Πιο τρομαχτικό από το χθες, το σήμερα.
Πάει καιρός που η Ελλάδα έπαψε πια να συγκλονίζεται από στυγερές δολοφονίες εναντίον γυναικών και αυτό, όχι επειδή αυτές σταμάτησαν, αλλά επειδή αυτές, δυστυχώς, πολλαπλασιάστηκαν!
Θα ακούσεις γύρω σου να λένε πως οι άνδρες δολοφονούνται πιο συχνά απ’ ότι οι γυναίκες, ωστόσο σπάνια τους αφαιρείται η ζωή μόνο και μόνο επειδή είναι αδύναμοι και ευάλωτοι. Οι περισσότερες δολοφονίες γυναικών σημειώνονται αποκλειστικά λόγω του φύλου τους.
Είναι εύκολα θύματα σεξουαλικής βίας ή θύματα αλκοολισμού, θύματα ζηλοτυπίας ή εγωισμού και ναρκισσιστικών συμπεριφορών.
Η έμφυλη βία είναι εδώ όσο ποτέ άλλοτε, καθώς δεν έπαψε, ουσιαστικά, στιγμή να υπάρχει. Από το 2020 έως και σήμερα μετράμε πάνω από 30 σκοτωμένες γυναίκες, μητέρες, κόρες, φίλες, αδελφές, που δε βρίσκονται πια ανάμεσά μας!
Τις ανθρωποκτονίες αυτές συζητάμε, ακούμε στις ειδήσεις και χωνεύουμε σχεδόν με απάθεια. Διαβάζουμε για ένα θύμα και ένα ακόμα και ψελλίζουμε “τι κρίμα”… Και συνεχίζουμε να μασουλάμε το σνακ μας και η ζωή συνεχίζεται, δίχως τίποτα πια να φαντάζει αρκετά συγκλονιστικό!
Κάποτε όμως και μάλιστα όχι πολύ παλιά, τέτοια εγκλήματα γίνονταν αρκετά σπάνια ή έστω σπάνια βλέπανε το φως της Δημοσιότητας.
Θα προσπαθήσουμε να ανασύρουμε από το χρονοντούλαπο της ελληνικής επικαιρότητας τα πιο στυγερά εγκλήματα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη για μέρες ή και εβδομάδες, λόγω του τρομακτικού ενδιαφέροντος που παρουσίασαν.
Ένας έρωτας παράφορος.
Ο έρωτας, είναι ικανός για τα πιο όμορφα συναισθήματα αλλά και τα πιο ειδεχθή εγκλήματα που έχει αντικρίσει ποτέ ο άνθρωπος. Τα ονομάζουμε εγκλήματα πάθους!
Ένα τέτοιο έγκλημα διέπραξε και ο Παναγιώτης Φρατζής, το 1987. Είκοσι επτά ετών τότε αυτός και αυτή μαθήτρια Λυκείου, άρχισαν μια θυελλώδη σχέση που οδήγησε, τελικά, σε γάμο. Ο έγγαμος βίος τους, όμως, μόνο ειδυλλιακός δεν ήταν. Οι δυο τους τσακώνονταν συνέχεια και η παθολογική του ζήλεια ήταν απόρροια ομηρικών καβγάδων. Ένα βράδυ, μετά από έναν παρόμοιο καυγά, ο Φρατζής σκότωσε και τεμάχισε την 18χρονη σύζυγό του, Ζωή Γαρμανή, αν και ο ίδιος υποστήριξε ότι ο θάνατός της προήλθε από ατύχημα. «Τα έχασα, λέει και μην ξέροντας τι να κάνω με το πτώμα, σκέφτηκα να το εξαφανίσω».
Τεμάχισε το άψυχο κορμί της δεκαοκτάχρονης και τοποθέτησε τα μέλη του πτώματος σε σακούλες, τις οποίες στην συνέχεια απέρριψε σε κάδους σκουπιδιών κοντά στο σπίτι του. Ένα από τα πιο φρικαλέα εγκλήματα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, θα μπορούσε να είχε θαφτεί σε μια χωματερή και να εξαφανιστεί δια παντός. Δυστυχώς, όμως, για τον Φρατζή, η 25η Ιουνίου του 1987 ήταν ημέρα απεργίας για τους οδηγούς απορριμματοφόρων της Αττικής. Έτσι, επί της οδού Αιλιανού στα Κάτω Πατήσια, ένας ρακοσυλλέκτης που αναζητούσε γραμματόσημα, βρήκε μέσα σε κάδο, διπλωμένο σε σακούλες σκουπιδιών, τον ακέφαλο κορμό από ένα γυναικείο σώμα. Τότε, κινητοποιήθηκε ευθύς αμέσως η αστυνομία και η είδηση είχε τεράστια απήχηση στα κρατικά κανάλια, τα οποία ήταν τα μοναδικά που εξέπεμπαν την εποχή εκείνη και φυσικά, στις εφημερίδες. Το πρωτόγνωρο για την εποχή συμβάν συγκλόνισε την κοινή γνώμη.
