Το ούζο είναι το εθνικό ποτό της Ελλάδας και για πολλούς εκφράζει την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα όσα χρόνια και αν περάσουν.
Ο νονός του ούζου, Αντώνιος Μακρής
Βρισκόταν τότε στον Τύρναβο ένας στρατιωτικός γιατρός του τουρκικού στρατού. Ο Αρμένιος, Σταυράκ-μπέης, είχε μεγάλη φιλία με δυο προκρίτους της περιοχής. Τον Αντώνιο Μακρή υφασματέμπορο και τον Δημήτριο Δουμενικιώτη παντοπώλη και ποτοποιό. Μαζί έπαιρναν το ορεκτικό τους τακτικά τα μεσημέρια συνοδεύοντας το με το ρακί.
Ο Σταυράκ-μπέης, επειδή φαίνεται είχε ιδιαίτερη αγάπη στο ποτό αυτό, πήγε κάποτε στο εργοστάσιο του Δουμενικιώτη και εκεί του συνέστησε να προσθέσει και κάποια άλλη ουσία για να βγει ρακί σε καλύτερη ποιότητα.
Πράγματι, όταν έγινε η απόσταξη, σύμφωνα με τη συμβουλή του γιατρού και οι τρεις φίλοι πήγαν να το δοκιμάσουν, ο Μακρής πρώτος, μόλις το δοκίμασε, υπερευχαριστήθηκε και αναφώνησε: «Μωρέ τι είναι αυτό; Αυτό είναι ούζο Μασσαλίας!».
Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς τι ήθελε να πει ο Αντώνης Μακρής, ο νονός του ούζου, με τις λέξεις «ούζο Μασσαλίας»;
Στον Τύρναβο γινόταν και καλλιέργεια μεταξοσκώληκα και παράγονταν κάθε χρόνο κουκούλια σε μεγάλη ποσότητα. Από τα κουκούλια αυτά, τα εκλεκτότερα συσκευάζονται σε μπάλες και στέλνονταν στον Βόλο για την Ευρώπη, με την επιγραφή «uso Massalia», δηλαδή «προς χρήσιν Μασσαλίας».
Στο εμπόριο η φράση αυτή σήμαινε, μεταφορικά εκλεκτή ποιότητα και αυτό εννοούσε ο Μακρής με την αναφώνηση του, χωρίς να φαντάζεται ότι θα γινόταν δημιουργός μιας λέξης, που χαρακτηρίζει τώρα μια ιδιαίτερη βιομηχανίας οινοπνεύματος και που βρίσκεται σήμερα σε κάθε πόλη της Ελλάδας στα στόματα όλων.
Ποια είναι η διαφορά του τσίπουρου από το ούζο;
Η κύρια διαφορά του τσίπουρου από το ούζο είναι ότι το μεν τσίπουρο έχει ως πρώτη ύλη τα υπολείμματα της οινοποίησης, δηλαδή τα τσάμπουρα, τις ρώγες ή τις φλούδες των σταφυλιών τα οποία ζυμώνονται σε χαμηλές θερμοκρασίες και αποδίδουν τα αρώματα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των σταφυλιών, ενώ είναι δυνατόν να προστεθούν και ελαφριά αρώματα καρπών ή μυρωδικών. Η απόσταξη μπορεί να πραγματοποιηθεί 1-2 ή ακόμα και 3 φορές, ανάλογα με τον χαρακτήρα του αποστάγματος.
Το ούζο από την άλλη πλευρά είναι η πρόσμειξη καθαρής αλκοόλης γεωργικής προελεύσεως με μια μεγάλη ποικιλία από αρωματικά, μπαχαρικά, φρούτα, καρπούς ή φυτά. Η αλκοόλη γεωργικής προελεύσεως συνήθως παράγεται από τα αποσταγματοποιεία και λαμβάνεται με απόσταξη ύστερα από αλκοολική ζύμωση ζαχαρούχων και αμυλούχων γεωργικών προϊόντων. Ως πρώτη ύλη χρησιμοποιούνται διάφορες γλυκαντικές ύλες όπως η μελάσα, τα χαρούπια, τα σύκα, τα δαμάσκηνα καθώς και το κρασί, από το οποίο η αλκοόλη γεωργικής προέλευσης λαμβάνεται με κλασματική απόσταξη. Στην συνέχεια η καθαρή αυτή αλκοόλη χρησιμοποιείται για την παραγωγή του ούζου.
Όπως και να έχει, πρόκειται για το ίδιο απόσταγμα που πίνεται σκέτο, σε χαμηλή θερμοκρασία γύρω στους 10 βαθμούς, κρύο από το ψυγείο ή με την προσθήκη πάγου. Συνοδεύει όλο το μενού των Ελληνικών μεζέδων και μπορούμε να το βρούμε συνήθως σε δύο εκδοχές : με γλυκάνισο ή χωρίς.
Σκάναρε και δες περισσότερα
Μαρίλη Μπουφίδου, Δημοσιογράφος
