Ο υδροχοϊσμός, ως πρώτο και βασικό θεμέλιο της ιδεολογίας του, έχει την άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτου χρώματος, θρησκείας, φυλής ή έθνους, είναι απόλυτα ίσοι μεταξύ τους και συγκληρονόμοι της ίδιας πανανθρώπινης κληρονομιάς.
Το δεύτερο θεμέλιο είναι η πίστη και βέβαια η αντίστοιχη γνώση που αποδεικνύει ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει και μπορούν να ζήσουν πλούσια, ανεξάρτητα από το αν κατέχουν κεφάλαιο ή είναι απλοί εργαζόμενοι.
Ο κάθε άνθρωπος δικαιούται και μπορεί πλέον να ζήσει πλούσια, γιατί υπάρχουν τα δεδομένα που κάτι τέτοιο το επιτρέπουν. Οι εξελίξεις που αφορούσαν την οικονομία και συντελέστηκαν κυρίως κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, μας επιτρέπουν να είμαστε σίγουροι ότι η γενική ευμάρεια είναι ένας στόχος απόλυτα εφικτός.
Αυτά τα δύο σημαίνουν το εξής απλό: Δεν είναι δυνατόν κάποιος να είναι υδροχοϊστής, αν δεν πιστεύει πρώτα και πάνω απ’ όλα στην ισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Για τον υδροχοϊσμό η πίστη αυτή είναι βασικότερη προϋπόθεση ακόμα κι από την πίστη του ανθρώπου στον Θεό. Γιατί αυτό; Για δύο πολύ απλούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι ο υδροχοϊσμός επιδιώκει να κρατά αυστηρά ουδέτερη στάση απέναντι στη θρησκεία.
Το μεγαλύτερο μέρος των εγκλημάτων, που διέπραξαν άνθρωποι εναντίον ανθρώπων, το διέπραξαν, έχοντας κάποιον «ιερό» σκοπό. Η θρησκευτική μισαλλοδοξία ποτέ δεν βοήθησε τον άνθρωπο να βρει τον «δρόμο» του και ο υδροχοϊσμός δεν έχει κανέναν λόγο να «μπλεχτεί» σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Η πίστη των ανθρώπων στον Θεό, ως απαραίτητη προϋπόθεση για να «σωθούν», δεν τους βοήθησε ποτέ και γι’ αυτόν τον λόγο δεν θεωρείται απαραίτητη για τον υδροχοϊσμό.
Ο δεύτερος λόγος είναι εξίσου απλός. Ο Θεός, όπως τον πιστεύουμε, δεν είναι αδύναμος και ευάλωτος όπως είναι ο άνθρωπος. Ο Θεός, ως το Υπέρτατο Ον, δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη από κανέναν και ειδικά από τον άνθρωπο. Δεν έχει για παράδειγμα ανάγκη από την πίστη του ανθρώπου. Δεν αποτελεί η πίστη του ανθρώπου κάτι το σημαντικό για την ύπαρξή Του.
Αντίθετα, αυτός που έχει ανάγκες —και μάλιστα πολλές— είναι ο άνθρωπος. Έχει ανάγκες, που επηρεάζονται από την πίστη των συνανθρώπων του στην αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή η διαφορά εκ των δεδομένων μάς προσανατολίζει προς μία κατεύθυνση. Από τη στιγμή που θέτουμε προϋποθέσεις, πρέπει αναγκαστικά να τις προσδιορίσουμε με βάση την προστασία του αδυνάτου. Στην περίπτωση αυτήν αδύνατος είναι ο άνθρωπος και γι’ αυτό θεωρούμε ως βασική προϋπόθεση την πίστη του ανθρώπου στον άνθρωπο.
Αυτός είναι κι ο λόγος που, αναφερόμενοι στο Θεό, μιλήσαμε γι’ ανάγκες. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ανάγκη από την πλευρά Του, η πίστη απέναντι σ’ Αυτόν δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τον υδροχοϊσμό, ο οποίος αναφέρεται σε θέματα που αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τους ανθρώπους. Άλλωστε είναι ηλίου φαεινότερο πως ό,τι και να κάνεις ή να πεις εις βάρος του Θεού, επιστρέφει πάνω σου. Είναι σαν να πετάς πέτρες προς τον ουρανό με σκοπό να Τον χτυπήσεις.
