Έρωτας Vs Αγάπη
Στο άκουσμα της λέξης «έρωτας» και μόνο, πιάνουμε τον εαυτό μας να αναπολεί στιγμές του παρελθόντος, άλλοτε χαμογελώντας ασυναίσθητα και ενίοτε, αφήνοντας ανεπαίσθητα, μακρόσυρτα επιφωνήματα, του τύπου “αααχχ”…
Ο έρωτας έχει εμπνεύσει, μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης ύπαρξης, καλλιτέχνες, κάθε είδους, να συνθέσουν, να ζωγραφίσουν, να τραγουδήσουν, να γράψουν ποίηση. Με τον έρωτα θέλουμε να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, απέναντι σε αυτόν που μας γέννησε το συναίσθημα .
Όταν ξεκινά ο έρωτας, χάνεται συνήθως μαζί του η λογική και ενίοτε, η όραση. Το εγώ γίνεται εσύ και μέσα στο εσύ χάνουμε τον εαυτό μας, βάζοντας ως αποκλειστική προτεραιότητα τον άλλον άνθρωπο.
Ένας άνθρωπος που είναι ερωτευμένος και ζει αυτές τις στιγμές, είναι δύσκολο να σκεφτεί λογικά, να οριοθετήσει τον εαυτό του, αλλά και τη σχέση του. Συχνά, φαίνεται να κάνει πίσω, παραμερίζοντας τις δραστηριότητες και τις υποχρεώσεις του.
Συνήθως, ο έρωτας δεν έχει μεγάλη διάρκεια, γιατί είναι ένα συναίσθημα τόσο έντονο, που θα ήταν εξαντλητικό να ζούμε υπό την επήρειά του για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τί είναι, όμως, η αγάπη και τι διαφορά έχει από τον έρωτα;
Καταρχάς, η διάρκεια της αγάπης δεν είναι βραχυπρόθεσμη, σε αντιδιαστολή με τον έρωτα. Η αγάπη καλλιεργείται, δε συμβαίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, όπως ο έρωτας. Είναι το επόμενο στάδιο «ωρίμανσης» και τότε γεννιούνται νέα και διαφορετικά συναισθήματα.
Στην αγάπη επικρατεί ένα πιο σταθερό συναίσθημα, που μας δίνει γαλήνη, ηρεμία αλλά και ώθηση να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε. Είναι μια νέα κατάσταση, στην οποία υπάρχει η ανάγκη να μοιράζεται κανείς κάθε του σκέψη ή προβληματισμό, με τον άνθρωπό του. Η βαρύτητα, πλέον, είναι τόσο σε λόγια, όσο και σε πράξεις, για το κοινό καλό και από το εσύ, λειτουργεί πια το εμείς!
Στον έρωτα κυριαρχούν εγωκεντρικά συναισθήματα, ενώ στην αγάπη συλλογικά. Στον έρωτα αγαπάμε τις ομοιότητες, ενώ στην αγάπη τις διαφορές.
Τέλος εποχής για τα αιώνια συναισθήματα
Οι εποχές, η κοινωνία και οι άνθρωποι αλλάζουν και μαζί τους διαφοροποιούνται και τα αιώνια αυτά συναισθήματα του έρωτα και της αγάπης. Μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης κοινωνίας, την απομόνωση του διαδικτύου, τα κοινωνικά δίκτυα και το ανεξέλεγκτο μάρκετινγκ του σεξ και της βίας, η δυτική κουλτούρα φαίνεται να αγνοεί και να απαξιώνει, ολοένα και περισσότερο, το μεταβαλλόμενο πρόσωπο του έρωτα και της αγάπης. Εκείνο που λείπει, είναι η αναγνώριση πως η αγάπη είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό συναίσθημα. Ο τρόπος που αγαπάμε και ερωτευόμαστε σήμερα, ενδέχεται ν’ αποτελεί ένα ανησυχητικό μέτρο της κοινωνικής εξέλιξης.
Δε διεισδύουμε στην ουσία του άλλου ανθρώπου, μένουμε στην επιφάνεια, γιατί μας είναι πιο εύκολη η αποχώρηση από αυτήν. Υπάρχει ανασφάλεια για την έκβαση μιας σχέσης και ενίοτε, θεωρείται προτιμότερη η μοναχικότητα, από την πιθανότητα της έκθεσης στον πόνο και την απογοήτευση.
Η αγάπη δε μπορεί να υπάρχει χωρίς να έρχεται αντιμέτωπη με προβλήματα, ελευθερίες και προσδοκίες. Ο σύγχρονος άνθρωπος, ωστόσο, προτιμά να είναι κλεισμένος στο μοναχικό του καβούκι και να βολεύεται με εφήμερες, διαπροσωπικές σχέσεις, που δεν θα μεταβάλλουν την καθημερινή του ρουτίνα, άσχετα αν αυτή είναι κοινωνικά αδιάφορη ή όχι.
Είναι σαφές ότι δε μπορεί κανείς να μιλήσει για έρωτα, τη στιγμή που φοβάται την έκθεση, όπως είναι αδύνατο να νιώσει την αγάπη, όταν το εγώ του καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του.
Όπως λέει χαρακτηριστικά και ο Κινέζος φιλόσοφος, Λάο Τσέ, “Το να αγαπιέσαι πολύ από κάποιον σου δίνει δύναμη, ενώ το να αγαπάς πολύ κάποιον σου δίνει θάρρος”.
Φωτεινή Παπάζογλου, Δημοσιογράφος
