Τη ζωή του σε ηλικία 87 ετών έχασε πριν λίγο καιρό ο Κώστας Καζάκος. Ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα, τα οποία προκλήθηκαν από την ημέρα που νόσησε από κορωνοϊό και έπειτα.
Τον περασμένο Απρίλιο, μάλιστα, είχε ανακοινωθεί ότι αποχωρεί από την θεατρική παράσταση «Ματωμένα Χώματα» στην οποία και είχε πρωταγωνιστικό ρόλο λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε.
Ο ηθοποιός γεννήθηκε στις 29 Μαΐου 1935 στον Πύργο Ηλείας από πατέρα μανιάτικης καταγωγής. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, πρώην βουλευτής μα πάνω από όλα ο άνθρωπος με το «ατσάλινο νευρικό σύστημα», όπως τόνιζαν οι άνθρωποι που τον γνώριζαν καλά.
Το μεγάλο πάθος του για τα γράμματα ήταν εκείνο που τον κράτησε ενεργό. Το μεγάλο όνειρό του εξαρχής ήταν να γίνει φιλόλογος και όχι ηθοποιός. Προσπάθησε να γραφτεί στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου, ωστόσο λόγω αριστερών πεποιθήσεων της οικογένειάς του δεν έγινε δεκτός. Έτσι το όνειρο της φιλοσοφικής, καθώς και αυτό του πανεπιστημίου έκλεισαν άδοξα για τον ηθοποιό.
Μπήκε στην κινηματογραφική σχολή του Σταυράκου μόνο και μόνο για να ασχοληθεί με έναν χώρο που σχετίζεται με τα γράμματα. Το θετικό προσόν της προσωπικότητάς του ήταν πως με οτιδήποτε κι αν καταπιανόταν το έκανε με πάθος. Αυτό ακριβώς έκανε και με τον κινηματογράφο και πέτυχε!
Την πρώτη του εμφάνιση πραγματοποίησε το 1956 στην σατιρική ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου που ήταν καθηγητής στη σχολή, την «Αρπαγή της Περσεφόνης», σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Έπαιξε τον Πλούτωνα, έτσι γνώρισε τον Κάρολο Κουν, που έκανε μαθήματα στη Σχολή Σταυράκου, και πήγε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
Ο πρώτος μεγάλος του ρόλος ήταν στον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν το 1957.
Στη συνέχεια έφτιαξαν μια ομάδα με τον Λεωνίδα Τριβιζά που την ονόμασαν «Ελεύθερο Θεάτρο», έναν συνεταιρικό θίασο που ανέβασε έξι παραστάσεις.
Την τεράστια πείρα που απέκτησε από την περίοδο αυτή την ανέφερε πάντα.
Έπαιξε σημαντικούς ρόλους σε σπουδαία έργα συγγραφέων όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης («Η αυλή των θαυμάτων»), ο Άρθουρ Μίλερ («Ψηλά απ’ τη γέφυρα»), ο Κάρλο Γκολντόνι («Λοκαντιέρα»), ο Ζαν-Πολ Σαρτρ («Νεκροί χωρίς τάφο»), ο Τενεσί Γουίλιαμς («Γυάλινος Κόσμος»), σε έργα του Σοφοκλή («Αντιγόνη») και του Αριστοφάνη («Όρνιθες») στο Θέατρο Τέχνης και στους θιάσους της Κυρίας Κατερίνας, του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Άννας Συνοδινού και της Έλλης Λαμπέτη.
Ακολούθησαν ταινίες όπως το «Μπλόκο» του Άδωνι Κύρου (1965), το «Παρελθόν μιας γυναίκας» (1968) του Γιάννη Δαλιανίδη, η «Λεωφόρος του μίσους» (1968) και «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» (1969) του Νίκου Φώσκολου, «Μια γυναίκα στην Αντίσταση» (1970) του Ντίνου Δημόπουλου, η «Λυσιστράτη» (1972) του Γιώργου Ζερβουλάκου, η «Ιφιγένεια» (1977) του Μιχάλη Κακογιάννη, ο «Άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980) του Νίκου Τζήμα, ο «Δραπέτης» (1991) του Λευτέρη Ξανθόπουλου και άλλες.