Οι Δράκοι δεν είναι πάντα μύθος.
Ο Κυριάκος Παπαχρόνης, γνωστός και ως «δράκος της Δράμας», μετά από ένα ατυχές συμβάν με μια ιερόδουλη που τον αποκάλεσε ανίκανο, στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, ξεκίνησε να έχει απέχθεια απέναντι στο γυναικείο φύλλο.
Η αρρωστημένη δολοφονική του δράση, ξεκίνησε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1981, όταν στα δεκαεννιά του μόλις χρόνια, όντας έφεδρος αξιωματικός στην 5η μοίρα των ΛΟΚ της Δράμας, βίασε και σκότωσε μία ιερόδουλη.
Μετά από αλλεπάλληλες επιθέσεις, απόπειρες βιασμού αλλά και δολοφονίες πάνω από 8 γυναικών, τόσο στην Δράμα και την Θεσσαλονίκη, όσο και στην Ξάνθη, ο Παπαχρόνης προέβη και σε πέντε βομβιστικές επιθέσεις σε υποκαταστήματα τραπεζών, καθώς και σε εμπρησμό, στο αεροδρόμιο της Καβάλας.
Οι αρχές της Βόρειας Ελλάδας ήταν σε συναγερμό, όλοι αναζητούσαν τον δράστη που είχε σκορπίσει τον τρόμο στον γυναικείο πληθυσμό του Βορρά.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία ήταν πως και ο ίδιος λάμβανε μέρος στις έρευνες εντοπισμού του «δράκου της Δράμας», ως επικεφαλής της ομάδας, καθώς είχε ζητηθεί και η βοήθεια των στρατιωτικών δυνάμεων για τον εντοπισμό του, εξαιτίας μιας μαρτυρίας ενός θύματος, πως ο δράκος φορούσε στρατιωτική στολή.
Έτσι, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για κάποιον μόνιμο στρατιωτικό. Τελικά, κάποια στοιχεία που συλλέχτηκαν από άλλους αξιωματικούς οδήγησαν στα ίχνη του Παπαχρόνη, ο οποίος και συνελήφθη.
Στην αρχή της σύλληψής του αρνήθηκε τα πάντα ενώ, λίγο αργότερα, έσπασε και ομολόγησε όλα του τα εγκλήματα, λέγοντας πως αν τον αφήναν ελεύθερο θα συνέχιζε ακάθεκτος τις επιθέσεις. Η επιθετικότητα και η βίαιη συμπεριφορά του, με δηλώσεις στους δημοσιογράφους ότι «θα αποδράσει και θα σφάξει πολύ κόσμο», υποχρέωσαν την Αστυνομία να απασχολήσει τριακόσιους αστυνομικούς για τη φύλαξή του και τις τέσσερις μέρες που κράτησε η δίκη!
Ο Παπαχρόνης μπήκε στη φυλακή και η ασφάλεια των γυναικών στον Βορρά αποκαταστάθηκε, ωστόσο κάποιες γυναίκες έπαθαν ερωτική ψύχωση μαζί του και στη φυλακή λάμβανε εκατοντάδες γράμματα θαυμασμού και αρρωστημένης εμμονής.
Ο Δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο.
Το 2005, στη Βέροια, μια υπόθεση που ξεκίνησε ως εξαφάνιση, καταλήγει να παγώνει όχι μόνο την τοπική κοινωνία αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα.
Ο λόγος για την εικοσάχρονη Κική Κούσογλου, που δολοφονείται άγρια από τον σύντροφό της, Δάνο Μουρατίδη, είκοσι τριών ετών, με τον οποίο διατηρούσε σχέση από τα δεκαπέντε της χρόνια. Ο Δάνος Μουρατίδης, μετά από πέντε χρόνια σχέσης αμέτρητων καβγάδων και σκηνών ζηλοτυπίας από πλευράς του, ωθεί τη νεαρή Κική να πάρει την απόφαση να δώσει ένα τέλος στην τοξική αυτή σχέση. Το ζευγάρι τελικά χωρίζει, διατηρώντας μια τυπική επαφή.
