Η ανεργία είναι μια μάστιγα που ταλαιπωρεί τόσο την εγχώρια όσο και τη διεθνή κοινότητα. Πολλοί άνθρωποι και στην πλειοψηφία τους νέοι αδυνατούν να βρουν δουλειά στο αντικείμενο που έχουν επιλέξει με αποτέλεσμα να απασχολούνται οπουδήποτε αλλού προκειμένου να προσκομίσουν τα προς το ζην.
Παρατηρείται επιπλέον ότι οι άνεργοι πτυχιούχοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι στην πλειοψηφία τους άτομα νεαρής ηλικίας, δηλαδή τα άτομα εκείνα που δεν τους έχει δοθεί η παραμικρή ευκαιρία να αποκτήσουν εμπειρία και κατ’ επέκταση προϋπηρεσία στον κλάδο σπουδών τους.
Πάμε, ωστόσο να αναλύσουμε μερικά αίτια που οδηγούν στην ανεργία των νέων. Η επί σειρά ετών οικονομική πολιτική που ασκείται από τις κυβερνήσεις, στα πλαίσια της οποίας δεν δημιουργείται επαρκής αριθμός διατηρήσιμων θέσεων εργασίας.
Η εκπαιδευτική πολιτική που έχουν ακολουθήσει όλες οι κυβερνήσεις, μία πολιτική η οποία δε λαμβάνει υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, ούτε τις απαιτήσεις του διεθνοποιημένου ανταγωνιστικού περιβάλλοντος, στα πλαίσια του οποίου υποχρεούται να λειτουργήσει η Ελλάδα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λόγω της συγκεκριμένης πολιτικής, μεταξύ άλλων, προκύπτουν τα εξής:
Η αλόγιστη ίδρυση τμημάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με ειδικότητες για τις οποίες δεν υπάρχει προοπτική απασχόλησης των αποφοίτων. Η ίδρυση τέτοιων τμημάτων γίνεται είτε εξαιτίας πιέσεων τοπικών βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, είτε για λόγους εξυπηρέτησης της εκλογικής περιφέρειας των υπουργών, είτε έπειτα από μη τεκμηριωμένες προτάσεις των ίδιων των ιδρυμάτων.
Ο καθορισμός αριθμού εισακτέων, από το Υπουργείο Παιδείας, σε πολλά από τα τμήματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κατά πολύ μεγαλύτερου σε σχέση με αυτόν που προτείνουν τα ιδρύματα. Η τακτική αυτή, προκαλεί την ύπαρξη πληθώρας σπουδαστών και, κατά επέκταση, αποφοίτων σε κλάδους οι οποίοι είναι κορεσμένοι, γεγονός που τροφοδοτεί την ανεργία ή την ετεροαπασχόληση.
Το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μέσω του συγκεκριμένου τρόπου εισαγωγής, «επιτυχόντες» κατανέμονται σε τμήματα στα οποία δεν είχαν βασική πρόθεση να εισαχθούν.
Ορισμένοι από τους φοιτητές, προσπαθούν απλώς να πάρουν το πτυχίο και τελειώνοντας δεν έχουν ιδιαίτερη επιθυμία να σταδιοδρομήσουν και έτσι δεν φροντίζουν να αυξήσουν τα προσόντα τους με ειδίκευση ή μεταπτυχιακές σπουδές, ενώ άλλοι δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους.
Η νοοτροπία της ελληνικής οικογένειας, η οποία, ενώ βλέπει τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των πτυχιούχων, εξακολουθεί να θεωρεί υποδεέστερη την τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση και να προωθεί τα παιδιά της σε σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ανεξάρτητα από τις προοπτικές απασχόλησης και από τις ικανότητες και τις κλίσεις των παιδιών.
Η οικογένεια και η εκπαίδευση αναθρέφουν τα παιδιά παρέχοντάς τους ως δεδομένο ότι η αναμενόμενη και φυσιολογική πορεία της ζωής τους περιλαμβάνει απαραίτητα την άσκηση κάποιας εργασίας, η οποία και αποτελεί βασικό δομικό υλικό της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Έτσι, τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν, εσωτερικεύουν την αξία της σταθερής εργασίας στο μυαλό τους και χτίζουν όνειρα πάνω σε αυτή, με αποτέλεσμα όταν φτάνει η στιγμή να εργαστούν και βλέπουν την έλλειψη ευκαιριών για σταθερή εργασία, να νιώθουν ότι ματαιώνονται από την κοινωνία και παράλληλα ότι την ματαιώνουν, καθώς και να καλούνται να αναβάλουν τα όνειρά τους για μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Αυτό δημιουργεί, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, μία παρατεταμένη διάσταση ανάμεσα στις προσδοκίες και στην πραγματικότητά τους, διάσταση η οποία συνιστά παράγοντα συνεχούς άγχους που μπορεί να οδηγήσει ορισμένες επιρρεπείς προσωπικότητες στην ανάπτυξη ψυχοπαθολογίας.
Σκάναρε και δες περισσότερα
Μαριάννα Τσάμη, Δημοσιογράφος
