Στον ΚΟΡΕΑΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ, μετείχε η πατρίδα μας χάρη σε ένα είδος εκβιασμού. Πράγματι, μετά τον Αύγουστο του 1949, η Ελλάδα, ένοιωθε τον κίνδυνο εισβολής χωρών του ανατολικού μπλοκ ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση στο Αιγαίο μέσω της κατάληψης εδαφών μας. Τόσο ο Νικόλαος Πλαστήρας, όσο και ο Σοφοκλής Βενιζέλος, είχανε αιτηθεί την ένταξη της Ελλάδας στο άρτι εμφανισθέν ΝΑΤΟ. Με παρασκηνιακές κινήσεις όμως της Τουρκίας, η οποία επιβουλευόταν το Αιγαίο,το αίτημα μας, είχε απορριφθεί κατ’ αρχήν.
Με δεδομένη όμως την δυσμενή τροπή των πραγμάτων στην κορεατική χερσόνησο και την ανικανότητα να σταλθούν στρατεύματα από κάποιες ισχυρές χώρες της δυτικής Ευρώπης, η βορειοατλαντική συμμαχία, υποσχέθηκε να μας δεχθεί στους κόλπους της, υπό την προϋπόθεση πως θα στέλναμε στρατό στην άπω Ανατολή. Φυσικά, από την Τουρκία που μπήκε μαζί μας στην συμμαχία, δεν ζητήθηκε το ίδιο και βλέπουμε από την αρχή την μεροληπτική στάση υπέρ της γείτονος πολύ πριν τα συμβάντα της Κύπρου.
Θέλοντας και μη λοιπόν η Ελλάδα, απέστειλε στην κορεατική χερσόνησο εκστρατευτικό σώμα. Στις 15 Νοεμβρίου, εστάλη το 13ο σμήνος αερομεταφορών με αεροσκάφη Douglas C-47 Dakota/SkyTrain και στις 16 Νοεμβρίου το κυρίως εκστρατευτικό σώμα από τον Πειραιά.
Εδώ μπορείτε να ακούσετε την ανάγνωση του άρθρου
Το αποτέλεσμα φάνηκε στις 10 Οκτωβρίου του επομένου έτους,οπότε και οι αρχηγοί των γενικών επιτελείων ΗΠΑ και Μ.Βρετανίας, στρατηγοί Bradley και Sim,φτάσανε στην Αθήνα για τις τελικές ενταξιακές διαπραγματεύσεις και λίγους μήνες μετά,στις 18 Φεβρουαρίου 1952, η Ελλάδα, γινότανε δεκτή στο ΝΑΤΟ.
Το εκστρατευτικό μας σώμα, είχε ονομαστική ισχύ τάγματος,στην πραγματικότητα όμως,πλησίαζε την δύναμη συντάγματος,τουλάχιστον όσον αφορούσε την συνολική μαχητική ικανότητα. Πιστεύεται πως εσκεμμένως ανακοινώθηκε ψευδώς πως ήτανε τάγμα για να μην υπάρξουν μεγάλες αντιδράσεις αφού η χώρα ήτανε ακόμα ματωμένη από τον εννεαετή πόλεμο 1940-1949.
Σε κάθε περίπτωση, οι πολεμιστές μας ήσαν εξαιρετικά σκληροτράχηλοι μετά τόσα χρόνια μαχών,τα δε στελέχη,προερχόντουσαν και από τον περίφημο Ιερό λόχο που συνιστούσε την μήτρα των άρτι ιδρυθεισών ειδικών δυνάμεων.
Παρά το γεγονός πως οι άνδρες βρέθηκαν σε άγνωστα εδάφη και με κλιματολογικές συνθήκες ιδιάζουσες,ανταποκρίθηκαν εξαιρετικά. Σε αυτό συνετέλεσε και η αυτοθυσία των αξιωματικών, οι οποίοι, στο πνεύμα του Συνταγματάρχη Δαβάκη, πηγαίνανε στην πρώτη γραμμή,αρνούμενοι να εκμεταλλευθούν την διάταξη που επιτρέπει στους αξιωματικούς να μένουν πίσω από την πρώτη γραμμή.
Δείγμα τόσο της κρίσιμης κατάστασης, όσο και της εμπιστοσύνης στις ένοπλες μας δυνάμεις, ο στρατός μας, ενεπλάκη σχεδόν αμέσως στις επιχειρήσεις. Πιο συγκεκριμένα:
Στο ύψωμα 381 τον Ιανουάριο του 1951
Στο ύψωμα 326 τον Μάρτιο του 1951
Στο ύψωμα Σκοτς τον Οκτώβριο του 1951
Στο ύψωμα Νόρι τον Σεπτέμβριο του 1952
Στο ύψωμα Χάρι τον Ιούνιο του 1953
Κορωνίδα όμως όλων των μαχών που έδωσε,ήτανε αυτή της 17ης Ιουλίου 1953 στην περιοχή Ζουγκάμ Νι όπου και απέκρουσε επίθεση κινεζικού σώματος, η ισχύς του οποίου προσέγγιζε την μεραρχία! Παρόμοιος ηρωισμός, δεν απαντάται πουθενά αλλού στην ιστορία της συμμαχίας.
Με την υπογραφή της ανακωχής ,το τάγμα, εντάχθηκε στο δυναμικό της 3ης Αμερικανικής μεραρχίας. Σταδιακά ξεκίνησε ο επαναπατρισμός του, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1955.
Σκάναρε και προχώρησε την έρευνα:
Βασίλης Δεληβέρης, Ερευνητής