Εκείνη την περίοδο η Κική Κούσογλου δούλευε σε μια καφετέρια. Στις 10 Απριλίου του 2005, ο Δάνος πηγαίνει να τη βρει και με την πρόφαση της συζήτησης, την καλεί στο σπίτι του. Αναφορικά με τα ρεπορτάζ της εποχής και τα λεγόμενα του ίδιου, ξεκινάνε ανάμεσά τους οι ερωτικές περιπτύξεις. Η 20χρονη Κική, ωστόσο, δε θέλει να προχωρήσει. Του ζητά να τη γυρίσει σπίτι, ενώ εκείνος την προτρέπει να κοιμηθεί εκεί. Αποφασίζει να σεβαστεί την επιθυμία του και μόλις η Κική αποκοιμάται, ο Δάνος, όντας σίγουρος για την ύπαρξη νέου άντρα στη ζωή της, ψάχνει το κινητό της και βρίσκει ένα μήνυμα προς την καλύτερή της φίλη, το οποίο τον ταράζει και τον ωθεί να μπει στο δωμάτιο, να την ξυπνήσει και να ξεκινήσει ένας καβγάς που καταλήγει στη δολοφονία της. Ο Δάνος την στραγγαλίζει ενώ, αμέσως μετά, φροντίζει να εξαφανίσει κάθε ίχνος.
Χρησιμοποιεί τον σαραντάχρονο ξάδερφό του, ως συνεργό και μεταφέρουν το άψυχο σώμα της Κικής στις όχθες του Αλιάκμονα. Τη θάβουν, ενώ πετάνε τα πράγματά της σε διαφορετικά σημεία, ώστε να αποπροσανατολίσουν τις έρευνες.
Δημιουργεί το κατάλληλο άλλοθι με ένα μήνυμα που της στέλνει στο κινητό, με το οποίο της εύχεται να ζήσει ευτυχισμένη, κάτι που όπως αποκαλύπτουν συγγενείς και φίλοι δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα του εκρηκτικού και ζηλιάρη Δάνου. Η αλήθεια, όμως, δεν αργεί να αποκαλυφθεί.
Το πιο φρικαλέο γεγονός, πέραν της δολοφονίας, ήταν πως ο Μουρατίδης τη σκοτώνει, τη θάβει και μετά την αναζητά στις εκπομπές της τηλεόρασης.
Δύο ημέρες μετά την εξαφάνιση της Κικής Κούσογλου, η οικογένεια απευθύνεται στις Αρχές ενώ, αμέσως μετά, η Αγγελική Νικολούλη, μέσα από την εκπομπή “Φως στο τούνελ”, παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Βρίσκεται απέναντι από τον Δάνο Μουρατίδη, ο οποίος θεωρεί ότι, συμμετέχοντας στις έρευνες, θα ρίξει στάχτη στα μάτια των Αρχών, λέγοντας «Θέλω να μάθω ότι είναι στη ζωή και ότι είναι καλά».
Τέσσερις μήνες μετά την εξαφάνιση, μπαίνει ένα τέλος στην υπόθεση της Κικής Κούσογλου, καθώς η αστυνομία εστιάζει στο μήνυμα του χωρισμού. Η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ενημερώνει τις αρχές ότι όταν στάλθηκε το μήνυμα του Δάνου στην Κική, τα δύο κινητά έπαιρναν σήμα από την ίδια κεραία, γεγονός που αποδεικνύει πως βρίσκονταν στο ίδιο σημείο. Το άλλοθι καταρρίπτεται και ο Δάνος Μουρατίδης ομολογεί, ενώ υποδεικνύει στους αστυνομικούς το σημείο που την έχει θαμμένη. Κατά τη διάρκεια της δίκης εμφανίζεται ψύχραιμος, ζήτάει συγγνώμη από την οικογένεια, ενώ λέει: «Ήταν ο έρωτας της ζωής μου». Ο Δάνος Μουρατίδης καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη, ενώ ο συνεργός του σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης.
Η λίστα των δολοφονιών δεν έχει, δυστυχώς, τέλος, καθώς το μένος, η κακοποίηση και η έμφυλη βία φαίνεται ότι αυξάνονται διαρκώς, όσο διανύουμε τον εικοστό πρώτο αιώνα. Έτσι, λοιπόν, θα συνεχίσουμε την καταγραφή των πιο γνωστών εγκλημάτων που συγκλόνισαν την Ελλάδα , σε επόμενο άρθρο μας.
Φωτεινή Παπάζογλου, Δημοσιογράφος
