Το κλάμα του Μισισιπή έχει διττή σημασία. Από τη μια πλευρά, τα μπλουζ του Δέλτα του ποταμού του Μισισιπή, αυτό το πολύ εύφορο τοπίο με την πλούσια βλάστηση και τα τεράστια αγροκτήματα, στα οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι πιο σπουδαίοι μουσικοί της μπλουζ , που σαν σκλάβοι στην αρχή και αργότερα σαν ενοικιαστές της γης, την καλλιεργούσαν και πλήρωναν με σιτηρά το ενοίκιο της γης .
Από την άλλη, μια περιοχή που χτυπήθηκε όσο καμία από τον πιο πολύνεκρο και καταστροφικό τυφώνα του Ατλαντικού, τον φονικό Katrina, στα τέλη Αυγούστου του 2005, κάτι που λίγο πολύ και σαφώς σε μικρότερη κλίμακα ζήσαμε και εμείς εδώ στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Θεσσαλία, με τις καταστροφικές πλημμύρες από την κακοκαιρία Ντάνιελ, στις αρχές του Σεπτέμβρη του 2023.
ΜΠΛΟΥΖ ΒΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ
Τι μπλουζ θα μπορούσε να γράψει άραγε, κανείς, κοιτάζοντας τόσο κόσμο να προσπαθεί να σωθεί και πόσο σκληρό, για όσους απέμειναν από τον άλλο «κυκλώνα» του νόμου, που διέταζε να πυροβολούνται όσοι τολμούσαν να κλέψουν ένα μπουκάλι νερό για να μην πεθάνουν από τη δίψα;
Τι μπλουζ να τραγουδήσει κανείς, όταν βλέπει μια μάνα να κλαίει με το παιδί στην αγκαλιά της, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει αύριο;
Ποια νότα να διαλέξει κανείς πρώτη, για να «συνοδεύσει» το χαμένο βλέμμα των άρρωστων παιδιών και ποιο να είναι το καλύτερο ακόρντο για τον επικήδειο των χιλιάδων νεκρών;
Το κλάμα του Μισισιπή παλινδρομεί ανάμεσα στη συνθήκη των δούλων που συνήθιζαν να γυρνούν στο ξύλινο και υγρό τους σπίτι, μετά από ατέλειωτες ώρες δουλείας και εκμετάλλευσης από τα “λευκά” αφεντικά και εκεί ακριβώς «γεννούσαν» το μπλουζ της μέρας, ανάμεσα στην απόλυτη σύγχρονη φυσική καταστροφή!
Με έναν ιδιάζοντα τρόπο πόνου, το δράμα της περιοχής συνδέεται μέσα από διαφορετικές χρονικές περιόδους.
ΕΜΠΝΕΥΣΗ Ο ΠΟΝΟΣ
Τα θέματα για να γραφούν κάποια από τα πιο αριστουργηματικά μπλουζ όλων των εποχών ήταν ποικίλα και εμπνευσμένα από τη δύσκολη καθημερινότητα των μαύρων του Νότου.
Πότε μιλούσαν για τα παπούτσια που δεν είχαν να φορέσουν και τα πόδια τους έσταζαν αίμα από το άγριο περπάτημα, πότε για τις λάσπες στα μούτρα που τους έριχναν τα λευκά αφεντικά, όταν η κούραση τους «έσπαζε» και γονάτιζαν στο χωράφι. Αναμφισβήτητα και για την όμορφη μικρή που τους χαμογέλασε και «γαργάλησε» τον έρωτά τους, ή για την απενταρία που τους «έδερνε» και γι’ αυτό η γυναίκα τους τους παρατούσε, ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή.
Έπαιρναν, όταν έβρισκαν, την κιθάρα, ραγισμένη πολλές φορές, με μία ή δύο χορδές λιγότερες και έδιναν ρυθμό στη δυστυχία ή την ευτυχία τους. Κάποιες φορές, οι μελωδίες αυτές ξεσήκωναν τους αδερφούς και τρόμαζαν τα λευκά αφεντικά.
Μέσα στα χρόνια που πέρασαν, όλα αυτά τα τραγούδια έγιναν δίσκοι και πανάκριβες παραγωγές, δηλαδή μια ολόκληρη βιομηχανία.
Μπορεί τα αφεντικά να άλλαξαν και χρώμα – άλλωστε η εκμετάλλευση δεν έχει χρώμα – αλλά η λάσπη έγινε ξαφνικά σφαίρα που σε σημάδευε αν ήθελες νερό και φαγητό για το παιδί σου. Μετά απ’ τον τυφώνα “Κατρίνα”, χιλιάδες κόσμος ξεσπιτώθηκε, τσακίστηκε, αφανίστηκε.
Εκατομμύρια κόσμου χάθηκαν. Χίλιοι, δέκα χιλιάδες, εκατό χιλιάδες. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Εκεί κάτω στον Μισισιπή, τα δάκρυα δε στεγνώνουν. Ποτέ δεν πρόλαβαν.
Μα τώρα, έφεραν στο νου των μικρών παιδιών κάτι από τα χρόνια του ’50 και του ’60. Και ένα τραγούδι που είχε γραφτεί τότε, σήμερα θα μπορούσαν τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων να τραγουδούν, καθώς δέρνονται από τους κυκλώνες. Γιατί όπως τότε, έτσι και τώρα, το κλάμα του Μισισιπή μπορεί να τρομάξει όλους τους «κυκλώνες».
Mississippi Mud- Johnny Mercer
| Hey, hey, Uncle Dud
It’s a treat to beat your feet On the Mississippi Mud. It’s a treat to beat your feet On the Mississippi Mud.
And what a dance do they do Lordy, how I’m tellin’ you Why, they don’t need no band They keep time by clappin their hand.
|
Χέι θείε Ντάμπ
Είναι κέρασμα το χτύπημα στα πόδια; Επάνω στην λάσπη του Μισισιπή Είναι κέρασμα το χτύπημα στα πόδια; Επάνω στην λάσπη του Μισισιπή..
Και τι χορό να χορέψουν Θεέ μου πως να σου το πώ Δεν χρειάζονται ορχήστρα Κρατάνε τον ρυθμό με το χτύπημα των χεριών τους. |
Φωτεινή Παπάζογλου, Δημοσιογράφος
