Η ιστορία μας ξεκινά τον 16ο αιώνα, όταν ο Ολλανδός γιατρός, Franciscus de la Boe, παρασκεύασε ένα μείγμα από καθαρό αλκοόλ και αιθέριο έλαιο από κεδρόμηλα ή αλλιώς Juniper Berries, με σκοπό την καταπολέμηση των προβλημάτων στο στομάχι, καθώς και άλλων διαφόρων παθήσεων.
Το παρασκεύασμα αυτό ονομάστηκε ‘Genever’ και χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον στρατό της Ολλανδίας για πολλά χρόνια ως δυναμωτικό ελιξίριο ενάντια στις κακουχίες του πολέμου. Η συμμαχία του Ολλανδικού στρατού με την Αγγλία είχε ως συνέπεια τη μεταφορά του «ακατέργαστου» αυτού παρασκευάσματος, το οποίο υιοθέτησαν και μετ’ εξέλιξαν βάζοντας έτσι τις σωστές βάσεις για την ανάδειξη του .
Ο βρετανικός στρατός θα φροντίσει στα τέλη του 16ου αιώνα να μεταφέρει την αναβαθμισμένη έκδοση του παρασκευάσματος, το οποίο πλέον έχει μετονομάσει σε gin, δημιουργώντας παράλληλα ένα νέο ρεύμα στη χώρα και μια σχέση πάθους με όλους τους Βρετανούς που στην πορεία, θα το καθιερώσουν ως «εθνικό ποτό».
Οι ναυτικοί στις ταβέρνες των πολύβουων λιμανιών, ήταν οι πρώτοι διαφημιστές και πρεσβευτές του τζιν στους νέους κόσμους.
Το αγαπημένο ποτό της Αγγλίας
Κατά τον 18ο αιώνα, η βρετανική κυβέρνηση στην προσπάθεια της να πλήξει την οικονομία της Γαλλίας, θα προχωρήσει στην επιβολή βαριών φορολογιών στο γαλλικό κρασί και το κονιάκ, που μέχρι τότε βρίσκονταν ψηλά στις προτιμήσεις των Άγγλων. Αυτή η κίνηση, θα αποτελέσει την αρχή της ραγδαίας εξέλιξης του gin, στη δημιουργία της gin-κουλτούρας και ενδυνάμωση της κατανάλωσης, με αποκορύφωμα το διάταγμα του Βασιλιά της Αγγλίας, Γουίλιαμ του 3ου με το οποίο ελάφρυνε τους φόρους για την τοπική παραγωγή οινοπνευματωδών ποτών, βάζοντας έτσι πλέον το gin σε όλα τα σπίτια της χώρας.
Η ξέφρενη πορεία του gin δεν θα κρατούσε όμως για πολύ. Η αυξημένη παραγωγή, χωρίς τον κατάλληλο έλεγχο και το πολύ χαμηλό κόστος για την αγορά του – ένα ποτήρι τζιν ήταν πιο φθηνό ακόμη και από ένα ποτήρι μπύρας- είχε ως αποτέλεσμα να φθείρει την εικόνα του και να θεωρηθεί ως ποτό της χαμηλής τάξης. Ο απλός λαός έπινε πολύ κακής ποιότητας πάμφθηνο τζιν, κάτι που έκανε ακόμα και την μπύρα να φαντάζει πολύ πιο ακριβή για τους φτωχούς, που μπορούσαν να μεθύσουν με πολύ λιγότερα χρήματα, πίνοντας άφθονο τζιν «μπόμπα». Μετά από έντονα φαινόμενα και την κατακραυγή της κοινής γνώμης το gin θα περάσει σε μια σκοτεινή περίοδο που μάλιστα έχει ονομαστεί ως «Gin Craze».
Το τέλος στην ανάπτυξη του gin θα έρθει το 1751, όταν η Βρετανική κυβέρνηση σε μια προσπάθεια της να περιορίσει το φαινόμενο, θα θεσπίσει αυστηρούς Νόμους κάνοντας αδύνατη την παραγωγή του gin, αφού το κόστος για την εξασφάλιση σχετικής άδειας ήταν ιδιαίτερα υψηλό για τα δεδομένα της εποχής. Μετά από μια περίοδο μακράς ξηρασίας για το gin που διήρκησε για σχεδόν 100 χρόνια, τον 19ο αιώνα θα ξεκινήσει να βρίσκει τη χαμένη του αίγλη και τη θέση που του αξίζει. Θα θεσπιστούν νέοι Νόμοι για τη διαφύλαξη της ποιότητας του και θα καθιερωθεί επίσης νομοθετικά η ένδειξη του London Dry Gin. Beefeater, το πραγματικό London Dry Gin.
Το τζιν κερδίζει την Αμερική
Οι Αμερικανοί μετά την ποτοαπαγόρευση που δεν τους άρεσε καθόλου , βρήκανε διέξοδο στο τζιν λόγω της εύκολης παρασκευής του. Μπορούσε να το κάνει ο καθένας, αυτά που χρειαζότανε ήταν ένα απόσταγμα δημητριακών με καρπούς αρκεύθου σε ένα μεγάλο δοχείο, που το ανακατεύανε που και που, το αφήνανε για μερικές ημέρες, το φιλτράρανε υποτυπωδώς και το πίνανε. Κάποιοι άλλοι πρόσθεταν πικραμύγδαλα, μάραθο, πορτοκαλόφλουδες, και κανέλα.
Το τζιν ήταν αγαπημένο ποτό για τους Τενεσί Ουίλιαμς, Ουίνστον Τσώρτσιλ, Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Ουίλλιαμ Φώκνερ, Λουί Mπουνιουέλ, Kλαρκ Γκέιμπλ, Aλφρεντ Xίτσκοκ, Eρολ Φλιν, Rolling Stones και Tζέιμς Mποντ.
Από την μίξη του με βερμούτ στη Nέα Yόρκη δημιουργείται το Dry Μartini, ένα αρχετυπικό, διάσημο και συνάμα το πιο κοσμοπολίτικο κοκτέιλ, ενώ η αφρόκρεμα της Βοστώνης το προτιμά με σόδα και τόνικ. Μετά το 1950, αυξάνει πολύ η δημοφιλία του και στον γυναικείο πληθυσμό, ενώ πλέον έχει διεισδύσει στα μπαρ, στα πάρτι και τα καλά εστιατόρια.
Σκάναρε και δες περισσότερα
Μαρίλη Μπουφίδου, Δημοσιογράφος