Ποτέ δεν πρόκειται να Τον πληγώσεις και έχεις πολλές πιθανότητες να πληγωθείς εσύ ο ίδιος από τις ίδιες τις πέτρες που πέταξες. Τον Θεό, δηλαδή, δεν μπορείς με τη στάση σου και τα έργα σου, ούτε να Τον προσβάλεις ούτε να Τον μειώσεις κι ούτε να Τον αδικήσεις.
Αν πιστεύει κάποιος ότι υπάρχει Θεός και Τον βρίζει, αδικεί τον εαυτό του, γιατί εμφανίζεται ως παράλογος. Γιατί να βρίζει κάποιος άνθρωπος τον Θεό; Γιατί να βρίζεις τον Δημιουργό των πάντων; Βρίζεις αυτόν που σε δημιούργησε και ταυτόχρονα δημιούργησε και ό,τι αγαπάς κι απολαμβάνεις;
Είναι λογικό, εξαιτίας κάποιων καθημερινών προβλημάτων, να βρίζεις Αυτόν που σ’ έκανε άνθρωπο; Είναι παράλογος αυτός που για τα ασήμαντα απειλεί τα σημαντικά. Όλα αυτά αν βέβαια πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού. Από την άλλη πλευρά, αν δεν πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός και ταυτόχρονα Τον βρίζεις, αδικείς και πάλι τον εαυτό σου, γιατί ο άνθρωπος, που βρίζει κάτι το οποίο δεν πιστεύει ότι υπάρχει, μάλλον βλάκας είναι.
Ο Υδροχόος αντιπροσωπεύει μία οργανωμένη ιδεολογία, που ονομάζεται υδροχοϊσμός και —όπως συμβαίνει πάντα με τις ιδεολογίες— στόχος του είναι ο επανασχεδιασμός του παγκοσμίου συστήματος με βάση τις δικές του αρχές και τους δικούς του νόμους.
Ο υδροχοϊσμός, δηλαδή, άσχετα με το κράτος απ’ όπου θα ξεκινήσει ως εφαρμογή, αφορά τους πάντες εξίσου. Ως ιδεολογία είναι διεθνιστική και άρα φιλική προς την έννοια της παγκοσμιοποίησης. Η διαφορά της με τη σημερινή ψευδοπαγκοσμιοποίηση είναι ότι υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα οργανωμένα συμφέροντα των ισχυρών της Γης.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την περίπτωση της παγκοσμιοποίησης. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τα οφέλη ή τους κινδύνους από αυτήν, αλλά προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους, ωθούν τα πράγματα στα άκρα.
Πράγματι η παγκοσμιοποίηση είναι ο μονόδρομος για την λύτρωση της ανθρωπότητας που επί χιλιετίες βασανίζεται από τα ίδια προβλήματα, τα οποία διαρκώς κι ανακυκλώνει. Κάποτε πρέπει να νικηθούν τα «τείχη» που χωρίζουν τους ανθρώπους και τους οδηγούν στις συγκρούσεις.
Ποια είναι όμως αυτή η παγκοσμιοποίηση που γκρεμίζει αυτά τα «τείχη» και συμφέρει τον άνθρωπο; Η παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών ή η παγκοσμιοποίηση του ελεύθερου, πλουσίου χειραφετημένου ανθρώπου;
Σε αυτό εδώ το σημείο όμως βρίσκεται το πρόβλημα, το οποίο και υφίσταται από την περίοδο του διαφωτισμού.
Έχει αλλάξει κάτι σήμερα; Υπάρχει κέρδος από την παγκοσμιοποίηση; Τα αναπάντητα ερωτήματα πολλά, τα οποία και αναμένεται να παραμείνουν και για τις επόμενες δεκαετίες.
Σκάναρε και δες περισσότερα
Μαριάννα Τσάμη, Δημοσιογράφος
