Το μαγιό έχει γίνει, εδώ και καιρό, ένα οικείο στοιχείο της γκαρνταρόμπας μας και υπάρχουν τόσα πολλά στυλ που δεν μπορείς να τα μετρήσεις. Πριν, όμως, απαγορευόταν όχι μόνο να αποκαλύπτεις μέρη του σώματός σου στην παραλία, αλλά και να κολυμπάς με φόρεμα μπροστά σε κόσμο. Το μαγιό έχει περάσει από αρκετές επαναστάσεις και είναι εντυπωσιακός ο ενδυματολογικός κώδικας στις παραλίες και το πως με το πέρασμα των χρόνων έχει εξελιχθεί.
Η αρχαία Ρώμη και ο μεσαιωνικός «θάνατος» του μαγιό
Δεν είναι τυχαίο πως η αρχαιότητα θεωρείται η εποχή της αρμονίας νου, πνεύματος και σάρκας. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, όχι μόνο δεν έβλεπαν τίποτα επαίσχυντο στο ανθρώπινο σώμα, αλλά το θεωρούσαν αισθητικά όμορφο και πνευματικό. Στον αρχαίο κόσμο δεν περιφρονούσαν τον αθλητισμό και τη φροντίδα του σώματος επομένως, κάτι παρόμοιο με ένα σύγχρονο μπικίνι μπορεί να δει κανείς στις τοιχογραφίες αυτής της περιόδου.
Στον Μεσαίωνα η στάση απέναντι στο ανθρώπινο σώμα άλλαξε δραματικά. Στην εποχή του σκοτεινού Μεσαίωνα, το κολύμπι, κατά κάποιον τρόπο, δεν ήταν ουσιαστικά αποδεκτό.
Αγνός 19ος αιώνας
Η μόδα στην παραλία του 19ου αιώνα ήταν άβολη, αλλά αξιοπρεπής. Το κολύμπι αποτελούσε μέρος ενός υγιούς τρόπου ζωής στο τέλους του 18ου και του 19ου αιώνα. Ωστόσο, το μαγιό αυτής της περιόδου δεν προοριζόταν να γίνει άνετο ρούχο που επιτρέπει την κίνηση. Ο κύριος σκοπός του μαγιό ήταν να διατηρήσει την ευπρέπεια. Η γυναίκα, στην πραγματικότητα, ήταν ντυμένη με ένα σχεδόν πανομοιότυπο καθημερινό φόρεμα, καπέλο, κάλτσες, παπούτσια ή ακόμα και μπότες, ειδικά για το κολύμπι.Μερικές φορές, ράβονταν μεταλλικά «βαρίδια» στο μαγιό, έτσι ώστε η φούστα να μη σηκώνεται στο νερό και να μη φαίνονται τα πόδια της γυναίκας.
Μηχανές μπάνιου: «Αμέσως στη θάλασσα»
Ήταν απρεπές για τις γυναίκες (για παράδειγμα στην βικτωριανή Αγγλία) να κάνουν μπάνιο με άνδρες, πολύ λιγότερο, μάλιστα, να εμφανιστούν μπροστά τους φορώντας μαγιό. Κατά μήκος της ακτογραμμής στις παραλίες του 19ου αιώνα, υπήρχαν οι λεγόμενες μηχανές λουτρού – ένα είδος «σπιτιών» με ρόδες (ξύλινα ή από καμβά), στα οποία μια κυρία με υψηλή ηθική μπορούσε να αλλάξει ρούχα για κολύμπι και από τα οποία έμπαινε απευθείας στο νερό (παρακάμπτοντας τα άπληστα βλέμματα των κυρίων).
Αρχές του 20ου αιώνα: Επανάσταση στον κόσμο του μαγιό
Παρά το γεγονός ότι το 1912 η γυναικεία κολύμβηση συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων, το μαγιό για τις γυναίκες τις δυο πρώτες δεκαετίες παρέμεινε όσο το δυνατόν πιο κλειστό.
Μια μέρα, η Αυστραλή κολυμβήτρια Annette Kellerman, τόλμησε να κάνει αλλαγές στο σχέδιο ενός μαγιό, κόβοντας τα μανίκια και τα πόδια ενός τυπικού ανδρικού κολάν… Ως αποτέλεσμα αυτού, το 1907 αποβλήθηκε από τον αγώνα ( στις ΗΠΑ ) και συνελήφθη για «άσεμνη συμπεριφορά». Για να της επιτραπεί να διαγωνιστεί, η Annette Kellerman έπρεπε να ράψει παντελόνι, μανίκια, ακόμα και έναν όρθιο γιακά στο μαγιό της. Ωστόσο, αργότερα, η «επαναστάτρια» λάνσαρε τη δική της σειρά μαγιό με την επωνυμία «Annete Kellerman».
