπολειτουργεί. Χωρίς αξίες, ιδεολογίες, πεποιθήσεις, με μόνες αξίες το χρήμα και την εξουσία, αντιμετωπίζουν την πολιτική ως κάτι «παλιακό» και τις ιδεολογίες -δυστυχώς δικαίως- ως κάτι ξεπερασμένο.
Συμπερασματικά, εάν δεν υπάρξει ουσιαστική στροφή των νέων ηθικά και αξιακά, τότε δε θα καταφέρουν ποτέ να αποτελέσουν ενεργά μέλη της πολιτικής ζωής του τόπου. Είναι σημαντικό να αντιληφθούν τη δύναμη της ψήφου -ακόμη και σε ένα άνομο πολλές φορές κράτος- και να συμμετέχουν στα κοινά, δείχνοντας στους ιθύνοντες ότι η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη κριτική που λαμβάνουν είναι αυτή της ψήφου.
Σκάναρε και δες περισσότερα
Ευφροσύνη Καζεπίδου, Δημοσιογράφος