Στα γυρίσματα της ταινίας «Κοντσέρτο για Πολυβόλα» γνώρισε την Τζένη Καρέζη με την οποία παντρεύτηκε το 1968 και απέκτησε τον γιο του, Κωνσταντίνο. Έζησαν μαζί ως ζευγάρι ως το 1992 που έφυγε από τη ζωή η σπουδαία ηθοποιός.
Ο θίασος Κώστα Καζάκου – Τζένης Καρέζη έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1968 με το έργο «Θεοδώρα η μεγάλη» του Γεωργίου Ρούσσου. Ακολούθησε μια παράσταση θρυλική μέχρι τις μέρες μας, το «Μεγάλο μας τσίρκο» (1973), που αποτέλεσε έναν πυρήνα αντίστασης στη χούντα των συνταγματαρχών. Δημιουργός του θεατρικού έργου ήταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου. Τα τραγούδια ερμήνευε επί σκηνής ο Νίκος Ξυλούρης.
Την περίοδο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου οι Καρέζη- Καζάκος συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στο ΕΑΤ – ΕΣΑ, ενώ το έργο τους διακόπηκε. Ωστόσο, τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς ανέβηκε ξανά με μεγαλύτερη επιτυχία.
Έπαιξαν μαζί στις παραστάσεις των έργων «Κυρία δεν με μέλει» του Βικτοριέν Σαρντού (1970), «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (1982) του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία του Ζιλ Ντασέν και «Διαμάντια και μπλουζ» (1990) της Λούλας Αναγνωστάκη, που ήταν και η τελευταία κοινή τους εμφάνιση.
Στην τηλεόραση ο Κώστας Καζάκος πρωτόπαιξε με την Τζένη Καρέζη το 1973 στη σειρά «Μαρίνα Αυγέρη», σε σενάριο της Καρέζη, το οποίο υπέγραψε με το ψευδώνυμο Παυλίνα Μπόταση, συνέχισε με τις σειρές «Η μεγάλη περιπέτεια» (1976) και «Μαύρη χρυσαλλίδα» (1990) –και οι δύο με την Τζένη Καρέζη–, και με τον «Μεγάλο Ξεσηκωμό (1977), όπου κρατούσε τον ρόλο του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Η τελευταία του εμφάνιση ήταν στην καθημερινή σειρά «Βέρα στο δεξί».
Όπως προαναφέραμε οι πεποιθήσεις και αντιλήψεις του Κώστα Καζάκου ήταν αριστερές. Ήταν πολιτικά εντεταγμένος στο ΚΚΕ και διατέλεσε και πρόεδρος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης (ΠΑΠΟΚ), ενός καλλιτεχνικού οργανισμού που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και προσέφερε αξιόλογο πολιτιστικό έργο από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 έως και τις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Από το 2007 έως το 2012 ήταν βουλευτής επικρατείας με το ΚΚΕ. Επιπλέον, ο σπουδαίος ηθοποιός υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ιδρύματος «Τζένη Καρέζη».
Από το 1997 και έπειτα υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια με την οποία έχουν αποκτήσει τρία παιδιά.
«Χωρίς το κοινό ο ηθοποιός δεν έχει καμία υπόσταση», έλεγε. «Σε αυτήν τη δουλειά δεν προλαβαίνουμε να κοιτάξουμε πίσω, να κάνουμε απολογισμό. Περνούν τα χρόνια και πάντα αισθανόμαστε ότι ξεκινάμε τώρα».
Σκάναρε και δες περισσότερα
Μαριάννα Τσάμη, Δημοσιογράφος