Η Gabrielle Chanel ήξερε πολλά για τη μόδα στην παραλία. Έτσι, η διαδικασία εκδημοκρατισμού της μόδας στην παραλία ήταν πλέον μη αναστρέψιμη. Οι φούστες έγιναν πιο κοντές και τα σορτς εμφανίστηκαν για πρώτη φορά (σε καμία περίπτωση βέβαια σε μήκος πιο πάνω από το γόνατο). Οι ώμοι επιτρεπόταν επίσης να ξεγυμνωθούν, πάντα μέσα σε λογικά πλαίσια. Οι γυναίκες προσπαθούσαν συνεχώς να αποκαλύψουν λίγο περισσότερο το σώμα τους. Επίσης, τη δεκαετία του 1920, το μαύρισμα μπήκε στη μόδα.
Δεκαετίες 1920 – 1930: Κυνήγι «πόρνες»
Οι φύλακες της ηθικής βρίσκονταν ακόμη σε εγρήγορση. Στις Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα, η «ομάδα ηθικής», ένα είδος αστυνομίας, περπατούσε κατά μήκος της παραλίας με μία ταινία εκατοστών και μπορούσε να συλλάβει νεαρές κυρίες, των οποίων οι φούστες ή τα σορτς ξεπερνούσαν τα 15 εκατοστά πάνω από το γόνατο. Έτσι, το 1921, στην πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ, μια γυναίκα συνελήφθη επειδή άφησε τις κάλτσες της να πέσουν κάτω από τα γόνατά της.
Δεκαετία 1940 και μπικίνι Louis Reard: Αντίο «διαστημική στολή»
Το 1932, έγινε μια νέα ανακάλυψη. Ο couturier Jacques Heim δημιούργησε ένα πολύ αγνό σορτς με ψηλή μέση και σουτιέν που μοιάζει με τοπ. Ήταν ο πρώτος που πρόσφερε στους fashionistas, το 1946, ένα εξαιρετικά καινοτόμο μαγιό δυο τεμαχίων (κάτι αντίστοιχο με το σημερινό μπικίνι). Επίσης, το ίδιο έτος, ο ανταγωνιστής του, Louis Reard, προσφέρει στους fashionistas το πιο ανοιχτό και τολμηρό μοντέλο μπικίνι. Όμως, έρχεται αντιμέτωπος με τα μοντέλα της εποχής εκείνης, τα οποία αρνούνταν να βγουν στην πασαρέλα με ένα τόσο τολμηρό μπικίνι.
Την κατάσταση έσωσε η πιο απελευθερωμένη Michelin Bernardini, χορεύτρια. Λένε ότι, μετά την παράστασή της με μαγιό, έλαβε περίπου 50.000 γράμματα από άντρες θαυμαστές. Ακόμα και η Μέριλιν Μονρό δεν μπορούσε να παίζει πάντα άνετα φορώντας μπικίνι.
Το 1962, με αφορμή την ταινία «James Bond Agend 007», όπου η ηρωίδα της, Ursula Anders, βγαίνει από τη θάλασσα με μπικίνι και μαχαίρι στο γοφό της, το τολμηρό μαγιό κερδίζει για πάντα την εξουσία στον κόσμο της μόδας στην παραλία.
Μοντέρνα μαγιό για «Μη ευρωπαϊκές πολιτιστικές παραδόσεις»
Η μόδα στην παραλία δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα για τις γυναίκες που, λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων ή σύμφωνα με τις παραδόσεις του κράτους, δεν έχουν το δικαίωμα να κυκλοφορούν με ακάλυπτα σημεία του σώματός τους.
Οι μουσουλμάνες, για παράδειγμα, χαλαρώνουν στην παραλία με μπουρκίνι (μπούρκο), ένα ειδικό μαγιό που αφήνει εκτεθειμένο μόνο ένα μικρό τμήμα των χεριών, των ποδιών και του προσώπου. Το μπουρκίνι είναι κατασκευασμένο από μοντέρνα υλικά ώστε να αναπνέει και να στεγνώνει γρήγορα.
Ελίδου Νόνη, Στυλίστρια/Ενδυματολόγος
