Ξεχώρισε αναμφισβήτητα ως ένας ηθοποιός που διέθετε αδαμάντινο χαρακτήρα αλλά και μοναδικό ταλέντο στην υποκριτική. Η ζωή του; Θα μπορούσε να γίνει ταινία. Ας δούμε λοιπόν βήμα – βήμα πως από τις δυσκολίες που συνάντησε, κατάφερε τελικά να αγγίξει την κορυφή της επιτυχίας.
Η προσωπική του βιοπάλη
Ο Θανάσης Βέγκος, (όπως ήταν κανονικά το ονοματεπώνυμό του), γεννήθηκε στις 29 Μαΐου, του 1927 στο Νέο Φάληρο Πειραιά. Οι γονείς του, Βασίλης και Ευδοκία Βέγκου, πέρασαν από οικονομικές δυσκολίες, με αποτέλεσμα ο Θανάσης από μικρή ηλικία να ξεκινήσει την εργασία. Άρχισε πρώτα να κάνει μικροθελήματα στη γειτονία, για ένα χαρτζιλίκι που του έδιναν. Αργότερα, υπήρξε παγοπώλης, γαλατάς, έφτιαχνε τσάντες και στον κινηματογράφο ξεκίνησε ως φροντιστής.
Τον ανακάλυψε στη συνέχεια ο σκηνοθέτης, Νίκος Κούνδουρος, κατά τη διάρκεια που υπηρετούσαν μαζί στην στρατό της Μακρονήσου. Αυτή τους η γνωριμία του χάρισε μια χρυσή ευκαιρία, που ούτε ο ίδιος φανταζόταν. Του δόθηκε ένας ρόλος στον κινηματογράφο το 1954 στη ταινία «Μαγική Πόλη», σε σκηνοθεσία του Κούνδουρου.
Όταν έγινε ηθοποιός ο Θανάσης, έγραφε πλέον το επίθετό του με «γγ», καθώς θεωρούσε ότι θα φαινόταν καλύτερα στο μάτι κάποιου. Αγαπούσε πολύ να δημιουργεί και να κάνει τον κόσμο να χαμογελάει. Ωστόσο, δεν ήταν εύκολη υπόθεση για εκείνον να κάνει θέατρο. Τον απέρριψαν τρεις φορές. Τελικά το πείσμα και το πάθος του κέρδισαν και έτσι δεν σταμάτησε ποτέ του να προσπαθεί, με συνέπεια να ακολουθήσουν περισσότερες επαγγελματικές προτάσεις.
Δε φοβόταν να εκφραστεί
Κάτι μάλιστα που προκαλεί μεγάλη εντύπωση, είναι ότι το ξύλο που έτρωγε στις σκηνές κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ήταν αληθινό. Πιο συγκεκριμένα ήταν σφαλιάρες και σπρωξίματα συνήθως, όπως στην ταινία «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας» (1976).
Επιπλέον, ο αυτοσχεδιασμός για εκείνον ήταν κάτι το σύνηθες, αφού οι ατάκες και γενικότερα οι πρωτοβουλίες που έπαιρνε στον ρόλο ήταν αρκετά πετυχημένες, όπως επίσης ριψοκίνδυνες ώστε να μείνουν στην ιστορία. Σε μια σκηνή στο «Ο Παπατρέχας» (1966) έπεσε με το κεφάλι πάνω σε τζαμαρία, επειδή έτσι ήθελε.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι κάποιες από τις πιο γνωστές ταινίες του που έχουν αφήσει εποχή είναι : «Ο φανερός πράκτορας 000», «Δόκτωρ Ζι- Βέγγος» και «Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;» ( όπου πήρε βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου).
Όταν έκανε οικογένεια
Την εποχή που γυριζόταν «Ο Δράκος» παντρεύτηκε τη Μίνα (Ασημίνα) Βέγγου με την οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Μαζί απέκτησαν δύο γιους. Τον Βασίλη και τον Χάρη. Εκτός από πατέρας έγινε μετά και παππούς. Όπως είχε δηλώσει χαρακτηριστικά η γυναίκα του: «Η αγάπη του Θανάση ήταν τόσο μεγάλη για την Νίκη και τον Θανασάκη που σχεδόν έκλαιγε κάθε φορά που άκουγε το όνομά τους. Είχε λατρεία για τα δύο του εγγόνια και τίποτα δεν μπορούσε να την επισκιάσει. Ούτε τα μικροπροβλήματα υγείας. Δεν μπορείτε να καταλάβετε το πάθος του για αυτά».
Πτώχευση
Ο Θανάσης Βέγγος το 1964, πήρε την πρωτοβουλία να φτιάξει τη δική του εταιρεία παραγωγής, που ονόμασε «ΘΒ- ταινίες γέλιου», προκειμένου να είναι ελεύθερος να γυρνά τις ταινίες με απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Ενώ όλα έμοιαζαν να κυλούν ομαλά, πολύ σύντομα εμφανίστηκαν τα οικονομικά προβλήματα, όπου έφεραν υπέρογκα χρέη. Η κύρια αιτία που συνέβη αυτό ήταν η κακοδιαχείριση οικονομικών του ηθοποιού, καθώς τον εκμεταλλεύτηκαν ακόμη και οι συνεργάτες του, με στόχο να του πάρουν λεφτά.
Εκείνοι αγόραζαν μετοχές από ταινίες του, με συνέπεια να τον φέρουν στη δύσκολη κατάσταση που βρέθηκε. Μια ιστορία που έγινε μάλιστα αρκετά διαδεδομένη, αναφέρει ότι ο Βέγγος είχε δωρίσει ποσοστά από ταινία του, σε έναν γνωστό του που εργαζόταν ως ηλεκτρολόγος, επειδή η γυναίκα του ήταν έγκυος. Τελικά δεν είχε χρήματα να του προσφέρει και ο ηλεκτρολόγος τον κατήγγειλε για χρέη και τον οδήγησε στα δικαστήρια.
Όταν σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ ρωτήθηκε, ποια ήταν η χειρότερη στιγμή στη καριέρα του, εκείνος απάντησε: «Για μένα ήταν η στιγμή που ξήλωνα την ταμπέλα που έλεγε Θανάσης Βέγγος… που σήμαινε και τη διάλυση της δουλείας μου. Του γραφείου παραγωγής».
O Θάνατος
Στις 19 Δεκεμβρίου του 2010 νοσηλεύτηκε στην εντατική μονάδα, λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου. Έπειτα έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών, στις 3 Μαΐου του 2011. Ο «Καλός μας άνθρωπος», όπως τον αποκαλούσαν, πρόσφερε τόσα πολλά στο κοινό του όπου κανένας άλλος ηθοποιός δεν θα μπορέσει ποτέ να τον φτάσει. Ήταν μοναδικός. Μέχρι και σήμερα παίζονται πολλά από τα έργα του και έτσι αποτελεί μάθημα προς όλους μας. Με τη ταπεινότητα και τη τέχνη του.
Σκάναρε και προχώρησε την έρευνα:
Μάρω Τσαούση, Δημοσιογράφος
