Κατά τον 16ο αιώνα, πολλοί Αφρικανοί σκλάβοι χρησιμοποιούνταν από Πορτογάλους που πήγαν στην Βραζιλία ως αποικιοκράτες, για να χτίσουν μία πλούσια αποικία. Στην προσπάθειά τους να ελευθερωθούν από αυτούς, δραπέτευσαν μέσα στις ζούγκλες του Αμαζονίου. Εκεί, για να επιβιώσουν εφηύραν μία πολεμική τέχνη που έμοιαζε πολύ με χορό.
Πως ξεκίνησε το ντζίνγκα
Οι συμμετέχοντες σχημάτιζαν έναν κύκλο και εναλλάσσονταν, παίζοντας όργανα και τραγουδώντας. Χωρίζονταν σε ζευγάρια, στη μέση του κύκλου και έκαναν προσποιήσεις και ακροβατικά ενώ, εκμεταλλευόμενοι συνεχώς το έδαφος, έκαναν προφάσεις, έδιναν κλωτσιές και κεφαλιές. Μέσα στα βάθη της ζούγκλας δημιούργησαν κοινότητες και οικογένειες και συνεχώς βελτίωναν το ντζίνγκα, για να μπορούν να αποκρούουν τις επιθέσεις των ‘’ιδιοκτητών τους’’.
Τι σχέση έχει με το ποδόσφαιρο;
Όταν επιτέλους καταργήθηκε η δουλεία στη Βραζιλία, οι πρώην σκλάβοι επέστρεψαν στις πόλεις και έγιναν ισότιμα μέλη της κοινωνίας. Διαπίστωσαν τότε ότι το ντζίνγκα είχε απαγορευτεί, καθώς θεωρήθηκε πολύ επικίνδυνη πολεμική τέχνη και θανατηφόρα επίσης. Όμως, ήταν πλέον τρόπος ζωής γι’ αυτούς και ήθελαν να το κρατήσουν ζωντανό. Κάπως έτσι, άρχισαν να το ενσωματώνουν στο ποδόσφαιρο και να το εξελίσσουν ακόμα περισσότερο, με ανάποδα ψαλιδάκια, τακουνάκια, περνώντας την μπάλα πάνω από τον αντίπαλο, πηδώντας ψηλά για να κάνουν κοντρόλ την μπάλα με το στήθος και πολλά άλλα. Αυτός ο τρόπος παιξίματος ήταν πολύ διαφορετικός από τον ευρωπαϊκό και καθιερώθηκε στο βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο.
Βραζιλία και χαμένα Μουντιάλ
Καθώς είχε καθιερωθεί αυτό το στυλ ποδοσφαίρου στην Βραζιλία, όλος ο κόσμος μπορούσε πλέον να το παρακολουθήσει μέσα από τις παγκόσμιες διοργανώσεις που συμμετείχε. Δυστυχώς, τη δεκαετία του ’50 είχε δύο πολύ μεγάλες ήττες. Η μία το 1950, στον τελευταίο αγώνα του τελικού ομίλου του Παγκοσμίου Κυπέλλου απέναντι στην Ουρουγουάη, που έχασε με σκορ 1-2 μπροστά σε ένα κατάμεστο Μαρακανά. Η επόμενη, το 1954, στους προημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπου ηττήθηκε με 4-2 από την Ουγγαρία. Μετά από αυτές τις ολέθριες ήττες, οι Βραζιλιάνοι έριξαν την ευθύνη στο ντζίνγκα και αποφάσισαν να το καταργήσουν.
Ο Πελέ και η επαναφορά
Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο ή αλλιώς Πελέ, ήταν ο 17χρονος τότε ποδοσφαιριστής που επέβαλε με τον τρόπο του την καθιέρωση του ντζίνγκα σαν τρόπο παιξίματος. Δεν έλειψαν, φυσικά, οι αντιδράσεις, όμως σιγά – σιγά έγινε αποδεκτό το διαφορετικό ποδόσφαιρο που έπαιζε. Το 1958, σε ένα ακόμα Μουντιάλ, ο Πελέ οδηγεί τη Σελεσάο στον τελικό και στη μεγάλη νίκη επί της οικοδέσποινας Σουηδίας με 5-2. Αυτή ήταν και η αρχή της αποθέωσης για τον Πελέ αλλά και του ντζίνγκα, όχι μόνο στην Βραζιλία αλλά και σε όλο τον πλανήτη πλέον, με το στυλ του να περιγράφεται ως μία χορογραφία με ψαλιδάκια, τακουνάκια και πολλά άλλα. Μετά από 65 χρόνια, θεωρείται ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο, μετρώντας θαυμαστές σε όλα τα μέρη της γης.
Κατερίνα Χριστοδούλου, Αθλητικογράφος
